Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή

Ποτέ δεν κάνει να εγκαταλείπουμε το όνειρο μας ! Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή μας όπως ακριβώς η τροφή τρέφει το σώμα μας . Όσες φορές κι αν χρειαστεί να γευτούμε πίκρες στη ζωή μας και να βλέπουμε τις ελπίδες μας να ναυαγούν, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε παρ’ όλα αυτά να ονειρευόμαστε..»

                                                                                                                        Paolo Coelho 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές.
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα΄ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα΄ ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ΄ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

Τάσος Λειβαδίτης 

Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς και να το κάνεις!

Ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρα σου αληθινά, είναι να ξυπνήσεις

Ως παιδιά ονειρευόμασταν, φανταζόμασταν, καταστρώναμε σχέδια. Δεν είχε σημασία κατά πόσο ήταν εφικτά αυτά τα σχέδια. Δεν ήταν αυτό το νόημα, η ουσία.

Η ονειροπόληση ήταν διασκεδαστική. Μας έκανε να προσδοκούμε κάτι, να περιμένουμε κάτι. Η ρεαλιστικότητα ή όχι του ονείρου μας, του στόχου μας, λίγο μας επηρέαζε, λίγο μας φόβιζε.

Μεγαλώνοντας και περνώντας πλέον στην ενηλικίωση, δυστυχώς προσγειωθήκαμε απότομα. Τα μαζέψαμε τα όνειρα μας. Περιοριστήκαμε στο εφικτό, στο βατό, στο ευκόλως πραγματοποιήσιμο.

Μια θεωρία λέει, πως στη σημερινή κοινωνία ο άνθρωπος τείνει να καταστέλλει τις επιθυμίες του και τα ένστικτά του, οπότε όλα αυτά τα καταπιεσμένα θέλω, η καταπιεσμένη προσωπικότητα, τα τρομαγμένα σχέδια ζωής, βγαίνουν στη διάρκεια των ονείρων.

Σε μια εποχή που η κοινωνία είναι αποφασισμένη να ρουφήξει όχι μόνο την ελπίδα μας για το μέλλον αλλά και την ενέργεια μας, μπορούμε απλώς να αφεθούμε και να βουλιάξουμε με τους υπόλοιπους.

Να γίνουμε η άπραγη, φοβισμένη, “καημένη” μάζα, ή μπορούμε να πατήσουμε δυνατά στα πόδια μας και να αρνηθούμε να παραδοθούμε. Να αρνηθούμε να παραδώσουμε τα όνειρα μας δίχως να δώσουμε την μάχη μας.

Αν αντικαταστήσουμε την λέξη όνειρο με κάτι πιο “χειροπιαστό” για το ρεαλιστικό πλέον, ενήλικο μυαλό μας, με την λέξη στόχος, ίσως καταλάβουμε καλύτερα, ίσως αντιληφθούμε τι πάμε να εγκαταλείψουμε. Αν ένα όνειρο είναι μονάχα ένα όνειρο, ένας στόχος είναι ένα όνειρο με σχέδιο και προθεσμία.

Και ένας άνθρωπος δίχως στόχους τι ακριβώς είναι; Τι λόγο ύπαρξης έχει; Ποιος μας είπε ότι επιτρέπεται να κάνουμε εκπτώσεις στα όνειρα μας;

Γιατί θα πρέπει να υπομείνω, να σκύψω το κεφάλι στην εκμετάλλευση και στη κοροϊδία; Επειδή οι εποχές είναι δύσκολες, επειδή δεν υπάρχουν δουλειές και ευκαιρίες πρέπει να δεχτώ παθητικά και μίζερα ό,τι μου προσφέρουν, η καλύτερα ό,τι ψίχουλα μου προσφέρουν; Ψίχουλα ονειρευτήκαμε; Που πήγαν τα όνειρα για καλύτερη ζωή; Τα όνειρα για μια δουλειά που μας ευχαριστεί, που καλύπτει τις επιθυμίες και τα θέλω μας;

Έχουμε γίνει πια φοβισμένοι ενήλικες που αφήνουν τις πράξεις τους, τις επιλογές τους να επηρεάζονται και να ορίζονται από τους φόβους τους. Φόβος πως αν δε συμβιβαστούμε με αυτά τα ψίχουλα, δε θα βρεθεί κάτι καλύτερο στο δρόμο μας. Φόβος πως δεν έχουμε πια δύναμη, δεν έχουμε πια τα προσόντα να κάνουμε την διαφορά.

Ο φόβος μας, υπερνικά τις άλλοτε φιλοδοξίες μας, και χωρίς φιλοδοξίες τίποτα απολύτως δεν πρόκειται να αρχίσει. Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν το ονειρευτούμε πρώτα.

Είναι διαφορετικό να ονειρευόμαστε ρεαλιστικά – γιατί αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε – απ΄το να ονειρευόμαστε φοβισμένα, μικρά ή ακόμη χειρότερα να μην ονειρευόμαστε καθόλου.

Η τραγωδία της ζωής δεν είναι να μην πετυχαίνεις τους στόχους σου, να μη πραγματοποιείς τα όνειρα σου. Η πραγματική τραγωδία είναι να μη έχεις στόχους να πετύχεις, όνειρα να πραγματοποιήσεις.

Πρέπει να πατήσουμε πόδι σε μια κοινωνία που μας θέλει φοβισμένους, σε μια εποχή που μας ταΐζει φόβους και ανασφάλειες. Πρέπει να βγούμε εκεί έξω και να κάνουμε αυτό που φοβόμαστε να κάνουμε. Τίποτα δεν είναι αδύνατο γι’ αυτόν που πραγματικά προσπαθεί, γι’ αυτόν που το παλεύει.

Γι’ αυτόν που δεν μένει μοιρολατρικά άπραγος, αναπολώντας τις μέρες επιτυχίας και ευημερίας, αλλά έχοντας “πιάσει πάτο”, έχοντας βιώσει την απόρριψη, την απελπισία, αφήνει μέσα του, επιβάλλει στον εαυτό του να μεγαλώσει μέσα του η θέληση για ζωή και η όρεξη για μελλοντικά επιτεύγματα. Ο άνθρωπος που αφήνει την δράση να τον καταλύσει είναι ένας άνθρωπος που ονειρεύεται και ελπίζει.

Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την καινούργια πραγματικότητα. Ναι είναι δύσκολα, ναι θα πρέπει να καταβάλλουμε την διπλάσια προσπάθεια για να πετύχουμε τους στόχους μας, ναι θα βρούμε πόρτες κλειστές και μικρές, αδιάφορες προσφορές.

Αλλά αν πάψουμε να ψάχνουμε, αν συμβιβαστούμε στα μικρά και στα αδιάφορα, δεν πρόκειται να βρεθεί μπροστά μας αυτό που πραγματικά μας αξίζει και μας γεμίζει. Εμπόδια βλέπουμε μόνο αν πάρουμε τα μάτια μας απ’ τον στόχο μας, εφιάλτης γίνεται ένα όνειρο μόνο αν το αφήσουμε στα χέρια κάποιού άλλου.

Η διαρκής και επίμονη αισιοδοξία είναι αυτή που θα πολλαπλασιάσει την δύναμη μας και θα μας οδηγήσει στο στόχο μας. Πρέπει να κρατηθούμε γερά επάνω της και να μη χάσουμε την πίστη μας για τα όνειρα μας. Είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς.

” Ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρα σου αληθινά, είναι να ξυπνήσεις”

Πηγή: sxeseiszois.wordpress.com
          http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Κι όμως, έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε…

Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά.
Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου.
Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω.
Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι.
Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω.
Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο.
Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε…

Λέο Μπουσκάλια, Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις

Φλέρταρε τη ζωή αν θέλεις να την κερδίσεις…

Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω.
Μια ζωής μετράς οπισθοχωρήσεις. Μετράς δειλίες, φόβους και στιγμές που έτρεξες να κρυφτείς αντί να μείνεις και να παλέψεις.
Αντί να μείνεις και να διεκδικήσεις όλα εκείνα που αγαπάς, που επιθυμείς, που δικαιούσαι.
Άφησες να σε πατήσουν να σε αδικήσουν, να σε υποτιμήσουν. Έσκυψες το κεφάλι κι έκανες το γνώριμο βηματάκι προς τα πίσω.
Πάντα πίσω, ποτέ μπροστά.
Κι έμεινες με μοναξιά, απόρριψη κι αποτυχία. Εκεί που μπορούσες να έχεις όσα θέλησες, όσα ονειρεύτηκες. Κι αν πάλι δε σου έκαναν το χατήρι να γίνουν δικά σου, τουλάχιστον θα είχες προσπαθήσει. Μα δεν το έκανες.
Δειλία το λες. Έμφυτη συστολή.
Άρνηση θα στο πω εγώ. Άρνηση της ίδιας της ζωής.
Ποιος σου είπε ότι θα έχεις όλο επιτυχίες; Ποιος σου είπε πως θα είναι όλα εύκολα;
Δεν είναι. Μια θα γελάσεις, δέκα θα κλάψεις και φτου κι από την αρχή.
Διεκδίκηση, ξέρεις τι σημαίνει;
Μάλλον όχι. Εσύ έμαθες μόνο την υποχώρηση. Στα δύσκολα, πίσω. Στα περίεργα, πάλι πίσω. Στα αμφίβολα, ξανά.
Μόνο την πλάτη σου γνώρισε η ζωή. Κι απορείς γιατί όλα σου πάνε στραβά.
Η ζωή είναι ερωμένη, μάτια μου. Αν τη φτύσεις μια, δυο, τρεις, αν δεν αποφασίσεις να τη διεκδικήσεις, να τη φλερτάρεις, θα σου γυρίσει την πλάτη. Θα πάει με άλλον και θα έχει και δίκιο.
Και κάθισε εσύ μετά να μετράς άκαπνες κι άβουλες στιγμές. Κάθισε να μιζεριάζεις για όσα δεν έχεις.
Κάθισε να μετράς όλα τα “αν” της ζωής σου και να βασανίζεσαι.
Μπες στην τρύπα που έσκαψες για σένα κι ονομάτισες ζωή και μείνει εκεί. Στα σκοτεινά, τα αποτυχημένα, τα μοναχικά.
Κι όταν το αποφασίσεις, ρίξε καμια σφαλιάρα στα μούτρα σου και ξύπνα! Ξύπνα πριν να είναι αργά και πολέμησε τους φόβους σου.
Πολέμησε για σένα ρε γαμώτο και τα όνειρα σου! Πολέμησε για εκείνα που θέλεις. Διεκδίκησε όσα δεν τόλμησες ποτέ. Πάρε το ρίσκο. Ζήσε, που να πάρει. Γιατί έτσι δε ζεις. Απλά αναπνέεις. Και τι να τον κάνεις τον αέρα αν είναι άγευστος, άχρωμος κι άοσμος. Βάλε χρώμα στη ζωή σου, βάλε μυρωδιές, βάλε μπαχάρια. Φτιάξε την όπως της πρέπει.
Και κάνε βήματα. Μικρά αλλά αποφασιστικά βήματα προς τα μπροστά. Κι ας μην ξέρεις τι σε περιμένει. Κανείς δε γνωρίζει. Κι ας μην μπορείς να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Κανείς δεν είναι .

Τόλμησε. Πάλεψε για εκείνα που θέλεις.
Ζήσε.
Ζήσε.
Ζήσε…

Γιατί θα ξημερώσει μια μέρα και θα είσαι 80χρονών. Κι εκεί που το κεφάλι θα πηγαίνει πίσω, όπως πάντα γυρνάμε στο παρελθόν στη δύση μας, εσύ δε θα έχεις τίποτα να θυμηθείς. Μήτε βροντερά χτυποκάρδια, μήτε πεταλούδες στο στομάχι, μήτε εκείνη την απίστευτη έξαψη της αδρεναλίνης σαν τολμάς κάτι. Ούτε το μυρμήγκιασμα στο κορμί σαν πετυχαίνεις.
Μόνο χώμα. Εκείνο της τρύπας που επέλεξες να χωθείς σε ολόκληρη τη ζωή σου.
Αυτό θέλεις;
Να κάνεις ταμείο και να βγεις με χρέος;
Όχι, δεν μπορεί να το θέλεις αυτό. Δε γίνεται.
Κάνε τα κουμάντα σου, λοιπόν και περπάτα μπροστά. Κι ό,τι γίνει.
Η προσπάθεια δε σκότωσε ποτέ κανέναν. Για τη δειλία όρκο δεν παίρνω…
Αλλά καλύτερα να μη χρειαστεί να το μάθεις…

Στεύη Τσούτση
Πηγή:www.anapnoes.gr

Στη ζωή πρέπει πάντα να αρπάζεις τις ευκαιρίες.

Η ζωή τρέχει.
Βάζει τα πόδια στην πλάτη και καλπάζει μπροστά στα μάτια σου.
Κι εσύ απομένεις να την κοιτάς για μια στιγμή σαστισμένος.
Μα πόσο γρήγορη είναι, αναρωτιέσαι…
Και τρέχεις πίσω της.
Ολοένα τρέχεις. Με πάθος, με όρεξη, με πείσμα.
Γιατί δε θέλεις να σου ξεφύγει. Γιατί δεν πρέπει να τη χάσεις από τα μάτια σου.
Λαχανιάζεις. Αναψοκοκκινίζεις…
Αυξάνονται οι παλμοί, σου κόβεται η ανάσα.
Αγύμναστο σε λες. Αλλά που θα πας, θα συνηθίσεις. Βλέπεις δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσεις να την κυνηγάς.
Εκείνη σταματά και σου χαμογελά. Και την αμέσως επόμενη στιγμή ξεκινά και τρέχει πάλι. Αφήνοντας πίσω της κάτι για σένα.
Ένα δώρο…
Μια μικρή ευκαιρία…
Δεν της έπεσε. Επίτηδες την άφησε.
Και σου μένει η απόφαση. Ή φρενάρεις και τη μαζεύεις ή εξακολουθείς να τρέχεις κυνηγώντας κάτι μεγάλο… Κάτι μοναδικό…  Κάτι που δεν ξέρεις καν αν υπάρχει, αλλά ελπίζεις…
Κι ονειρεύεσαι…
Τι κάνεις; Μαζεύεις τα σίγουρα ή κυνηγάς τα αβέβαια;
Μεγάλο δίλημμα, δε διαφωνώ…
Αν ρωτήσεις εμένα, βέβαια, θα σου πω πως αυτές τις σκόρπιες ευκαιρίες που μεγαλόψυχα σου πετά η ζωή, πρέπει να τις μαζεύεις.
Με μεράκι κι ευγνωμοσύνη.
Γιατί δεν τις χρωστά.. Κι όμως, τις δίνει.
Κι είναι κάτι σίγουρο στα χέρια σου. Κάτι που μπορεί να μη μείνει στατικό αλλά να εξελιχθεί σε κάτι που ονειρεύτηκες.
Μπορεί μια ευκαιρία, έτσι όπως τη βλέπεις κατάχαμα να σου φαίνεται ταπεινή, αδιάφορη. Σαν την ξεσκονίσεις όμως, σαν δουλέψεις πάνω της και την εξελίξεις, δεν έχεις ιδέα που μπορεί να φτάσει. Γι’αυτό τις ευκαιρίες που σου δίνονται μην τις πετάς. Να τις μαζέψεις και να τις κάνεις κομμάτι σου.
Να τις εξελίξεις όπως ξέρεις και μπορείς. Να τις αλλάξεις.
Μπορεί να ονειρεύτηκες άλλα. Μην τα εγκαταλείπεις. Μα μην αποδιώχνεις κι ό,τι έρχεται. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις.
Ποτέ δεν ξέρεις πότε αυτή η κατεργάρα η ζωή θα αποφασίσει να σταματήσει να πετά ευκαιρίες. Πότε θα θελήσει να σου γυρίσει την πλάτη.
Κυνηγώντας το μεγάλο όνειρο μπορεί να χάσεις πολλά άλλα.
Μικρότερα μα εξίσου σημαντικά.
Που ο νους ίσως να μη χωράει, αλλά υπάρχουν…
Στάσου μια στιγμή, λοιπόν. Μάζεψε την ευκαιρία σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε να τρέχεις.
Δε χάνεις τη ζωή από τα μάτια σου για μια στιγμή που θα σου πάρει να μαζέψεις την ευκαιρία της. Μπροστά σου θα τη δεις να τρέχει. Όπως έκαμε πάντα κι όπως θα συνεχίσει να κάνει.
Βάλε την ευκαιρία στην τσέπη και τρέχα.
Τρέχα ασταμάτητα μέχρι την επόμενη στάση. Γέμισε τις τσέπες σου με όσα σου πετάει. Γέμισε την καρδιά σου με όνειρα. Μετουσίωσε τα με την αξία σου σε ζωή.
Κι αυτή θα χαμογελάει.
Κι ας βλέπεις καθώς τρέχει μπροστά μόνο την πλάτη της.
Χαμογελάει…

Της Στεύης Τσούτση.

διαφορετικό