Αποδεχτείτε τον εαυτό σας

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Αφορούσε τον Nick Vujicic. Ποιος είναι αυτός; Ένας άνθρωπος που γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια και παρ’ όλα αυτά κατάφερε να σπουδάσει, να γίνει σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, και όχι μόνο. Έχει φτάσει να ταξιδεύει ανά τον κόσμο και να κάνει ομιλίες, ώστε να μάθει ο κόσμος την ιστορία του και να παραδειγματιστεί. Πρόκειται για έναν άνθρωπο χωρίς κόμπλεξ, που δεν τον κατέβαλε η αδυναμία του. Aς δούμε τι μας λέει: «Γιατί μας νοιάζει, πώς φαινόμαστε στους άλλους; Γιατί μας ενδιαφέρει η γνώμη τους; Επειδή φοβόμαστε, ότι δεν θα είμαστε αρεστοί, αν δεν είμαστε σαν εκείνους. Ακόμα και τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Κοροϊδεύουν κάποιον, επειδή είναι πολύ παχύς, επειδή είναι πολύ κοντός ή πολύ ψηλός, επειδή τα μαλλιά του είναι αστεία. Εμένα, μία ζωή με κορόιδευαν. Όμως, δεν μπορούσα να ξυπνήσω ένα πρωί και να πω ‘θα φτιάξω τα μαλλιά μου και θα τους αρέσω’, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάστασή μου. Αλλά τι έχει σημασία; Το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα ή αυτό που εσύ πιστεύεις για τον εαυτό σου;»

Ο Vujicic αποτελεί ένα πρότυπο για όλους μας. Αποδέχτηκε τον εαυτό του όπως είναι, με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, έκλεισε τα αυτιά του σε αυτά που του λέγανε οι γύρω του και έζησε τη ζωή του στο έπακρο. Πίστεψε στον εαυτό του, αγάπησε τον εαυτό του και πέτυχε. Πίστη και αγάπη στον εαυτό μας. Αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά. Έχουμε; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι τις περισσότερες φορές επηρεαζόμαστε από την άποψη που εκφράζουν οι άλλοι για το άτομό μας. Αν, όμως, δεν πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας πως θα μας πιστέψουν οι άλλοι;

Μια ζωή παλεύουμε να είμαστε αρεστοί στους άλλους , λες και οι άλλοι είναι τέλειοι και έχουν το αλάνθαστο κριτήριο. Έχουμε τους άλλους σα μικρούς θεούς, ενώ υποτιμούμε τον εαυτό μας. Ένας και μόνος μικρός υπαινιγμός για κάποιο στοιχείο της εμφάνισης ή του χαρακτήρα μας, είναι αρκετός για να μας καταστρέψει όλη τη διάθεσή μας. Είναι κάτι που το βλέπω τόσο σε μικρά παιδιά, όσο και σε μεγάλους ανθρώπους. Εσωτερικεύουμε ότι μας λέει ο καθένας, χωρίς να κάτσουμε να αναλογιστούμε κάποια απλά πράγματα, όπως ποιος είναι αυτός που μας το είπε, με τι τρόπο μας το είπε, είχε όντως καλή πρόθεση ή μήπως ο σκοπός του ήταν απλά να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα; Μας λείπει, με λίγα λόγια, η διάκριση. Και γιατί η γνώμη των άλλων να είναι πιο έγκυρη από τη δική μας; Εμείς δηλαδή δεν έχουμε μυαλό για να αξιολογήσουμε κάποια πράγματα; Σε τελική ανάλυση ποιος γνωρίζει καλύτερα τα του εαυτού μας και τα της ζωής μας καλύτερα από εμάς;

Θα μου πείτε, δεν είναι εύκολο να μην επηρεαστεί κανείς από αυτά που λέει ο κόσμος. Έτσι μάθαμε να αντιδρούμε στην κριτική των άλλων και αυτό δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Δυστυχώς, ένα πράγμα που δε μας διδάσκουνε συνήθως είναι το να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, με τα θετικά του και τα αρνητικά του, και να χρησιμοποιούμε την κριτική μας ικανότητα, ώστε να επεξεργαζόμαστε αυτά που μας λένε και να μη τα δεχόμαστε άκριτα. Οι περισσότεροι μάθαμε να λειτουργούμε με βάση το τι θα πει ο κόσμος. Έτσι λειτουργούσαν οι γονείς μας και σημαντικοί ενήλικες γύρω μας, έτσι μάθαμε να λειτουργούμε κι εμείς.

Η αλήθεια είναι ότι ζούμε μέσα στον κόσμο, αλλά δε ζούμε με τον κόσμο. Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται και η μόνη σταθερά είναι ο εαυτός μας. Αυτός είναι η μόνιμη συντροφιά μας. Το σημαντικό, λοιπόν, είναι να αρέσουμε εμείς στον εαυτό μας. Κι αν είναι να αλλάξουμε κάτι πάνω μας, να το κάνουμε γιατί δεν αρέσει σ΄ εμάς κι όχι στους άλλους. Και αν έχουμε και κάποια ατέλεια δεν χάθηκε ο κόσμος. Μη μας πιάνει το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Σε τελική ανάλυση κανένας δεν είναι τέλειος. Αυτό θα πρέπει να το πιστέψουμε εμείς και να το περάσουμε και στα παιδιά μας, ώστε να μην άγονται και φέρονται από τις απόψεις των άλλων, αλλά να αποκτήσουν μια σταθερή προσωπικότητα.

Θέλει πολύ δρόμο για να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, το ξέρω. Αξίζει όμως τον κόπο. Είναι ό, τι πιο σημαντικό έχουμε να επιτύχουμε σε αυτή τη ζωή. Mόνο τότε θα κατορθώσουμε να αξιοποιήσουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας και να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι. Ας το προσπαθήσουμε.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να κρατήσετε στις καρδιές σας το εξής: Τα άσχημα νέα είναι ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε το κατά πόσο θα αρέσουμε στους άλλους και το κατά πόσο θα μας αποδεχτούν ή θα μας καταλάβουν ή θα μας αγαπήσουν. Τα καλά νέα είναι ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Ελένη Κώστογλου
Ψυχολόγος

Πηγή: http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/h-apisteyth-istoria-toy-nick-vujicic-toy-anthrwpoy-poy-gennhthhke-xwris-xeria-kai-podia.3656718.html

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com

Πριν βιαστείς να βγάλεις συμπέρασμα για κάποιον…

Μοναχός

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές.
Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.

Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παΐσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.
Ο π. Παΐσιος τούς απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο τού μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων πού ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του.

Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.

Ο γέροντας Παΐσιος τούς διηγήθηκε:
«Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια.
Για να μην το πάρουν από τούς γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, τού έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται.
Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός. Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός.
Εκεί βρήκε γέροντα και τού είπε ότι είναι αλκοολικός.
Τού είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια πού έπινε.
Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια πού έπινε, 19 ποτήρια.
Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε.»

Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό πού σκανδάλιζε τούς προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή πού με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.

Χωρίς να ξέρουμε γιατί ο κάθε ένας προσπαθεί να κάνει αυτό πού θέλει να κάνει, με ποιο δικαίωμα να κρίνουμε την προσπάθειά του;

ΠΗΓΗ: facebook.com/MonachosPaisiosAgioreites

Άλλαξε πρώτα το μέσα σου και μετά τον κόσμο…

Κάθε ‘σε αγαπώ’ που λες, μαλακώνει το θυμό του άλλου.
Κάθε αγαπώ που νοιώθεις, αφοπλίζει το μίσος από τις καρδιές.
Κάθε ευχαριστώ που χαρίζεις, ανοίγει τη διάθεση για να ξαναπροσφέρουν.
Κάθε σου συγνώμη, επαναπροσδιορίζει τη στάση του άλλου.
Κάθε συγχωρώ, σπάει τους δεσμούς του παρελθόντος.
Κάθε σου προσφορά, ενώνει την ανθρωπότητα με ισχυρότατες αλυσίδες.
Κάθε σου δράση, γίνεται σημείο αναφοράς για τον κόσμο όλο.
Κάθε καλό που κάνεις, αφήνει λιγότερο χώρο στο κακό.
Κάθε σου χαμόγελο, φέρνει την άνοιξη στον αποδέκτη του.
Κάθε σου χάδι, ρίχνει άμυνες.
Κάθε ‘σε ακούω’ που προσφέρεις, διευκολύνει λύσεις προβλημάτων.
Κάθε σου σιωπή, εξουδετερώνει τους καυγάδες.
Κάθε σου είμαι εδώ, φέρνει ζεστασιά.
Κάθε σου συνειδητή στιγμή, διαλύει το φόβο.
Κάθε σου επιλογή, ξαναρυθμίζει το ρολόι του σύμπαντος.
Μην ψάχνεις για το πώς θα αλλάξει ο κόσμος αυτός και τι χρειάζεται.
Όλα τα εφόδια γι αυτό, τα έχει ο καθένας μας.
Αλλά όπως κάθε εφόδιο, για να γίνει λειτουργικό, πρέπει εμείς να το χρησιμοποιήσουμε πρώτα.

Πηγή: Αναπνοές

Αν πάρεις στα σοβαρά τον κόσμο, οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη...

Παρατηρώντας και ζώντας σ’ αυτό τον κόσμο, τα συμπεράσματα που βγάζεις παίρνοντας τον στα σοβαρά, σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη κατάθλιψη. Βιωματικά και πρακτικά και όχι θεωρητικά, κατανοεί ο καθένας μας πως το απόφθεγμα ¨Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα¨ είναι η κοντινότερη προσέγγιση της εποχής.

Την κατάντια του ανθρώπινου είδους τη βλέπεις σε πάρα πολλές πτυχές της κοινωνίας, από το ότι δεν υπάρχει κανένας δισταγμός στο να θανατώσει άνθρωπος άνθρωπο, μέχρι τις διαπροσωπικές σχέσεις στις οποίες  δεν υπάρχει βάθος ούτε κατά διάνοια. Οι σχέσεις είτε στηρίζονται στη χρόνια εξάρτηση είτε στο συμφέρον. Η φιλία είναι ένα σπάνιο είδος, πόσο μάλλον η ερωτική σχέση που περιέχει μέσα και τεράστιες δόσεις εγωισμού.   Για την πρώτη πτυχή του ¨ανθρώπου¨ που αφορά δολοφονίες (είτε με τη πρόφαση του πολέμου, της ομάδας, της θρησκείας κλπ) είναι κάτι που όσο και να μεγαλώσω, όση περισσότερη σοφία και να αποκτήσω, ποτέ δεν θα πάψει να μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως αντί ο κόσμος τα 60-70 χρόνια της ζωής του να τα περνάει όμορφα γαλήνια στον πιο γεμάτο πλανήτη (απ’ όλες τις απόψεις) προτιμά να σκορπά το θάνατο, να καταστρέφει τη φύση, να δολοφονεί ζώα. Για ποιο λόγο; Ποτέ δε θα μάθω πραγματικά τι ψυχικά τραύματα επουλώνει ο καθένας απ’ αυτούς, κάνοντας ανεπανόρθωτο κακό στο συνάνθρωπο.

Η δεύτερη πτυχή που σίγουρα είναι πιο βαριάς μορφής γιατί τη βιώνουμε καθημερινά στον κύκλο μας και δεν τη βλέπουμε απλά στην τηλεόραση, είναι αυτή των διαπροσωπικών σχέσεων. Η αλήθεια είναι πως με το πέρας των χρόνων, μετά από συλλογή εμπειριών καταλήγεις στο συμπέρασμα πως ουσιαστικές και βαθιές ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν. Σιγά σιγά βλέπεις γύρω σου την απαξίωση πολλών εννοιών, όπως της φιλίας, της συντροφικότητας  ή της συνεργασίας. Ο άνθρωπος μεγαλώνει, αλλάζει και χάνεται. Πράγματα που ένωναν δύο ανθρώπους στο παρελθόν πλέον όχι απλά έχουν ξεθωριάσει, αλλά έχουν διαγραφεί εντελώς. Έτσι μένει μόνο η συνήθεια η οποία κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί κι αυτή.   Το πρόβλημα σ’ αυτή τη περίπτωση είναι πως μεγαλώνοντας δυσκολεύεσαι ολοένα και περισσότερο να βάλεις καινούρια άτομα στην καθημερινότητα σου. Μπορεί να διευρύνονται οι ορίζοντες σου και να γίνεσαι διαλλακτικότερος στα στραβά της εποχής και των γύρω σου, αλλά πολύ δύσκολα συνυπάρχεις μαζί τους.

Ευτυχώς που στα δικά μου μάτια υπάρχουν δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες που μας δίνουν πνοή κι ενέργεια και μας γλυτώνουν από τη ματαιότητα. Το ένα είναι η τέχνη και το άλλο ο έρωτας. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι ο έρωτας αφορά κυρίως τους νέους ανθρώπους.

Όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς πως κι αυτός είναι εγωιστικός και υπερτιμημένος. Οπότε μένει μόνο η τέχνη, η οποία έχει τόσες πολλές μορφές, που είναι αδύνατον να μη βρεις κάτι να σε εκφράζει και να σε γεμίζει ενέργεια και ζωή. Μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, ποίηση, ζωγραφική, φωτογραφία και φύση (κι αυτή τέχνη είναι).

Όλα είναι πράγματα που καθαρίζουν τελείως τον εγκέφαλο και σε κάνουν να δεις τη ζωή όμορφη(κι ας μην είναι). Χωρίς την ανάγκη αναγκαστικής συντροφιάς από ανθρώπους που δεν εκτιμάς ή δεν σε συνδέει τίποτα πλέον. Δεν είναι άσχημο πράγμα η μοναχικότητα όταν έχεις για φίλο τη μαγεία της τέχνης, ανακαλύπτεις στον εαυτό σου κρυμμένες γωνίες  που δεν γνώριζες καν την ύπαρξη τους. Βέβαια αν υπάρξει η σπάνια περίπτωση του να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα έχετε πνευματική και συναισθηματική ταύτιση τόσο δυνατή που να περάσετε όλα τα παραπάνω μαζί, νομίζω πως θα είστε πολύ κοντά στο να αγγίξετε το θεό. Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός .

 Αλέξανδρου Παύλου

lifo.gr