Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα υγεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα υγεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

Η αληθινή ιστορία του ανθρώπου που με το γέλιο ξεπέρασε την ανίατη ασθένεια του


Πριν προτρέξετε να απορρίψετε την παρακάτω ιστορία ως ψεύτικη, καλό θα είναι να γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι είναι πολύ αληθινή.
Πρόκειται για την ιστορία ενός άντρα που ονομάζεται Νόρμαν Κούζινς, ο οποίος θεράπευσε τον εαυτό από μια ανίατη ασθένεια, χρησιμοποιώντας απλά την θετική σκέψη και το γέλιο. Η ιστορία του είναι τεκμηριωμένη στο βιβλίο του, που μετέπειτα γυρίστηκε και ταινία, με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας».
Ελπίζουμε ότι η ιστορία του Νόρμαν θα σας εμπνεύσει να ζήσετε τη ζωή σας με έναν τρόπο χαρούμενο και πιο αισιόδοξο.
Πριν από πολλά χρόνια, ο Νόρμαν Κούζινς διαγνώστηκε ότι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια. Οι γιατροί του είπαν ότι έχει μόνο έξι μήνες ζωής και ότι το ποσοστό ανάρρωσης του ήταν μόνο 1 προς 500!
Ο Νόρμαν μετά από το πρώτο σοκ, συνειδητοποίησε ότι το άγχος, η κατάθλιψη και ο θυμός που είχε στη ζωή του συνέβαλαν στην επιδείνωση της ασθένειας του. Σκέφτηκε επίσης, ότι όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα ίσως στην πραγματικότητα να ήταν και η βασική αιτία της εμφάνισης της ασθένειας του.
Αναρωτήθηκε, «αν η ασθένεια μου μπορεί να προκλήθηκε από την αρνητικότητα, γιατί να μην μπορεί με τον ίδιο τρόπο η θετικότητα να δημιουργήσει ευεξία;»
Αποφάσισε λοιπόν να πραγματοποιήσει ένα πείραμα, με πειραματόζωο τον ίδιο του τον εαυτό.
Το γέλιο έγινε η καθημερινή του δραστηριότητα. Πήγε να δει όλες τις κωμωδίες που μπόρεσε να βρει: Κίτον, Τσάπλιν, Φίλντς.
Άρχισε να διαβάζει μόνο αστείες ιστορίες και χαρούμενες ειδήσεις. Επικοινώνησε με όλους τους φίλους του και τους ζήτησε να του μεταφέρουν οτιδήποτε τους είχε συμβεί ή είχαν ακούσει που τους προκάλεσε γέλιο.
Πριν ξεκινήσει το παράξενο πείραμα του, οι αβάσταχτοι πόνοι που τον ταλαιπωρούσαν λόγω της ασθένειάς του, δεν τον άφηναν να κοιμηθεί τις νύχτες. Γελώντας για 10 λεπτά συνεχόμενα την ημέρα όμως, κατόρθωσε να βρει ανακούφιση στους πόνους του και να καταφέρει επιτέλους να κοιμηθεί.
Το αποτέλεσμα τελικά του πειράματος του: Ο Νόρμαν κατάφερε να διαψεύσει τους γιατρούς του, να ξεπεράσει την ασθένειά του και να ζήσει ακόμη 20 ευτυχισμένα, υγιέστατα και παραγωγικά χρόνια.
Όλη η ιστορία του Νόρμαν περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο του με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας», μέσα από το οποίο αποδίδει το θαύμα της ανάρρωσης του στην αγάπη της οικογένειας του και στο χαμόγελο!

Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το γέλιο είναι χάσιμο χρόνου. Ότι πρόκειται για μια πολυτέλεια, μια επιπολαιότητα, κάτι που πρέπει να επιδίδεται κανείς μόνο περιστασιακά.
Τίποτα δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Το γέλιο είναι καθοριστικό για την ισορροπία μας, την ευημερία μας και την ζωντάνια μας. Αν δεν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να νιώσουμε καλύτερα. Αν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να παραμείνουμε χαρούμενοι.
Μετά από το πρωτοποριακό πείραμα του Κούζινς, ακολούθησαν επιστημονικές μελέτες οι οποίες απέδειξαν ότι το γέλιο έχει θεραπευτική επίδραση στο σώμα, στο μυαλό και στα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου.
Έτσι, ακόμη και αν δεν σας αρέσει να χαμογελάτε συχνά, θεωρήστε ότι από ιατρικής άποψης είναι απαραίτητο και κάντε το όσο πιο συχνά μπορείτε.
Χρησιμοποιήστε ό, τι σας κάνει να γελάσετε: ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία, κινούμενα σχέδια, ανέκδοτα.
Δώστε στον εαυτό σας την άδεια να γελάσει ελεύθερα – δυνατά και φωναχτά – όποτε κάτι σας φαίνεται αστείο. Οι άνθρωποι γύρω σας μπορεί να θεωρήσουν ότι είστε παράξενοι, αλλά αργά ή γρήγορα θα συμμετάσχουν, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν τον λόγο που σας προκάλεσε γέλιο.
Ορισμένες ασθένειες μπορεί να είναι μεταδοτικές αλλά τίποτα δεν είναι πιο μεταδοτικό από.. το γέλιο!

Πηγή:

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Σταματήστε να υπερ-αναλύετε τις καταστάσεις στη ζωή σας


Έχουμε την τάση να υπεραναλύουμε; Μήπως έτσι χάνουμε την ουσία της ζωής και δεν ζούμε πολλές σημαντικές στιγμές;
Η υπερανάλυση ειναι μια διαδιακασία σκέψης που ξεκινάει, τις περισσότερες φορές,  από τον φόβο του να μην μείνει κανείς μόνος με τον εαυτό του. Ξεκινάει δηλαδή από μία διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας και "μειονεξίας", και καταλήγει στο να την αναπαράγει.
Ο φόβος ότι δεν έχουμε πλήρη έλεγχο του προσωπικού, ή συλλογικού μας περιβάλλοντος κινητοποιεί τον μηχανισμό της εππίλυσης προβλημάτων μέσα από την διαδικασία της ανάλυσης μιας κατάστασης
Συχνά, ακριβώς επειδή αυτού του είδους η υπερβολική ανάλυση των δεδομένων του νου μας, δεν είναι το αίτημα μιας υγιούς διαδικασίας, αλλά περισσότερο μιας ψυχικής κατάστασης που "τελεί εν ασθενεία", το αίτημα της επίλυσης ενός προβλήματος, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αλλά αντίθετα το προς επίλυση πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο!
Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από κατάθλιψη και άγχος. Η υπερανάλυση δεν είναι υγιής στάση & συμπεριφορά. Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε.
Η υπερβολική σκέψη μπορεί να καταστρέψει την συναισθηματική μας υγεία.
Τα αποτελέσματα ερευνών έδειξαν ότι οι γυναίκες αναλύουν πιο πολύ από τους άντρες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι άντρες δε συλλογίζονται καθόλου. Απλώς οι σκέψεις τους έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Οι άντρες συλλογίζονται περισσότερο καταστάσεις και συναισθήματα θυμού και οργής, τα οποία εκφράζουν με επιθετική, εχθρική συμπεριφορά.
Οι γυναίκες συγκεντρώνονται περισσότερο στα θέματα κατάθλιψης και άγχους. Επίσης σκέφτονται περισσότερο θέματα ελέγχου τα οποία σχετίζονται με το μέλλον, ειδικά στον τομέα των σχέσεων: «Πως μπορώ να κρατήσω το ενδιαφέρον του άντρα μου; Πως μπορώ να είμαι σίγουρη ότι όλοι στο γραφείο με συμπαθούν;».
Η ικανότητά μας να εξερευνούμε τις δικές μας σκέψεις και τις να αναλύουμε τα δεδομένα της εσωτερικής πραγματικότητας (ερμηνείες γεγονότων – σκέψεις – συναισθήματα) της δικής μας αλλά και των ανθρώπων που εμπλέκονται στη ζωή μας είναι πολύ σημαντική, γιατί μας βοηθάει να συνδέουμε διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα και τελικά, να δίνουμε νόημα στη ζωή μας.
Συχνά, βέβαια, η ενασχόλησή μας με τις ίδιες μας τις σκέψεις γίνεται αυτοσκοπός, και παύει να αποτελεί μέσο για την βελτίωση των σχέσεών που έχουμε με τους άλλους ανθρώπους. Σ’αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρησιμοποιούμε την παραπάνω ικανότητά μας –δηλ. του να κάνουμε συνδέσεις- για να διευκολύνουμε την ζωή μας, αλλά περισσότερο για να την περιπλέξουμε.
Αν και η αρχική πρόθεση των περισσότερων ανθρώπων -μέσα από την «ανάλυση» των καταστάσεων- είναι να μπορούν να κατανοούν καλύτερα τα κίνητρα των άλλων, να συνδέουν σκέψεις με συναισθήματα, να ερμηνεύουν και να δίνουν νόημα σε καταστάσεις και σχέσεις (φιλικές, επαγγελματικές και ερωτικές), πολύ συχνά καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε ατελείωτους εσωτερικούς «μονολόγους», εξαντλώντας την σκέψη μας και τη δημιουργικότητά μας σε υποθέσεις για το τι μπορεί να συμβεί στην μια ή την άλλη περίπτωση.
Στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε το παρελθόν, και το παρόν μας -αλλά ιδιαίτερα το μέλλον μας- με το να ανησυχούμε για τις προθέσεις, τις σκέψεις, ή τις ενέργειες των άλλων ανθρώπων, στην πραγματικότητα καταφέρνουμε να προδιαγράψουμε, προκαλώντας αυτό που φοβόμαστε ότι θα μας συμβεί, αφού συνήθως η «υπερ-ανάλυση» δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικές σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα.
Αντίθετα, ενισχύει τους αρνητικές σκέψεις, τους φόβους, τον θυμό και τα αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, τα οποία, με τη σειρά τους, σχεδόν πάντα γεννούν και τρέφουν την «υπερ-ανάλυση».
Είναι σίγουρο ότι η ελλιπής αυτο-εκτίμηση, οι τα βιώματα του παρελθόντος που βιώθηκαν σαν απειλές, οι «φωνές» του οικογενειακού και του στενού μας περιβάλλοντος που -όταν χρειάστηκε- δεν μας στήριξαν όσο είχαμε ανάγκη, και άλλες δυσμενείς για την ψυχολογική εξέλιξη συνθήκες, έχουν συντελέσει στην τάση των πιο ευάλωτων ηλικιακών ομάδων (νεαρά και τρίτης ηλικίας άτομα) και των γυναικών να αναλώνονται σε σκέψεις για τις ίδιες τις τους τις σκέψεις και τις απόψεις των άλλων.
Για να σταματήσουμε να τρέφουμε και να διογκώνουμε τον παραπάνω «φαύλο κύκλο», θα ήταν χρήσιμο:
-   Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πότε ήταν η τελευταία φορά που η συνήθεια της «υπερανάλυσης» μας βοήθησε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε μια προβληματική κατάσταση;
-      Να αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πόσο ρεαλιστικές είναι οι σκέψεις & οι απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας,
-     Να δοκιμάσουμε να ενεργούμε αντί να αναλωνόμαστε σε σκέψεις,
-     Να μην υποθέτουμε πια, αλλά να ρωτάμε τους άλλους για τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους,
-     Να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας ότι ο στόχος μας είναι, όχι να «αναμασούμε» και να υπομένουμε παθητικά την ζωή, αλλά να δρούμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας, όντας ενεργητικά άτομα, και να κάνουμε τις προθέσεις μας πραγματικότητα.

Πηγή: aftognosia.gr

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Μάθε μου να αγκαλιάζω!


Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου: »Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;» και μου απάντησε……»Έλα να σου δείξω..»
Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου…»Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!» μου είπε…..»Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.»
Και συνέχισα εγώ…»Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;»……..»Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!», είπε και με αγκάλιασε ξανά.
Από τότε μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω αγκαλιασμένο κόσμο το συνδέω πάντα στο μυαλό μου με αγάπη. Τι είναι, όμως η αγκαλιά; Γιατί ο κόσμος δεν αγκαλιάζετε τόσο συχνά;
Άκουσα μια γυναίκα πριν λίγο καιρό στη διπλανή μου θέση στο λεωφορείο να αναφωνεί: »Δεν ξέρουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι!».
Και αναρωτιέμαι…..μήπως χρειάζεται λεξικό για να μάθουμε τι είναι ένα χάδι, τι είναι μία αγκαλιά; Ορίζεται άραγε μία τόσο απλή και συνάμα άκρως σημαντική και συναισθηματική πράξη;
Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που θέλει και αναζητάει τις αγκαλιές….Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να παίρνει και να δίνει τρυφερότητα.
Ακούω πολλές φορές ζευγάρια να μαλώνουν….
»Δεν μ’αγαπάς!»
»Μα πόσες φορές πρέπει να σου το πω;»
»Δεν χρειάζεται μόνο να μου το πεις. Πρέπει να μου το δείχνεις κιόλας!»
Εύκολα ζητάμε από τον άλλον να μας δώσει αγάπη. Πόσο εύκολα, όμως την προσφέρουμε εμείς; Να μάθουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι! Να μάθουμε όλοι να χαρίζουμε το χάδι μας, χώρις να σκεφτόμαστε αν θα το πάρουμε πίσω. Η αγκαλιά είναι η καλύτερη θεραπευτική διαδικασία. Ας μην είμαστε μίζεροι και τσιγκούνηδες. Ας μη κάνουμε οικονομία στα χάδια και στις αγκαλιές και ας τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας.
Η αγκαλιά είναι μία πράξη που κρατάει κατά μέσο όρο τρία δευτερόλεπτα. Τα αποτυπώματα, όμως που αφήνει κρατάνε για ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν και εκείνες οι αγκαλιές που κρατούν πολλή ώρα. Που δεν θέλεις να ξετυλίγεις το σώμα σου πάνω από το σώμα του άλλου. Χωρίς λόγια, χωρίς υποσχέσεις. Αφήνεσαι και παράλληλα γιατρεύεσαι από ό,τι και αν σε έχει στεναχωρήσει, πληγώσει, τρομοκρατήσει. Αυτές τις αγκαλιές τις αγαπάμε και τις θέλουμε όλοι στη ζωή μας!
Τις απρόσμενες αγκαλιές…
Τις αγκαλιές όταν ξυπνάμε…
Τις αγκαλιές κατά την διάρκεια της ημέρας…
Τις αγκαλίες για μία επιτυχία ή αποτυχία μας…
Τις αγκαλιές για συγγνώμη…
Τις αγκαλιές για ευχαριστώ…
Τις αγκαλιές λίγο πριν τον ύπνο και αυτή την μεγάλη αγκαλιά κατά την διάρκεια του ύπνου…
Αυτές είναι οι αγαπημένες μας αγκαλιές!
Και όπως λένε και οι ειδικοί…"Μία αγκαλιά την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα." Βοηθάει τόσο στην σωματική υγεία όσο και στην ψυχική. Ας δείξουμε την αγάπη μας μέσω μίας αγκαλιάς.
Και φυσικά δεν μιλάω για αυτή την μάστιγα των "δωρεάν αγκαλιών στο δρόμο". Μιλάω για εκείνες τις αγκαλιές που περιέχουν συναίσθημα, αγάπη, θαυμασμό, αμοιβαία έλξη, ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Για εκείνες τις αγκαλιές που μπορεί να στερηθήκαμε στα παιδικά μας χρόνια. Για εκείνες που πήραμε σε υπερβολικό βαθμό από τους γονείς μας.
Για όλες αυτές τις αγκαλιές που ποτέ δεν είναι αρκετές…
http://enallaktikidrasi.com/