Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Στη ζωή πρέπει πάντα να αρπάζεις τις ευκαιρίες.

Η ζωή τρέχει.
Βάζει τα πόδια στην πλάτη και καλπάζει μπροστά στα μάτια σου.
Κι εσύ απομένεις να την κοιτάς για μια στιγμή σαστισμένος.
Μα πόσο γρήγορη είναι, αναρωτιέσαι…
Και τρέχεις πίσω της.
Ολοένα τρέχεις. Με πάθος, με όρεξη, με πείσμα.
Γιατί δε θέλεις να σου ξεφύγει. Γιατί δεν πρέπει να τη χάσεις από τα μάτια σου.
Λαχανιάζεις. Αναψοκοκκινίζεις…
Αυξάνονται οι παλμοί, σου κόβεται η ανάσα.
Αγύμναστο σε λες. Αλλά που θα πας, θα συνηθίσεις. Βλέπεις δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσεις να την κυνηγάς.
Εκείνη σταματά και σου χαμογελά. Και την αμέσως επόμενη στιγμή ξεκινά και τρέχει πάλι. Αφήνοντας πίσω της κάτι για σένα.
Ένα δώρο…
Μια μικρή ευκαιρία…
Δεν της έπεσε. Επίτηδες την άφησε.
Και σου μένει η απόφαση. Ή φρενάρεις και τη μαζεύεις ή εξακολουθείς να τρέχεις κυνηγώντας κάτι μεγάλο… Κάτι μοναδικό…  Κάτι που δεν ξέρεις καν αν υπάρχει, αλλά ελπίζεις…
Κι ονειρεύεσαι…
Τι κάνεις; Μαζεύεις τα σίγουρα ή κυνηγάς τα αβέβαια;
Μεγάλο δίλημμα, δε διαφωνώ…
Αν ρωτήσεις εμένα, βέβαια, θα σου πω πως αυτές τις σκόρπιες ευκαιρίες που μεγαλόψυχα σου πετά η ζωή, πρέπει να τις μαζεύεις.
Με μεράκι κι ευγνωμοσύνη.
Γιατί δεν τις χρωστά.. Κι όμως, τις δίνει.
Κι είναι κάτι σίγουρο στα χέρια σου. Κάτι που μπορεί να μη μείνει στατικό αλλά να εξελιχθεί σε κάτι που ονειρεύτηκες.
Μπορεί μια ευκαιρία, έτσι όπως τη βλέπεις κατάχαμα να σου φαίνεται ταπεινή, αδιάφορη. Σαν την ξεσκονίσεις όμως, σαν δουλέψεις πάνω της και την εξελίξεις, δεν έχεις ιδέα που μπορεί να φτάσει. Γι’αυτό τις ευκαιρίες που σου δίνονται μην τις πετάς. Να τις μαζέψεις και να τις κάνεις κομμάτι σου.
Να τις εξελίξεις όπως ξέρεις και μπορείς. Να τις αλλάξεις.
Μπορεί να ονειρεύτηκες άλλα. Μην τα εγκαταλείπεις. Μα μην αποδιώχνεις κι ό,τι έρχεται. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις.
Ποτέ δεν ξέρεις πότε αυτή η κατεργάρα η ζωή θα αποφασίσει να σταματήσει να πετά ευκαιρίες. Πότε θα θελήσει να σου γυρίσει την πλάτη.
Κυνηγώντας το μεγάλο όνειρο μπορεί να χάσεις πολλά άλλα.
Μικρότερα μα εξίσου σημαντικά.
Που ο νους ίσως να μη χωράει, αλλά υπάρχουν…
Στάσου μια στιγμή, λοιπόν. Μάζεψε την ευκαιρία σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε να τρέχεις.
Δε χάνεις τη ζωή από τα μάτια σου για μια στιγμή που θα σου πάρει να μαζέψεις την ευκαιρία της. Μπροστά σου θα τη δεις να τρέχει. Όπως έκαμε πάντα κι όπως θα συνεχίσει να κάνει.
Βάλε την ευκαιρία στην τσέπη και τρέχα.
Τρέχα ασταμάτητα μέχρι την επόμενη στάση. Γέμισε τις τσέπες σου με όσα σου πετάει. Γέμισε την καρδιά σου με όνειρα. Μετουσίωσε τα με την αξία σου σε ζωή.
Κι αυτή θα χαμογελάει.
Κι ας βλέπεις καθώς τρέχει μπροστά μόνο την πλάτη της.
Χαμογελάει…

Της Στεύης Τσούτση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου