Το μεγάλο θαύμα μιας μικρής αγκαλιάς…

Όλοι  αισθανόμαστε όμορφα μέσα σε μια αγκαλιά. Και χρησιμοποιούμε τη λέξη «μέσα» διότι περί αυτού πρόκειται. Δύο άνθρωποι που αγκαλιάζονται γίνονται ένα κύκλωμα στο οποίο ο ένας μπαίνει μέσα στον άλλον. Ας δούμε όμως 15 λόγους που αξίζει να αγκαλιάζουμε και να αγκαλιαζόμαστε ακόμα πιο συχνά.

1. Το τρυφερό άγγιγμα της αγκαλιάς χτίζει την εμπιστοσύνη και την αίσθηση της ασφάλειας
2. Το αγκάλιασμα των δέντρων μας ανακουφίζει από τους πονοκεφάλους
3. Η αγκαλιά μας μαθαίνει πως να δίνουμε και να παίρνουμε
4. Οι συχνές αγκαλιές της μαμάς και οι μεγάλες «δόσεις» προσοχής και τρυφερότητας στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού μπορούν να αλλάξουν την ανοσολογική αντίδραση του εγκεφάλου του τόσο ώστε να θωρακίσουν το ανοσοποιητικό του σε βαθμό που να μη χρειάζεται να παίρνει αναλγητικά φάρμακα αργότερα στη ζωή του!
5. Η αγκαλιά χαλαρώνει το μυικό μας σύστημα
6. Η αγκαλιά της μητέρας αποτελεί και το καλύτερο «γιατρικό» για τα πρόωρα μωρά καθώς, σύμφωνα με μελέτη Καναδών επιστημόνων, η επαφή με το σώμα της μητέρας βοηθά τα βρέφη να ανακάμψουν πιο γρήγορα.
7. Η αγκαλιά είναι το ιδανικό φάρμακο ενάντια στο στρες και την κούραση
8. Η αγκαλιά ενισχύει την αυτοεκτίμηση
9. Η αγκαλιά είναι φάρμακο ακόμα και για τις καρδιοπάθειες
10. Μόλις δέκα δευτερόλεπτα αγκαλιάς από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο αρκεί για να μειωθεί η αρτηριακή πίεση, να αυξηθεί η οξυτοκίνη και οι άλλες ορμόνες ευεξίας και να μειωθεί αισθητά το στρες
11. Η αγκαλιά επαναφέρει την ορμονική ισορροπία
12. Η αγκαλιά δημιουργεί έκρηξη της οξυτοκίνης, της ορμόνης της αγάπης
13. Η παρατεταμένη αγκαλιά οδηγεί σε αυξημένη παραγωγή σεροτονίνης, την ορμόνη της ευτυχίας
14. Η αγκαλιά βοηθά στην αποκατάσταση της ισορροπίας του νευρικού συστήματος
15. Η αγκαλιά αποτελεί μια ενεργειακή επένδυση σε κάθε σχέση                                                                                                                                  Πηγή: http://enallaktikidrasi.com/

Μια αγκαλιά απ’ όσους μείναμε. Αυτά τα Χριστούγεννα θέλω

Αν κι έβλεπες την παγωνιά στα παρμπρίζ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, αν κι άλλο πλεκτό δε χωρούσε επάνω μου, τα στεγνά μου χείλη ζητούσαν κάτι δροσερό, κάτι παγωμένο να διώξουν το θυμό που μου έκαιγε τα σωθικά. Μου χε κάτσει βαρύ πως για πρώτη φορά δε θα μουν συνεπής στο καθιερωμένο ραντεβού στο χωριό με τους παιδικούς μου φίλους , μιας κι η άδεια που ζήτησα έβγαλε απ το αφεντικό αυτά τα υστερικά κακιασμένα γέλια. Πήρα ένα παγωμένο αλκοολούχο, άναψα κι ένα από τα παλιοτσίγαρα κι έκατσα στα σκαλάκια της εκκλησίας για να χω μιαν ασφάλεια, μιαν ιδέα πως τα παράπονα μου κάπου θ ακουστούν…

Ένας μήνας έπρεπε να περάσει και λίγο ακόμη, για να ανταλλάξουμε τα ακριβά μας δώρα και να αισθανθούμε αυτή την αγάπη που θυμόμαστε πάντοτε όταν κάτι φτάνει στο τέλος. Μα ακόμη κι έτσι, μονολογούσα, είναι όμορφο, είναι αγάπη. Αυτή που δίνει χρώμα μέσα στο μαύρο της ρουτίνας μας, της καθημερινότητας που αντέχουμε, ως τη στιγμή που με μια κλωτσιά θα τη στείλουμε στην άκρη για να ζήσουμε στιγμές χαράς κι αγκαλιάς με τους αγαπημένους μας- καθώς θα βλέπουμε το χρόνο να μας χαιρετά γεμάτος ρυτίδες κι απολογισμούς.

Με τόσα λαμπιόνια στους δρόμους, που έσπαγαν το κακό και γρουσούζικο μαύρο της νύχτας που φοβόμουν από μικρή, πώς να μην είσαι χαρούμενος; Με τις κατακόκκινες μυτούλες των πιτσιρικάδων που μονίμως ζητούσαν δώρα και τους φτωχότερους γονείς να κόβουν το λαιμό τους για να μην αρνηθούν, πώς να μη βουρκώσεις από συγκίνηση; Με το κλειδί στην τσέπη σου να ανοίγει ένα σπίτι γεμάτο ζεστασιά , με τους δικούς σου να γκρινιάζουν κ ύστερα να ζητούν συγγνώμη με μια αγκαλιά… τι παράπονο να χεις…

Πέταξα το τσιγάρο στα μισά, να μη μολύνω άλλο τα πνευμόνια μου και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Όλα μου τα ψιλά και κάτι καραμέλες που βρήκα στην τσέπη, τα δωσα στα παιδιά των φαναριών, αδιαφορώντας για τα ψέματα τους…

Κι ύστερα θυμάμαι. Θυμάμαι όλα τα λαμπιόνια να σβήνουν, να σβήνω κι εγώ μέσα στο μαύρο, να μαθαίνω αυτό το κόψιμο στα γόνατα πώς είναι. Είδα μπροστά μου τα ψεύτικα έλατα του Δήμου και των μαγαζιών να σπάνε σε κομμάτια, τα στολίδια να χτυπούν με μανία την άσφαλτο. Μια κραυγή θυμάμαι, κοιτώντας τον ουρανό να ρωτήσω γιατί… Το κινητό μου να σπάει, τα χέρια μου να τρέμουν ύστερα από το τηλεφώνημα της μάνας. Το ένα από τα δωμάτια του σπιτιού θα έκλεινε για πάντα. Κάπου στην Αθηνών- Πατρών σημειώθηκε τροχαίο, με μια φοιτήτρια νεκρή. Πήγαινε στο σπίτι της για τις γιορτές, έλεγαν στις ειδήσεις. Θυμάμαι.

Και τώρα, λίγα χρόνια μετά, ούτε άδεια, ούτε δώρα ή χρήματα θα σου έλεγα πως θέλω. Μια αγκαλιά από όσους μείναμε πίσω, ένα “είμαι εδώ”, με αυτά τα μάτια τους που αν και δύο μοναχά, φωτίζουν σαν όλα τα λαμπιόνια του κόσμου όταν με κοιτάζουν.

Κι εγώ, η δυνατή, θα είμαι εδώ να μην αφήσω το βραχυκύκλωμα που θα φερναν τα δάκρυα τους… Θα είμαι εδώ, να φωνάζω ξανά και ξανά πως μόνο αυτό έχει σημασία. Να παίρνεις και να δίνεις χαμόγελο κι αγάπη.

Ναι. Αφού δε μπορούμε κάθε μέρα, ας είναι μόνο γι αυτές, τις τελευταίες του χρόνου…

Ευτυχία Παπούλια

αναπνοές

Μάθε μου να αγκαλιάζω!

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου: »Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;» και μου απάντησε……»Έλα να σου δείξω..»

Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου…»Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!» μου είπε…..»Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.»

Και συνέχισα εγώ…»Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;»……..»Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!», είπε και με αγκάλιασε ξανά.

Από τότε μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω αγκαλιασμένο κόσμο το συνδέω πάντα στο μυαλό μου με αγάπη. Τι είναι, όμως η αγκαλιά; Γιατί ο κόσμος δεν αγκαλιάζετε τόσο συχνά;

Άκουσα μια γυναίκα πριν λίγο καιρό στη διπλανή μου θέση στο λεωφορείο να αναφωνεί: »Δεν ξέρουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι!».

Και αναρωτιέμαι…..μήπως χρειάζεται λεξικό για να μάθουμε τι είναι ένα χάδι, τι είναι μία αγκαλιά; Ορίζεται άραγε μία τόσο απλή και συνάμα άκρως σημαντική και συναισθηματική πράξη;

Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που θέλει και αναζητάει τις αγκαλιές….Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να παίρνει και να δίνει τρυφερότητα.

Ακούω πολλές φορές ζευγάρια να μαλώνουν….

»Δεν μ’αγαπάς!»

»Μα πόσες φορές πρέπει να σου το πω;»

»Δεν χρειάζεται μόνο να μου το πεις. Πρέπει να μου το δείχνεις κιόλας!»

Εύκολα ζητάμε από τον άλλον να μας δώσει αγάπη. Πόσο εύκολα, όμως την προσφέρουμε εμείς; Να μάθουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι! Να μάθουμε όλοι να χαρίζουμε το χάδι μας, χώρις να σκεφτόμαστε αν θα το πάρουμε πίσω. Η αγκαλιά είναι η καλύτερη θεραπευτική διαδικασία. Ας μην είμαστε μίζεροι και τσιγκούνηδες. Ας μη κάνουμε οικονομία στα χάδια και στις αγκαλιές και ας τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας.

Η αγκαλιά είναι μία πράξη που κρατάει κατά μέσο όρο τρία δευτερόλεπτα. Τα αποτυπώματα, όμως που αφήνει κρατάνε για ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν και εκείνες οι αγκαλιές που κρατούν πολλή ώρα. Που δεν θέλεις να ξετυλίγεις το σώμα σου πάνω από το σώμα του άλλου. Χωρίς λόγια, χωρίς υποσχέσεις. Αφήνεσαι και παράλληλα γιατρεύεσαι από ό,τι και αν σε έχει στεναχωρήσει, πληγώσει, τρομοκρατήσει. Αυτές τις αγκαλιές τις αγαπάμε και τις θέλουμε όλοι στη ζωή μας!

Τις απρόσμενες αγκαλιές…
Τις αγκαλιές όταν ξυπνάμε…
Τις αγκαλιές κατά την διάρκεια της ημέρας…
Τις αγκαλίες για μία επιτυχία ή αποτυχία μας…
Τις αγκαλιές για συγγνώμη…
Τις αγκαλιές για ευχαριστώ…
Τις αγκαλιές λίγο πριν τον ύπνο και αυτή την μεγάλη αγκαλιά κατά την διάρκεια του ύπνου…
Αυτές είναι οι αγαπημένες μας αγκαλιές!

Και όπως λένε και οι ειδικοί…"Μία αγκαλιά την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα." Βοηθάει τόσο στην σωματική υγεία όσο και στην ψυχική. Ας δείξουμε την αγάπη μας μέσω μίας αγκαλιάς.

Και φυσικά δεν μιλάω για αυτή την μάστιγα των "δωρεάν αγκαλιών στο δρόμο". Μιλάω για εκείνες τις αγκαλιές που περιέχουν συναίσθημα, αγάπη, θαυμασμό, αμοιβαία έλξη, ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Για εκείνες τις αγκαλιές που μπορεί να στερηθήκαμε στα παιδικά μας χρόνια. Για εκείνες που πήραμε σε υπερβολικό βαθμό από τους γονείς μας.

Για όλες αυτές τις αγκαλιές που ποτέ δεν είναι αρκετές…

Γεωργία Κανελλοπούλου – Ψυχολόγος

http://enallaktikidrasi.com/