Λόγος στον Εσπερινό της συγχωρήσεως

Πρέπει, αδελφοί και αδελφές μου, να έχουμε χα­ραγμένο στην καρδιά μας και να θυμόμαστε πάντα τον λόγο του Χριστού: «Εάν γάρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πα­τήρ υμών ο ουράνιος· εάν δέ μή αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών α­φήσει τα παραπτώματα υμών» (Μτ. 6, 14-15). Είναι πολύ φοβερά αυτα τα λόγια του Κυρίου. "Αν δεν συγχωρούμε τα παραπτώματα του πλησίον μας τότε και ό Χριστός, στη Φοβερά του Κρίση, θα μας βάλει στα αριστερά του δεν θα μας αφήσει τις αμαρτίες μας διότι και εμείς δεν αφήναμε τα παραπτώματα τού πλησίον μας. Βλέπετε, διότι πραγματικά είναι φρικτό πράγμα να μην συγχωρούμε τους ανθρώπους.

Στους βίους των αγίων υπάρχουν αρκετά παρα­δείγματα ανθρώπων πού τιμωρήθηκαν επειδή δεν ήθελαν να συγχωρήσουν. Ο ιερομόναχος Τίτος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη. Μαζεύτηκε γύρω του όλη η αδελ­φότητα της Μονής. Όλοι ήξεραν ότι υπάρχει παλιά έχθρα μεταξύ του Τίτου και του Ιεροδιακόνου Ευάγριου, γι' αυτό και έφεραν τον Ευάγριο να συμφιλι­ωθεί με τον Τίτο πριν αποθάνει.

Ο μακάριος αυτός ο Τίτος σηκώθηκε στο κρεβά­τι του, έσκυψε μπροστά στον Ευάγριο το κεφάλι του και του ζήτησε συγγνώμη. Αλλά ο σκληρόκαρδος Ευάγριος του απάντησε με έναν τρομερό λόγο: «Δεν θα σε συγχωρήσω ούτε σ' αυτή τήν ζωή ούτε στην μέλλουσα». Μόλις το είπε αυτό έπεσε νεκρός, και ό μακάριος Τίτος σηκώθηκε υγιής από το κρεβάτι του. Διηγήθηκε στους αδελφούς ότι είδε τους αγγέλους και τους δαίμονες οι όποιοι είχαν μαζευτεί γύρω από το κρεβάτι του. Οι δαίμονες ήθελαν να πάρουν τήν ψυχή του, διότι είχε έχθρα με τον Ευάγριο, ενώ οι άγγελοι έκλαιγαν γι' αυτόν. Μόλις όμως ο Ευάγριος είπε τον φοβερό εκείνο λόγο, ένας άγγελος με το φλογισμένο δόρυ του χτύπησε τον Ευάγριο ό όποι­ος αμέσως έπεσε νεκρός. Ό ίδιος άγγελος πήρε το χέρι του Τίτου, τον θεράπευσε και τον σήκωσε από το κρεβάτι του.

Γνωρίζουμε και ένα άλλο παράδειγμα από το βίο του μάρτυρα Νικηφόρου. Υπήρχε έχθρα μεταξύ αυτού και του πρεσβυτέρου Σαπρικίου, με τον οποίον κάποτε ήταν πολύ καλοί φίλοι. Όμως, όπως συχνά γίνεται, ο διάβολος με τις πανουργίες του κατέστρε­ψε αυτή τη φιλία. Ήταν καιρός πού γινόταν σφο­δρός διωγμός κατά των χριστιανών. Ο πρεσβύτερος Σαπρίκιος συνελήφθη, τον βασάνισαν και τελικά τον οδήγησαν σε μαρτύριο. Όταν πήγαν να τον εκτελέσουν ο Νικηφόρος τον ακολουθούσε, έπεφτε μπροστά του και τον ικέτευε λέγοντας: «Μάρτυρα του Χριστού, συγχώρησε με». Ο Σαπρίκιος όμως δεν ήθελε να τον συγχωρήσει. Όταν έφτασαν στον τόπο του μαρτυρίου ό Σαπρίκιος ξαφνικά είπε: «Μην με αποκεφαλίζετε. Αρνούμαι τον Χριστό». Έτσι αρνήθηκε τον Χριστό του και χάθηκε ή ψυχή του. Την θέ­ση του πήρε ό Νικηφόρος, ό όποιος έσκυψε το κε­φάλι του κάτω από το τσεκούρι του δημίου, μαρτύρησε και δοξάστηκε στους Ουρανούς. Τρομερό, πραγματικά τρομερό γεγονός. Και νομίζω ότι πρέπει να ταράξει αυτούς πού δεν θέλουν να συγχωρούν τον πλησίον τους.

Θυμηθείτε τον Κύριο πού συγχωρούσε όλους: συγχώρησε τον ληστή πάνω στο Σταυρό, τον τελώ­νη, την πόρνη, που έβρεξε με τα δάκρυά της τα πό­δια του και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Ας θυμη­θούν αυτοί που δεν θέλουν να συγχωρούν την παρα­βολή του κακού δούλου που ο βασιλιάς τού χάρισε το πολύ μεγάλο χρέος του. Εκείνος, όμως, μόλις βγήκε από τον βασιλιά, βρήκε έναν από τους συνδούλους του που του όφειλε ένα μικρό ποσό, τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει, λέγοντας του: «ξόφλησέ μου το χρέος».

Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθη­καν πάρα πολύ. Πήγαν και το διηγήθηκαν στον κύ­ριο τους. Τότε ο βασιλιάς τον κάλεσε και του είπε: «Δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν άφηκά σοι, επεί παρεκάλεσάς με· ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα; και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδώ παν το οφειλόμενον αυτώ» (Μτ. 18, 32-34).

Φοβερός είναι αυτός ό λόγος. Μας παροτρύνει να είμαστε ελεήμονες, σπλαχνικοί και να συγχω­ρούμε τους άλλους. Εμείς όμως πολύ συχνά γινόμα­στε άσπλαχνοι, επιμένουμε στα δικά μας και δεν συγχωρούμε τον πλησίον. Έτσι πρέπει να ενεργού­με; Να εχθρευόμαστε αυτούς πού μας αδικούν; Α­σφαλώς όχι. Αν βλέπουμε τον πλησίον μας να μας κάνει κακό ή να μας προσβάλλει, δεν πρέπει να τον μισούμε. Αντίθετα, πρέπει να τον σπλαχνιζόμαστε, διότι είναι ασθενής. Ασθενεί η ψυχή του και υποφέ­ρει από μίσος. Γι' αυτό πρέπει να τον σπλαχνιζόμαστε.

Δεν πρέπει αυτόν να μισούμε, αλλά τον διάβολο και τους δαίμονες, πού φαρμάκωσαν με τήν κακία τους την καρδιά του και τον έκαναν άσπλαχνο και σκληρό. Αν τυχόν θα απαντήσουμε και εμείς με την προσβολή στην προσβολή και θ' ανάψει στην καρ­διά μας η φλόγα του μίσους, τότε ας σταματήσουμε και ας σκεφτούμε λιγάκι: και ποιός είμαι εγώ που τον μισώ, είμαι μήπως καλύτερος απ' αυτόν; Δεν είμαι και εγώ γεμάτος αμαρτία; Τότε γιατί τον μισώ; Και αμέσως θα ηρεμήσει ή καρδιά μας. Ο καλός λό­γος θα σβήσει το μίσος.

Έτσι πρέπει να ενεργούμε. Να είμαστε επιει­κείς  απέναντι των αδελφών μας πού πάσχουν από κακία και ασθενούν, τρέφοντας μίσος εναντίον μας. Με το έλαιο της Αγάπης να μαλακώνουμε την καρ­διά τους πού αιχμαλωτίστηκε από τους δαίμονες και δουλεύει σ' αυτούς.

Αρχίζει ή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ο Κύριος ζητά να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον. Και πρώ­τος εγώ πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη. «Συγχω­ρήστε, πατέρες και αδελφοί, τις αμαρτίες που έκανα σ' αυτή την ημέρα και σ' όλες τις ημέρες της ζωής μου».

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ 
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ
ΤΟΜΟΣ Α'

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΠΗΓΗ:http://www.impantokratoros.gr

Δεν κυκλοφορούν με προειδοποίηση αυτοί που στο τέλος θα σε διαλύσουν

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του κύκλο γνωριμιών. Συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες, σχέσεις. Πολλές φορές ενστικτωδώς κι άλλες λογικά σκεπτόμενοι απομακρύνουμε ή βάζουμε κάποιον άνθρωπο στη ζωή μας. Τον εμπιστευόμαστε, του ανοιγόμαστε, του λέμε τα εσώψυχά μας και γενικότερα του αποκαλύπτουμε πόσο ευάλωτοι και τρωτοί είμαστε. Κι αυτό είναι το λάθος μας. Αναλύουμε την ψυχοσύνθεσή μας και ξεδιπλώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο σε άτομα που δε θα έπρεπε να γνώριζαν ούτε το όνομά μας.

Δεν είναι όμως τόσο εύκολο να αναγνωρίσουμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ποιόν πρέπει να εμπιστευτούμε και ποιόν όχι. Δεν είμαστε ούτε μάντεις, ούτε έχουμε κάποιο μυστικό χάρισμα που μας προειδοποιεί για το ποιoν να αποφύγουμε και ποιoν όχι. Επίσης, οι άνθρωποι δεν έχουν ταμπέλες, αν και θα έπρεπε. Θα έπρεπε να είχαν μια ταμπέλα να λέει «εγώ δε θα σε πληγώσω», «εμπιστεύσου με», «δεν είμαι σαν τους άλλους», «υποστηρίξου πάνω μου». Ταμπέλες τέτοιου τύπου θα μας γλίτωναν από πολλά προβλήματα και μπλεξίματα.

Σκέψου λοιπόν να πήγαινες στη δουλειά σου και να ήξερες ποιος είναι εκείνος ο ύπουλος αλλά ταυτόχρονα πάντοτε χαμογελαστός συνάδελφός σου που θέλει να σου φάει τη θέση, ποιος είναι αυτός που κάτω από το γραφείο του κρύβει ένα φτυάρι για να σου σκάψει το λάκκο, ποιος μιλάει άσχημα για σένα στο αφεντικό πίσω από την πλάτη σου, ποιος θα σου έριχνε με ευκολία μια πισώπλατη μαχαιριά για να πάρει τη θέση σου και ποιος καμαρώνει και χαίρεται πραγματικά για σένα και την πρόοδό σου δίχως ίχνος ζήλιας.

Θα ήταν τέλειο να ήξερες ποιον πρέπει να θεωρείς φίλο σου, ποιος αξίζει να είναι στη ζωή σου και ποιος στάζει δηλητήριο για το άτομό σου κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη σου. Να ήξερες ποια είναι εκείνη η «φίλη» σου που έχει βάλει στόχο να σου φάει το γκόμενο, να ήξερες ποιοι είναι οι ουσιαστικοί φίλοι και ποιοι οι φίλοι φίδια που θέλουν μονάχα να σε θάψουν δύο μέτρα κάτω από τη γη και προσπαθούν νυχθημερόν να το πετύχουν.

Και τέλος, φαντάσου τι θα γινόταν στο κομμάτι των σχέσεων αν υπήρχε ταμπέλα στον κάθε άνθρωπο. «Είμαι μαλάκας, μη με εμπιστευτείς», «δεν είμαι ακόμη έτοιμη για σχέση αλλά μ’αρέσει που με γουστάρεις, οπότε θα μείνω μαζί σου μέχρι να σε βαρεθώ», «σε βλέπω φιλικά αλλά δε θέλω να στο πω ακόμη για να μη σε πληγώσω», «μόλις βγήκα από μια σχέση, είμαι ακόμη μπερδεμένη, δε θέλω να επενδύσω τίποτα και σε κανέναν αλλά γουστάρω που έχω κάποιον να με κυνηγάει κι ας μη μπορώ να τον δω ερωτικά». Μακάρι να ήταν μόνο αυτές, όμως είναι άλλες τόσες κι άλλες τόσες. Θα χρειαζόταν λοιπόν μια φωτεινή ένδειξη στον καθένα μας που να λέει «εδώ μην αγγίζετε» ή «το καλύτερο παιδί για σχέση».

Όλα αυτά φαντάζουν τέλεια και ιδανικά αλλά δυστυχώς είναι έξω από τη σφαίρα της πραγματικότητας και αγγίζουν τα όρια του φανταστικού. Θα ήταν σαφώς υπέροχο να ξέραμε πότε πρέπει να αλλάξουμε δρόμο, πόλη ή χώρα όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις και ανθρώπους. Όμως αν ξέραμε από πριν τον άλλον δε θα χανόταν αυτομάτως και η μαγεία να τον ανακαλύψουμε; Αν γνώριζες εκ των προτέρων ότι ο άλλος είναι ο ιδανικός τύπος για σχέση θα τον πλησίαζες; Ναι, θα τον πλησίαζες. Αλλά μετά τον πρώτο μήνα θα τον βαριόσουν. Θα ήξερες τα πάντα γι’ αυτόν, δε θα υπήρχε κάτι επιπλέον να ανακαλύψεις, θα σε κούραζε.

Είναι καλύτερα τελικά που οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα και που δεν έχουν κάποιο ταμπελάκι προειδοποίησης; Μπορεί. Βέβαια, που και που ίσως να χρειάζεται και μια ένδειξη ή κάποιο σημάδι που να μας λέει «πρόσεχε». Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους σίγουρα αλλά δε γίνεται να κάνουμε διαρκώς λάθη όσον αφορά το κεφάλαιο «εμπιστοσύνη» γιατί στο τέλος θα καταλήξουμε να μην έχουμε εμπιστοσύνη ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Γι’ αυτό ας λειτουργούμε λίγο πιο συνετά και λογικά. Ας μην επενδύουμε τα πάντα στον άλλον όσο τέλειος κι αν φαίνεται. Όλες οι μάσκες στην αρχή λάμπουν. Το ζήτημα είναι αν αυτή η λάμψη θα παραμείνει και μόλις πέσουν.

Πηγή: ΑΝΑΠΝΟΕΣ

Τη στιγμή που μου έμαθα το “δεν πειράζει”, όλα άλλαξαν!

Σκέφτομαι τις αλλαγές.
Σκέφτομαι ότι με φοβίζουν ακόμα και όταν τις επιδιώκω.
Σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να κάνω μεγάλες αλλαγές.
Χρειάζεται απλώς να κάνω ένα μικρό πρώτο βήμα προς τη μεριά όσων επιθυμώ.

Και αμέσως ηρεμώ.
Παίρνω μία βαθιά αναπνοή, χαμογελάω και σκέφτομαι ότι θα τα καταφέρω.
Ένα πρώτο βήμα για κάθε νέα αρχή.

Αρχή.

Σκέφτομαι τις αρχές που έχω κάνει και πόσες από αυτές με πήγαν στο τέλος.
Άλλες στο σωστό και άλλες στο λάθος.
Και κάποιες δεν με πήγαν πουθενά.

Εκ των υστέρων πάντα.
Σκέφτομαι ότι δεν έχει σημασία.
Πήρα τις αποφάσεις μου και έμεινα πιστή σε αυτές μέσα από διαφορετικές διαδρομές.
Στην πορεία κάτι πήρα, κάτι άφησα, κάτι έχασα, αλλά σίγουρα κέρδισα.
Παίρνω μια βαθιά αναπνοή, χαμογελάω και σκέφτομαι ότι κέρδισα νέα κομμάτια του εαυτού μου.

Γιατί στις διαδρομές που έκανα κατάλαβα λίγο καλύτερα τι θέλω και τι δεν θέλω, με ποιους το θέλω και με ποιους όχι, γέλασα, έκλαψα, θύμωσα, έπεσα και σηκώθηκα ξανά.

Όχι αμέσως.

Κάποιες φορές έμεινα κάτω, αλλά έμαθα να λέω στον εαυτό μου «δεν πειράζει».
Και ως δια μαγείας αυτές οι δύο λέξεις πήραν από πάνω μου όλο το βάρος της αποτυχίας, του λάθους και της στεναχώριας που με είχε ρίξει κάτω και κατάφεραν να με σηκώσουν ξανά.
Παίρνω μια βαθιά αναπνοή, χαμογελάω και σκέφτομαι ότι θα έρθουν και άλλες τέτοιες στιγμές.
Μόνο που τώρα ξέρω ότι θα περάσουν.

Αυτά σκέφτομαι στην αρχή της νέας χρονιάς υπό το βάρος μιας σχεδόν υποχρέωσης που φέρνει μαζί της για αλλαγές και νέους στόχους.
Όχι, δεν θέλω να βάλω κανέναν στόχο και δεν θέλω να προβώ σε καμία σαρωτική αλλαγή.
Αυτό που θέλω είναι να συμμαχήσω επιτέλους με τον εαυτό μου, να του λέω πιο συχνά «δεν πειράζει» και να του μάθω να κάνει ένα μικρό βήμα κάθε φορά.

Ένα μικρό βήμα απαλλαγμένο από υπολείμματα προηγούμενων μεγαλεπίβολων στόχων και βροντερών διακηρύξεων για το πόσο θα αλλάξουν όλα από εδώ και πέρα.
Ας μην αλλάξουν όλα.
Ας κάνω ένα μικρό βήμα για να αλλάξω μόνο ένα πράγμα.
Και αν δεν αλλάξει ούτε αυτό;

Τότε υπάρχει το ενδεχόμενο να πέσω.
Για λίγο ή για πολύ.
Δεν πειράζει.
Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σηκωθώ και θα προσπαθήσω ξανά.

Ή όχι.
Δεν πειράζει.
Η ουσία είναι ότι θα είμαι όρθια και έτοιμη για το επόμενο μικρό βήμα μου.

Ελένη Στεφανίδου

Πηγή: αναπνοές

Είναι τόσο απλό να πεις: «Σ αγαπώ»…

Είναι τόσο απλό να πεις: «Σ αγαπώ»…
Κι αν δεν μπορείς να το πεις γράψ’ το..
Κι αν δεν μπορείς να το γράψεις χόρεψέ το...
Βρες όμως κάποιο τρόπο να το λες...
Κανείς δεν κουράζεται ποτέ να ακούει...
Μπορεί να σου απαντήσουν : «Ω…δεν χρειάζεται να μου το πεις….το ξέρω….»
 Κι όμως είναι τόσο ευχάριστο να σου το λένε!

                                                                                                                 Leo Buscaglia

Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ αγαπήσουν.

Δεν είναι δυνατό να αγαπάς κάποιον και να μην ενδιαφέρεσαι να καταλάβεις τι είναι εκείνο που χρειάζεται, τι εκείνο που δε χρειάζεται, τι εκείνο που αντέχει. Ευαίσθητος είναι όποιος είναι ευαίσθητος και προς τις ευαισθησίες των άλλων. Ο τρόπος που προσεγγίζουμε είναι η απόδειξη των αισθημάτων που έχουμε. Ο τρόπος! Η καλλιτεχνία εκείνου που συμβαίνει στ’ αλήθεια και επιζητά να εκφραστεί.

Σπάνια αγαπάμε ένα πλάσμα όπως είναι∙ αγαπάμε εκείνο που επιθυμούμε να ήταν. Η πραγματική του προσωπικότητα φτάνει μέχρι εμάς, έτσι κι αλλιώς, αποσπασματικά, επιλέγουμε τα αποσπάσματα που μας είναι ποθητά, που μας είναι βολικά, κολακευτικά, όλο το υπόλοιπο ή το πετάμε στο κενό ή το χτίζουμε μόνοι μας όπως ο σκηνοθέτης μία ταινία. Το παραγεμίζουμε με δικές μας ιδέες. Το όλον του άλλου σχεδόν ποτέ δεν το μαθαίνουμε, όχι μονάχα επειδή δύσκολα κατανοείται το όλον, αλλά – και αυτό συζητάμε σήμερα – επειδή δεν το θέλουμε, δεν μας χρειάζεται, αδιαφορούμε. Οι γονείς τα παιδιά τους θέλουν να είναι καταπώς οι ίδιοι τα ονειρεύτηκαν, καταπώς ονειρεύτηκαν κάποτε τον εαυτό τον δικό τους, δεν αντέχουν να ακούσουν αλήθειες που ακυρώνουν τις προσδοκίες τους.

Στον έρωτα βέβαια γίνεται πανδαιμόνιο!

Ο έρωτας μπορεί να έχει τα χίλια μύρια καλά, όμως αγάπη απαραιτήτως δεν έχει. Μπορεί να προέρχεται κι από μια πονηριά της φύσης για τη διαιώνισή της και γι’ αυτό να είναι πρωτίστως ένστικτο, ένστικτο εξιδανικευμένο όσο και ισχυρότατο για να επιτελέσει το έργο του. Η φύση βιάζεται να παγιδεύσει με μαγείες ένα ζευγάρι στη γονιμοποίηση. Ελάχιστοι είναι οι ευλογημένοι εραστές που τους χαρίστηκε αγάπη μαζί με τον έρωτά τους. Τους χαρίστηκε; Το κατόρθωσαν; Είναι μία απορία που θα διαρκεί για πάντα. Τείνω πάντως στην προσωπική ευθύνη μας και εδώ.

[…]

Επειδή δεν είναι αγάπη ο έρωτας, μπορεί να μιμείται θαυμάσια την αγάπη όσο διαρκεί. Είναι το μέγιστό του άλλοθι. Και μια και μιμείται την αγάπη, οφείλει να τηρεί τους όρους της. Η αγάπη λοιπόν έχει πρώτο μέλημα την επιθυμία και την ανάγκη του αγαπημένου. Την επιθυμία του και τη δυνατότητα για το πόσες προσφορές αντέχει να δέχεται. Σημασία έχει ο άλλος πράγματι να χαίρεται. Όχι να τον βιάζεις να χαίρεται – διότι επικρατεί το κλισέ πως «τα δώρα δίνουν χαρά». Η υπερ-δόση φέρνει τα εντελώς αντίθετα από τη δόση αποτελέσματα, κάνει το φάρμακο φαρμάκι, την ευφροσύνη του οίνου αλκοολισμό, την έκπληξη πλήξη. Μόνο στο μέτρο ισορροπεί και ανθεί η ουσία, στο κέντρο του κονταριού, που μας βοηθά να προχωράμε σχοινοβάτες στους δεσμούς∙ στα άκρα γέρνει και γκρεμίζεται.

Δεν είναι τεχνική η διακριτικότητα, είναι καλλιτεχνία, είναι καλοσύνη, ευγένεια ψυχής, γενναιότητα και αρχοντική αγάπη. Γυρεύει την άνεση της ψυχής του αγαπημένου, τιμάει την ελευθερία του, προσέχει να μην του εκβιάζει το φιλότιμο. Η υπερπροσφορά είναι στο βάθος πολύ μεγάλος εγωισμός, το ίδιο μίζερη όσο και η τσιγκουνιά.

[…]

Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ αγαπήσουν. Πάντα θα το λέω σε όσους δε βρίσκουν να ζευγαρώσουν και ρίχνουν το φταίξιμο στην εποχή, στη σημερινή κοινωνία, στους σημερινούς άντρες, στις σημερινές γυναίκες, στο άγχος, στους ρυθμούς της καθημερινότητας, στην υλόφρονα γενική τάση.

Ο μόνος τρόπος, η μοναδική συνταγή που υπάρχει είναι να ομορφύνεις τον εαυτό σου, να γίνεις ελκυστικός, εφόσον έχεις μέσα σου ομορφιά και ελευθερία και περιεχόμενο, κυρίως είσαι έτοιμος στην αγάπη, ώριμος για κάτι τέτοιο. Όλα τ’ άλλα τεχνάσματα θα σε ρίχνουν, αργά ή γρήγορα, από απογοήτευση σε απογοήτευση. Και ώριμος στην αγάπη είναι εκείνος που μπορεί να ενδιαφέρεται για την ανάγκη του αγαπημένου του, που μοιράζεται την ευθύνη, που δεν ασχολείται μόνο με τις δικές του ευαισθησίες αλλά αναρωτιέται για τις ευαισθησίες εκείνου με τον οποίο σχετίζεται. Και όταν του ζητάει αλλά και όταν του δίνει, το δεύτερο είναι το λεπτότερο.

Όχι, δε στέρεψε η αγάπη σήμερα, ποτέ όσο υπάρχει ζωή δε στερεύει. Ακόμη κι αν ο κανόνας είναι πως «οι άντρες στον καιρό μας δεν αξίζουν» ή «οι γυναίκες χάλασαν», εσύ να γυρέψεις το εξαιρετικό, γιατί έρωτας είναι η ανακάλυψη του εξαιρετικού. Η αποκάλυψη του εξαιρετικού, λένε κάποιοι, και ίσως να είναι το ίδιο∙ η πρώτη πείθει τη δεύτερη να δεχθεί να συμβεί. Του εξαιρετικού λοιπόν, εκείνου που θα ανατρέψει με χάρη τον άχαρο κανόνα.

Μάρω Βαμβουνάκη

Πηγή: Αναπνοές

ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΜΑ!

Μαμά: Γιατί φώναξες παιδί μου στη συμμαθήτρια σου;

Παιδί: Κι εσύ μου φωνάζεις μαμά. Έκανα ότι κάνεις.

Μπαμπάς: Με πήρε η δασκάλα σου από το σχολείο και μου είπε ότι μιλάς στους φίλους σου με άσχημες λέξεις. Τους αποκαλείς με βρισιές μέσα στη τάξη και γελάς με αυτό.

Παιδί: Και γιατί είναι κακό αυτό μπαμπά; Κι εσύ έτσι δε μου μιλάς; Εγώ εσένα ακούω.

Εκπλήσσεστε; Δε θα έπρεπε!

Τα παιδιά είναι σφουγγάρια από την ώρα που γεννιούνται. Ότι ερεθίσματα και εικόνες αντλούν από το περιβάλλον τους τα απορροφούν και τα χρησιμοποιούν ως μάθηση για να επιβιώσουν στον έξω κόσμο μεγαλώνοντας.

Τα πάντα στη ζωή είναι μάθηση.

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις! Άρα αν εσείς π.χ. χρησιμοποιείτε υβριστικές λέξεις μέσα στο σπίτι μεταξύ σας, είτε λόγω θυμού, είτε χάριν αστεϊσμού, το παιδί σας θα κάνει το ίδιο και σε όλα τα πλαίσια της ζωής του.

Τα παιδιά, ειδικά προσχολικής ηλικίας, δε μπορούν να διαχωρίσουν μέσα στο μυαλό τους το αν εσείς χρησιμοποιείτε μια «κακιά» λέξη χαϊδευτικά μιλώντας σε κάποιον ενήλικο φίλο σας ή την εννοείται με την πραγματική υβριστική της έννοια. Το μόνο που ξέρουν και πιθανότατα έχουν μάθει από εσάς, τους γονείςτους, είναι ότι αυτή η λέξη είναι «κακιά» και δεν την χρησιμοποιούμε αποκαλώντας τους γύρω μας έτσι. Όταν όμως ακούν εσάς να την χρησιμοποιείτε, ουσιαστικά αναιρείτε αυτό που τα έχετε διδάξει.

Το ίδιο ισχύει και με οποιαδήποτε συμπεριφορά εσείς υιοθετείτε με το παιδί σας προκειμένου να το «συνετίσετε». Εάν έχετε επιθετικότητα, υψώνετε διαρκώς το τόνο της φωνή σας, χτυπάτε το παιδί σας (έστω και αυτό που λέμε ‘μία στον ποπό’), ή το κλειδώνετε στο μπάνιο ή σε κάποια αποθήκη, τότε μη σας παραξενεύει αν το παιδί σας μάθει στη ζωή του ότι οι διαφορές και οι διαφωνίες λύνονται με το να επιβάλλεται στους άλλους μέσω της βίας και της επιθετικότητας.

Οι γονείς και κηδεμόνες, είναι για τα παιδιά οι «Θεοί» τους.

Άνθρωποι πρότυπα που από εκείνους μαθαίνουν τα πάντα! Τα παιδιά δεν έχουν κριτήριο όπως οι ενήλικες ώστε να φιλτράρουν συμπεριφορές και να επιλέξουν το σωστό. Έτσι λοιπόν ό,τι κι αν κάνετε ή πείτε για εκείνα είναι ολόσωστο. Γι’ αυτό Προσοχή! Δεν είστε πια μόνοι στο σπίτι…

Πολλοί γονείς αντιλαμβάνονται το μέγεθος της επιρροής της συμπεριφοράς τους ή του λεξιλογίου που χρησιμοποιούν μόνο όταν ένας εξωτερικός παράγοντας (η δασκάλα, ένας άλλος γονιός, ένα άλλο παιδάκι, ένας συγγενής που δε βλέπει συχνά τα παιδιά, ή ένα περιστατικό που συμβαίνει μπροστά στους φίλους τους και στον κοινωνικό τους κύκλο και τους φέρνει σε άσχημη θέση) έρχεται και καθρεφτίζει μπροστά στα μάτια τους αυτό που έχουν διδάξει στο παιδί τους.

Γιατί λοιπόν να φτάσετε εκεί ενώ μπορείτε να σκεφτείτε από μόνοι σας πόσο πιο θετικό και όμορφο είναι μέσα από την δική σας συμπεριφορά, που τα παιδιά σας ούτως ή άλλως θα αντιγράψουν κατά γράμμα, να τους διδάξετε πιο λειτουργικούς τρόπους να επικοινωνούν με τον κόσμο γύρω τους. Αυτό θα βοηθήσει κι εσάς να βελτιώσετε κάποιες συμπεριφορές σας που μάλλον έχετε αντιληφθεί ότι δεν σας βγάζουν πουθενά, παρά μόνο σε ένα επικοινωνιακό αδιέξοδο.

Ίρις Κρέμερ – Συμβουλευτική Ψυχολόγος

Πηγή: lifemade.gr

Ο Φάρος…

https://www.youtube.com/watch?v=HhEwOjomJe0

Η διαδρομή του ανθρώπου από την παιδική ηλικία μέχρι να γίνει γονιός,με σκιτσαρισμένες εικόνες και με τίτλο ''Ο Φάρος''.
Μια ταινία μικρού μήκους που έχει κερδίσει 27 διεθνή βραβεία και δείχνει την προσωπική ιστορία του σκηνοθέτη Po Chou Chi, παρουσιάζει ανάγλυφα την πορεία ενός μικρού παιδιού και του πατέρα του,μέχρι που μεγαλώνει και γίνεται και αυτός γονιός. Το ξεκάθαρο συγκινητικό μήνυμα του σκηνοθέτη είναι ότι ο γονιός μένει πάντα δίπλα στο παιδί του σαν ένας αληθινός Φάρος που φωτίζει την κάθε διαδρομή και το οδηγεί με ασφάλεια σε ήσυχα νερά.

Original source: Mango Chi
Director: Po Chou Chi 
Composer: Chien Yu Huang 
Producer: Dow Ning Yang
http://www.thessgiatro.gr