Δεύτερη ζωή δεν έχει ρε φίλε.Τ’ακούς;

Και χάνονται οι άνθρωποι.

Και πνίγονται μέσα σε μια πιο άγρια από ποτέ καθημερινότητα που ακόμα και το δεδομένο του αύριο δεν υπάρχει.

Και ζουν ζωές ρομποτικές. Λες και είναι μηχανήματα ρυθμισμένα στον αυτόματο. Στην εκτέλεση συγκεκριμένων λειτουργιών που τους απαγορεύει να σκεφτούν. Που τους αποτρέπει να μπουν σε διαδικασία αντίληψης, κρίσης, ελέγχου και παραδοχής της ίδιας τους της ζωής.

Και τρέχουν να προλάβουν, να φτάσουν στόχους αδιάφορους, ανθρώπους χωρίς ουσία, σχέσεις χωρίς λογική. Να δικαιολογήσουν και να υποστηρίξουν συμπεριφορές αλλοπρόσαλλες και αψυχολόγητες.

Και ξεχνούν την ανθρωπιά τους, την καλοσύνη τους, τον ρομαντισμό τους και ακόμα χειρότερα ξεχνούν να δουν τους άλλους δίπλα τους. Εθελοτυφλούν.

Κλείνουν τα αυτιά τους σε ότι μπορεί να τους διαταράξει την φαινομενική τάξη τους και σε ότι θα τους ξεβολέψει. Σε οτιδήποτε ειλικρινές και ουσιώδες κάνουν πίσω, όχι από επιλογή απαραίτητα, αλλά από την καθημερινότητα που τους παρασύρει.

Δε βλέπουν τους άλλους γύρω τους κι ακόμα χειρότερα ούτε καν τον εαυτό τους.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε είναι ότι πολλές φορές θεωρούμε δεδομένα, πράγματα για τα οποία άλλοι πολεμάνε με κάθε τρόπο να ξαναπάρουν πίσω, γιατί για λόγους που κανείς μας δε θα μάθει, έχασαν.

Το πιο σημαντικό από αυτά; Την υγεία τους.

Λογιάζουμε τον οργανισμό μας σαν μια μηχανή που μπορεί να καταναλώσει τα πάντα, να αντέξει κάθε κατάχρηση, να επεξεργαστεί κάθε τι που του φορτώνουμε και να αποβάλει όλο το σκουπιδαριό που δίχως δεύτερη σκέψη του παρέχουμε.

Όσο όμως νιώθουμε αλώβητοι και άτρωτοι σε όλο αυτό δεκάρα δε δίνουμε.

Κι όταν περνάμε έξω από ένα νοσοκομείο γυρνάμε από την άλλη το κεφάλι μας ή στην καλύτερη λυπόμαστε τους «καημένους» που νοσηλεύονται σε αυτό.

Σκεφτήκαμε άραγε ποτέ ότι μια μέρα ίσως βρεθούμε στη θέση τους; Ότι ίσως μια μέρα εμείς θα είμαστε αυτοί που θα μας λυπηθούν οι υπόλοιποι περαστικοί; Όχι ε;

Η μοναδική φορά που ίσως ο άνθρωπος ταρακουνιέται και αναθεωρεί όλα τα παραπάνω είναι η στιγμή της απώλειας ενός δικού του ανθρώπου, γιατί στο χαμό ενός ξένου η σκέψη διαρκεί όσο και η κουβέντα για τον χαμό αυτό.

Σε ένα δράμα που πρωταγωνιστές δεν είμαστε αλλά βλέπουμε κατάματα πλέον πόσο μικρή είναι η ζωή μας και τι τελικά έχει αξία.

Αξίζει να αναλωνόμαστε για πράγματα που ελάχιστοι ή και κανένας δυστυχώς δεν θα εκτιμήσει ποτέ;

Αξίζει να χάνουμε αυτά τα μικρά που μας χαρίζουν στιγμές ευτυχίας;

Αξίζει να αφήνουμε για αύριο τις ευκαιρίες και τα θέλω που σήμερα έχουμε; Ποιος μας εγγυάται ότι αύριο θα προλάβουμε να τα κάνουμε;

Ποιος μας υπόσχεται ότι θα προλάβουμε να πούμε στους ανθρώπους όσα κουβαλάμε στο κεφάλι μας;

Ο θάνατος ενός δικού μας ανθρώπου θα πρέπει να γίνεται το εφαλτήριο εκείνο που θα μας αφυπνίσει, θα μας ταρακουνήσει, θα μας υπενθυμίσει πως δεδομένο δεν είναι τίποτα, και τελικά θα μας ταρακουνήσει γιατί θα μας αναγκάσει να βάλουμε σε νέες βάσεις όλη μας τη ζωή.

Η απώλεια ενός ανθρώπου δεν ξεπερνιέται ποτέ.

Ο χρόνος δεν είναι γιατρός που θα τον θεραπεύσει σαν μια αρρώστια παροδική.

Ο χρόνος είναι απλά εκείνος που σαν παυσίπονο θα μας απαλύνει λίγο το κενό της απουσίας αυτών που μας σημάδεψαν και που έφυγαν από κοντά μας.

Ο θάνατος δεν είναι μια απώλεια που συνηθίζεται.

Πρόκειται για την απώλεια που πρέπει να γίνεται ένα μάθημα για εμάς και όσο ακόμα είναι νωρίς.

Να προλάβουμε να αξιολογήσουμε και να αναθεωρήσουμε πριν κι εμείς γίνουμε το μάθημα στις ζωές των επόμενων.

Η σκληρή αλήθεια ότι η ζωή συνεχίζεται είναι αναμφισβήτητη και μαθαίνουμε πλέον να ζούμε με περισσότερες αναμνήσεις από αυτούς που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένους.

Και το χειρότερο;

Δεύτερη ζωή δεν έχει ρε φίλε.Τ’ακούς;

Καλό ταξίδι.

Νίκος Κουτσοκτώνης.

ΠΗΓΗ:ΑΝΑΠΝΟΕΣ