«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;»

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι στὸν Μεγάλο Κανόνα τῆς Μετανοίας, τὸ κεντρικό του σημεῖο εἶναι τὸ Κοντάκιο, τὸ ὁποῖον ἀρχίζει μὲ τοὺς λόγους: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι…».

Ποιός λέγει τοῦτο; Ὁ συγγραφέας τοῦ Κανόνος ὁμιλεῖ στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Καὶ αὐτὸς ἦταν ἕνας μεγάλος Ἱεράρχης, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους Ἁγίους τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, γνωστὸς γιὰ τὴν σοφία του καὶ τὴν εὐλαβῆ ἀσκητική του ζωή. Εἶναι ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἡ Ἐκκλησία καλεῖ «ἐπίγειο ἄγγελο καὶ οὐράνιο ἄνθρωπο». Αὐτὸς εἶναι ποὺ λέγει στὸν ἑαυτό του: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;».

Πράγματι, ἡ ψυχή μας κοιμᾶται… Ἀκόμη καὶ τώρα, στὰ χρόνια μας, εἰδικὰ ὅταν ὁ κόσμος ταρακουνιέται ἀπὸ κάθε εἴδους θλίψεις, φοβερὲς ἐφιαλτικὲς καταστάσεις, κι ὅμως ἡ ἀνθρωπότητα πνευματικὰ κοιμᾶται! Βέβαια, ὑπάρχει μεγάλη συζήτηση σχετικὰ μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς καταστάσεις, γιὰ τὶς στρατιωτικὲς ἐπεμβάσεις, γιὰ τὶς ἐπαναστατικὲς ἐνέργειες, γιὰ ὅλα τὰ εἴδη τῶν πραγμάτων αὐτῶν. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ἔχει προειδοποιήσει γι’ αὐτὰ λέγοντας: «μελλήσετε δὲ ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων· ὁρᾶτε μὴ θροεῖσθε (νὰ μὴν φοβηθεῖτε)· δεῖ γὰρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστὶ τὸ τέλος» (Ματθ. 24:6).

Ὅταν ἀκοῦτε τοὺς λόγους τοῦ Κανόνος αὐτοῦ Μετανοίας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, πρῶτα ἀπ’ ὅλα πρέπει νὰ ἀναρωτιέσθε: τί χρειάζεται νὰ κάνουμε; Ἄν ἕνας ἄνθρωπος πρόκειται νὰ ὑπακούσει στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωή του χρειάζεται νὰ εἶναι ἐντελῶς γεμάτη ἀπὸ ἕνα διαφορετικὸ περιεχόμενο. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσφέρει αὐτὲς τὶς βαθιές, συγκινητικὲς Σαρακοστιανὲς προσευχές, ὥστε νὰ κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα στὶς ψυχές μας καὶ νὰ δοῦμε τί ὑπάρχει ἐκεῖ. Ὅμως, οἱ ψυχὲς κοιμοῦνται!... Σὲ τοῦτο ἔγκειται ἡ θλίψη μας καὶ ἡ κακοδαιμονία μας!

Θυμηθεῖτε τί λέγουμε στὴν θαυμάσια προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου: «Κύριε καὶ Δέσποτα… δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα»! Διότι δὲν τὰ βλέπω, ἡ ψυχή μου κοιμᾶται, εἶναι σὲ λήθαργο καὶ ἔτσι ἀδυνατῶ νὰ δῶ τὰ πταίσματά μου, ὅπως θὰ ἔπρεπε. Πῶς θὰ μετανοήσω γι’ αὐτά;!

Γι’ αὐτὸ εἶναι λοιπόν, ἐπαναλαμβάνω, ποὺ πρέπει νὰ συγκεντρωθοῦμε περισσότερο τὶς ἡμέρες αὐτές, ἀξιολογῶντας τὴν ζωή μας καὶ τὸ περιεχόμενό της μὲ τὸ αὐστηρὸ εὐαγγελικὸ μέτρο, καὶ ὄχι μὲ κάτι ἄλλο. Ἄν ὁ Χριστιανὸς προσεγγίσει τὸν ἀγῶνα του καὶ τὸ ἔργο τῆς μετανοίας καὶ προσευχῆς μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τότε, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ μπορέσει νὰ κατορθώσει κάποια πνευματικὴ σπορὰ στὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχή του, καὶ τότε ὁ χρόνος τῆς μετανοίας του δὲν θὰ εἶναι ἄχρηστος καὶ χαμένος γι’ αὐτόν, ἀλλὰ θὰ ἀποδώσει σίγουρα καρποὺς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὁ Κύριος ἀναμένει ἀπὸ αὐτὸν καὶ ποὺ ἡ Ἐκκλησία τὸν προτρέπει. Ἀμήν.

Ἁγίου Φιλαρέτου (Βοζνεσένσκι), Κηρύγματα, σελ. 43-44 (μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀγγλικά).

Πηγή: https://www.ecclesiagoc.gr

(Την πέμπτη εβδομάδα των νηστειών, το απόγευμα της Τετάρτης ψάλλεται στις εκκλησίες ο Μεγάλος Κανόνας του Αγίου Ανδρέα Κρήτης.)

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα» Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου

 

Η Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἔχει ἕνα μεγάλο πλοῦτο προσευχῶν, ἀκολουθιῶν και πνευματικῶν ἀγώνων. Μέ τή νηστεία, την ἐγκράτεια, τήν ἐλεημοσύνη καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά ἐξασκήσει αὐτό τό διάστημα ὅλες τίς ἀρετές. Ἰδιαίτερα κατά τίς μεγάλες ἑορτές τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας και τῆς χαρμόσυνης ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Εἴμαστε λοιπόν, μπροστά σ’αὐτό τόν πλοῦτο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅπως ψάλλουμε καί στήν Ἐκκλησία, ἀνοίγει ἡ πύλη τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί ὅλοι μας εἴμαστε προσκεκλημένοι στο δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Γιά νά γευθοῦμε ὅμως αὐτό τό μεγάλο δεῖπνο, πρέπει νά ἔχουμε καί στολή κατάλληλη. Πρέπει να ἐνδυθοῦμε τό κατάλληλο ἔνδυμα, γιά να μήν βγοῦμε ἔξω ἀπό τό δεῖπνο αὐτό, γιατί δέν ἔχουμε τήν κατάλληλη στολή. Καί βέβαια, ἡ στολή αὐτή δέν εἶναι ἕνα ροῦχο, το ὁποῖο μποροῦμε νά τό ράψουμε ἤ νά τό ἀγοράσουμε, ἀλλά εἶναι ἡ στολή τῆς ψυχῆς μας, εἶναι ἡ ψυχή μας ἡ ἴδια. Στό δεῖπνο αὐτό δεν δέχεται ὁ Χριστός τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔχει ἀκατάλληλο ἔνδυμα ἤ ἔχει λερωμένη «στολή» καί εἶναι «βρώμικος», γιατί δεν μπορεῖ ἔτσι νά μπεῖ μέσα στόν πλοῦτο αὐτό τῆς δικῆς του παρουσίας καί ἀγάπης.

Βρισκόμαστε λοιπόν πρό τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς. Καί μπαίνουμε σ’αὐτό τόν ἀγώνα ἀπό τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς τό βράδυ, ἔχοντας μπροστά μας τό μέγα γεγονός τῆς συγχωρήσεως τῶν ἀδελφῶν μας μέ τον ἑσπερινό τῆς συγχωρήσεως. Γιατί τό κάνουμε αὐτό καί προσευχόμαστε, καί ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο λαμβάνουμε τή συγχώρεση καί ἄν στενοχωρήσαμε τόν ἀδελφό μας γιά κάτι ἤ ἄν κάτι μᾶς στενοχώρησε, πρέπει νά τά σβήσουμε ὅλα, γιά νά μποῦμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν;

Θά ξεκινήσω μέ μία ἁπλή ἱστορία, ἀληθινή ὅμως, γιά νά καταλάβουμε πόσο μεγάλο πράγμα εἶναι ἡ συγχώρεση, γιά νά ἀγωνιστεῖ ὁ ἄνθρωπος. Κάποτε ἦταν κάποιος με τό ὄνομα Νικηφόρος, καί ἕνας ἱερέας ὀνόματι Σαπρίκιος. Ὁ Νικηφόρος κάποια στιγμή φιλονίκησε μέ τόν ἱερέα Σαπρίκιο καί ἔγινε μία παρεξήγηση μεταξύ τους. Βέβαια δεν ἔφταιγε ὁ Νικηφόρος, ἀλλά ἦταν παρεξήγηση. Ὁ Σαπρίκιος ἦταν ἱερέας καί ἦταν πολύ καλός. Δέν ἐννοοῦσε ὅμως νά συγχωρέσει τόν Νικηφόρο. Ἦταν δέ περίοδος διωγμῶν καί τό νά εἶσαι χριστιανός ἦταν πράγμα παράνομο καί οἱ χριστιανοί τότε τιμωροῦνταν μέ θάνατο. Σέ κάποιο διωγμό συνέλαβαν τόν ἱερέα Σαπρίκιο καί τόν ὑπέβαλαν σε πολλά βασανιστήρια, ἐπειδή ὁμολόγησε τον Χριστό. Ἐνῶ τόν ὁδηγοῦσαν στό στάδιο για νά τόν ρίξουν στά θηρία, ὁ Νικηφόρος πῆγε καί τόν παρακάλεσε νά τόν συγχωρέσει, ἐπειδή θά πέθαινε σέ λίγο. Ὁ ἱερέας ὅμως ἦταν ἀνένδοτος, δέν δεχόταν νά τόν συγχωρέσει μέ τή δικαιολογία ὅτι τόν πλήγωσε καί τόν πίκρανε. Τελικά δέν τόν συγχώρεσε. Ἦρθε ὅμως ἡ ὥρα καί μπῆκε στό στάδιο. Κι ἐκεῖ λίγο πρό τοῦ θανάτου τόν ἐγκατέλειψε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, πρόδωσε τόν Χριστό και ἔγινε ἀρνησίχριστος καί ἐπέστρεψε ὁ ἱερέας τῆς Ἐκκλησίας στήν πλάνη τῶν εἰδώλων. Ὁ δέ νεαρός Νικηφόρος δέχθηκε τή χάρι τοῦ Χριστοῦ καί ἔτρεξε μέσα στό στάδιο και μαρτύρησε. Ἀναφέρεται στό συναξάριο, «ὁ ἅγιος μάρτυς Νικηφόρος ὁ ἀντί Σαπρικίου μαρτυρήσας». Γιατί τόν ἐγκατέλειψε ὁ Χριστός; Γιατί δέν δέχθηκε νά συγχωρέσει τον ἀδελφό του. Παρόλο πού ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἐντούτοις αὐτή τήν ἐντολή δεν τήν τήρησε καί ἔτσι αὐτή ἡ μνησικακία ἔγινε ἡ ἀφορμή νά τόν ἐγκαταλείψει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί δέν μπόρεσε νά λάβει τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ὁ ἄλλος, ἐπειδή μέχρι την τελευταία στιγμή ζητοῦσε συγχώρεση, δέχθηκε τή χάρι καί ἔγινε μάρτυρας.

Ἡ Ἐκκλησία λοιπόν, πρίν νά μποῦμε στο στάδιο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἐπειδή ἔχουμε νά διανύσουμε ἕνα μεγάλο δρόμο πού χρειάζεται γενναία καρδιά καί πολλή χάρι ἀπό τόν Θεό, μᾶς ὁδηγεῖ σ’αὐτή την εὐλογημένη ὥρα τῆς συγχωρήσεως. Ἡ νηστεία χρειάζεται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Καί νά νηστέψουμε καί νά μπορέσουμε να βροῦμε αὐτό πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός γιά νά μποῦμε νά δειπνήσουμε μαζί Του, πρέπει νά ἔχουμε τή χάρι Του. Ἄν δέν την ἔχουμε, τότε μπορεῖ νά κάνουμε τόν κόπο, ἀλλά τόν μισθό τοῦ κόπου δέν θά τόν ἔχουμε. Μπαίνουμε λοιπόν στή νηστεία ἔχοντας μπροστά μας αὐτή τή μεγάλη εὐλογία τῆς συγχωρήσεως.

Στον ἑσπερινό τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς περνοῦμε καί ἀσπαζόμαστε τόν Τίμιο Σταυρό ἀπό τά χέρια τοῦ ἱερέως, ὁ ὁποῖος μᾶς εὐλογεῖ καί μᾶς δίνει τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ἐνδυναμωμένοι μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ νά μποῦμε σάν γενναῖοι ἀθλητές, νά παλέψουμε καί νά τρέξουμε μετά χαρᾶς τό στάδιο τῶν ἁγίων νηστειῶν. Ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει τό στάδιο αὐτό πάντερπνον, γεμάτο χαρά, εὐφροσύνη καί τέρψη, γεμάτο ὡραῖα συναισθήματα. Μά εἶναι δυνατόν ὅμως ὁ ἄνθρωπος νά στερεῖται τόσα πράγματα και νά εἶναι χαρούμενος καί νά ἔχει εὐφροσύνη; Καί ὅμως εἶναι, γιατί ὅλα αὐτά τά στερεῖται, γιά νά μπορέσει νά ὑπερβεῖ τόν ἑαυτό του καί νά μπορέσει νά συναντήσει τόν Χριστό. Πολλοί διερωτῶνται, ποῦ βρέθηκε ἡ νηστεία καί ἄν ἡ νηστεία εἶναι ἐφεύρεση τῶν ἱερέων καί τῶν μοναχῶν. Πότε εἶπε ὁ Χριστός να νηστεύουμε σαράντα καί πενήντα μέρες; Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν διαβάσει το Εὐαγγέλιο, γιά νά δοῦν ὅτι καί ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι γεμάτες ἀπό τέτοια παραδείγματα. Θά πῶ μόνο δυό.

Ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔπλασε τόν ἄνθρωπο καί τόν ἔβαλε στόν παράδεισο, σ᾽ ἐκεῖνο τόν ὡραῖο χῶρο πού ἀπολάμβανε ὅλα τά ἀγαθά, ἦταν: «μπορεῖς νά γευθεῖς ἀπό ὅλα αὐτά πού εἶναι ἐδῶ μέσα, μόνο ἀπό αὐτό τό δένδρο δέν θά φᾶς». Αὐτό δεν εἶναι ἐντολή νηστείας; Ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία κρατοῦσε τόν ἄνθρωπο στην ὑποταγή ἦταν ἐντολή νηστείας. Πρώτη παράβαση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στόν Θεό ἦταν παράβαση τῆς ἐντολῆς τῆς νηστείας. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός μας, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ καινούργιος ἄνθρωπος, ὅταν ἦταν να ἀρχίσει τό κήρυγμά του τί ἔκανε; Ἀκριβῶς γιά νά θεραπεύσει τό πταῖσμα καί τό λάθος τοῦ Ἀδάμ νήστεψε στην ἔρημο 40 μέρες και 40 νύχτες. Μάλιστα νηστεία πραγματική ὄχι ὅπως τή δική μας, δέν ἔφαγε και δέν ἤπιε τίποτα ἀπολύτως. Ἐμεῖς βέβαια δέν μποροῦμε. Και μετά ὁ Κύριος για νά δείξει ὅτι ἦταν ἄνθρωπος καί ὄχι κάτι τό ἐξωπραγματικό ἠθέλησε νά πεινάσει καί νά διψάσει προκειμένου νά δείξει τήν ἀνθρώπινη φύση Του. Ἔτσι βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστός μας ἄρχισε τό κήρυγμά του πρός ἐμᾶς, ἀφοῦ μᾶς ἔδειξε τόν δρόμο τῆς νηστείας διορθώνοντας ἔτσι τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ μέ τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Ἔκτοτε ἡ νηστεία μέσα στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἀπαραίτητο στοιχεῖο ὅλων αὐτῶν πού θέλουν νά ἀγωνιστοῦν.

Γιά ποιό λόγο ἡ νηστεία εἶναι σημαντική; Γιατί νηστεύουμε; Νηστεύουμε γιά πολλούς λόγους. Πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα γιατί εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλη ἡ Ἐκκλησία νηστεύει καί ὅλοι μας μέ τό βάπτισμά μας καί τη μετοχή μας στά μυστήρια εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα σύνολο πιστῶν ἀνθρώπων καί ὄχι κάτι τό ἀφηρημένο. Ἀνήκω στήν Ἐκκλησία σημαίνει ὅτι ζῶ τή ζωή της καί ὅταν ζῶ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τότε ὅπως ὅλο τό σῶμα της νηστεύει ἔτσι κι ἐγώ πού εἶμαι μέλος της νηστεύω. Ἀποκτοῦμε συνείδηση ὅτι ἀποτελοῦμε τον ἐκλεκτό λαό τοῦ Θεοῦ, ἀνήκουμε στην Ἐκκλησία καί εἴμαστε μέλη της. Δέν μπορεῖ ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία νά νηστεύει καί ἐγώ νά μήν νηστεύω. Σημαίνει ὅτι ἀποχωρίζω τόν ἑαυτό μου ἀπό τήν Ἐκκλησία. Δέν μπορεῖ νά γίνει αὐτό τό πράγμα, ἐκτός ἄν ὑπάρχουν λόγοι ὑγείας. Ἔχουμε παραδείγματα ἁγίων καί μαρτύρων πού μαρτύρησαν, γιατί δέν δέχθηκαν νά παραβοῦν τή νηστεία και μάλιστα ἡ δικαιολογία τήν ὁποία ἀντέταξαν στούς τυράννους ἦταν ὅτι, πῶς μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά νηστεύει κι ἐγώ νά ἀποκόψω τόν ἑαυτό μου ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅπως ἔλεγε ἕνας νεομάρτυρας πού τόν πίεζαν οἱ μουσουλμάνοι νά παραβεῖ τή νηστεία.

Μία ἄλλη μεγάλη ὠφέλεια εἶναι ὅτι ἀκριβῶς ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία μαθαίνει κανείς νά ξεπερνᾶ τά θελήματά του. Σήμερα βλέπουμε ὅτι κριτήριο πολλῶν πραγμάτων τῆς ζωῆς μας εἶναι τό τί μᾶς ἀρέσει καί τι θέλουμε νά κάνουμε στή ζωή μας. Ἔχουμε ὅλοι πείρα ὅτι αὐτό τό «θέλημα», καί αὐτό τό «ἔτσι θέλω νά κάνω καί ἔτσι μοῦ ἀρέσει», καταστρέφει οἰκογένειες, συνεργασίες, σπίτια καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Αὐτό τό θέλημα διχάζει καί σπέρνει τή διχόνοια καί διασπᾶ τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Ἰδίως στη σύγχρονη ἐποχή εἶναι διάχυτο τό κριτήριο αὐτό. Ὅμως ἡ νηστεία δίνοντάς μας την αἴσθηση ὅτι ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία μᾶς βοηθᾶ νά κόψουμε τό θέλημά μας, τό ὁποῖο μᾶς διασπᾶ ἀπό τούς ἀδελφούς μας. Μᾶς μαθαίνει τήν ὑποταγή, νά ξεπερνοῦμε τό θέλημά μας καί νά μήν κρίνουμε τά πράγματα κατά τή δική μας κρίση. Πολλές φορές μᾶς ἀρέσουν διάφορα φαγητά πού δέν εἶναι νηστίσιμα. Ἡ ὠφέλεια ἀκριβῶς εἶναι αὐτή, να ξεπεράσουμε τό θέλημά μας καί αὐτό πού μᾶς ἀρέσει, γιατί αὐτό διασπᾶ τή σχέση μας καί μέ τόν Θεό καί μέ τούς ἀδελφούς μας.

Ἕνα ἄλλο σημεῖο σημαντικό εἶναι ἀκριβῶς τό ὅτι ὁ ἄνθρωπος μέσα στή νηστεία μαθαίνει νά γίνεται δυνατός καί γενναῖος. Θέλει γενναία ψυχή νά μπορέσει νά ξεπεράσει κανείς τόν φόβο τῆς συντήρησής του και τή φιλαυτία του. Μπορεῖ νά πεῖ κανείς δεν μπορῶ νά νηστέψω 50 μέρες, θά πέσω κάτω, δέν μπορῶ νά στερηθῶ κάποιο φαγητό, θα λιποθυμήσω. Καί μάλιστα πρίν ἀκόμη νηστέψουμε, ἀρχίζουμε νά τρέμουμε μόνο στήν ἰδέα ὅτι θά στερηθοῦμε τό ἕνα ἤ το ἄλλο. Μᾶς κυριεύει φόβος, δειλία. Ὅμως ἡ δειλία δέν χαρακτηρίζει τόν χριστιανό. Ὁ χριστιανός εἶναι ἀγωνιστής. Πῶς θά ξεπεράσει τά πάθη, τίς ἁμαρτίες καί τόν ἐγωισμό του, ὅταν εἶναι δειλός; Πῶς θά μπορέσει να κάνει αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός «ἀπαρνησάσθω ἑαυτῷ», νά ξεπεράσει δηλαδή τόν ἑαυτό του γιά νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ὅταν εἶναι δειλός; Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε στό εὐαγγέλιο ὅτι οἱ δειλοί δέν ἔχουν μέρος μαζί Του στή ζωή τήν αἰώνιο. Ὁ δειλός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει μαζί μέ τόν Θεό, γιατί ἡ δειλία εἶναι γέννημα τῆς ὀλιγοπιστίας. Αὐτός πού ἔχει λίγη πίστη φοβᾶται. Αὐτός πού φοβᾶται μαρτυρεῖ ὅτι ἔχει ἀδύνατη πίστη. Ἔρχεται ἡ νηστεία καί μᾶς προτρέπει νά μποῦμε σ’αὐτό τόν ἀγώνα, νά ξεπεράσουμε τίς φοβίες μας καί νά μήν φοβόμαστε οὔτε καί τόν θάνατο, ἀλλά μέ πολλή χαρά καί ἀνδρεία νά ἀγωνισθοῦμε, πιστεύοντας βέβαια, ὄχι στίς δυνάμεις μας πού εἶναι ἐλάχιστες ἀλλά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ἐλπίζουμε. Στηρίζουμε τόν ἑαυτό μας στή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Δίνουμε τή θέλησή μας στόν Θεό. Λέμε: «Θεέ μου, θέλω νά νηστέψω, νά ἀγωνιστῶ, νά προσπαθήσω». Ὁ Θεός βλέπει τή θέλησή μας καί μᾶς δίνει τη δύναμή Του. Ἐμεῖς δίνουμε τήν προαίρεση καί τή θέλησή μας στόν Θεό καί μᾶς δίνει τή δύναμή Του. Ἄν ἡ προαίρεσή μας εἶναι ἀδύνατη, θά πάρουμε λίγη δύναμη, ἄν εἶναι δυνατή, θά πάρουμε πολλή δύναμη ἀπό τον Θεό. Αὐτή ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ θά μᾶς βοηθήσει, ὥστε ὄχι μόνο τή νηστεία νά τελέσουμε, ἀλλά καί πολλές ἀρετές νά φορτωθοῦμε. Νηστεία ὅμως δέν εἶναι μόνο τά φαγητά. Εἶναι καί αὐτά. Νά μή λέμε ὅτι «πρέπει νά νηστεύει ἡ γλώσσα μας καί τό φαΐ δεν εἶναι ἁμαρτία κι ἄς φᾶμε ὅ,τι θέλουμε». Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο ψυχή καί μυαλό, ἀλλά εἶναι ψυχή καί σῶμα καί ἁγιάζεται ὅλο τό εἶναι μας καί ὁ νοῦς, καί ἡ καρδία καί ἡ γλώσσα μας. Ἡ νηστεία εἶναι ἕνας εὐρύς ἀγώνας. Νηστεύουμε ἐκεῖ ἀκριβῶς, ὅπου βλέπουμε τίς ἀδυναμίες μας. Ἔχω μία ἀδυναμία, νά κατηγορῶ; Ἄς βάλω ἐκεῖ τά ὀχυρά μου. Νά πῶ ὅτι αὐτή τήν Ἁγία Τεσσαρακοστή πού εἶναι νηστεία νά νηστέψω και στή γλώσσα μου. Νά προσπαθήσω νά μην κατηγορήσω κανένα καί νά μήν σχολιάσω ἄλλο ἄνθρωπο καί νά ἀποφύγω τή φλυαρία, τήν ἀργολογία ὅπως λέγεται στή γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας. Νά νηστέψω τά μάτια μου, τί βλέπουν τί παρακολουθοῦν καί πῶς χάνω τήν ὥρα μου βλέποντας ἄχρηστα πράγματα. Στό μυαλό μου καί στόν ἑαυτό μου ὁλόκληρο νά δώσω πνευματικά ἀγωνίσματα μαζί μέ τή σωματική νηστεία τῶν τροφῶν, ὥστε αὐτή ἡ νηστεία νά ὠφελήσει ὅλο τό εἶναι μου. Τό ἀποτέλεσμα ποιό εἶναι; Ὁ ἄνθρωπος ἀγωνιζόμενος καί ἐξαγνιζόμενος μέσα στή νηστεία γίνεται δεχτικός τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἔρχεται ὁ Θεός καί κατασκηνώνει μέσα στόν ἄνθρωπο καί ὁ ἄνθρωπος εἰρηνεύει. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ναός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι γεμάτος ἀπό τήν εὐωδία τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται γλυκύτατος, εἰρηνικός καί ἥσυχος καί ξεπερνᾶ τίς φοβίες, τόν θάνατο καί τά ἀνθρώπινα πράγματα καί ἐπικεντρώνεται ἐκεῖ πού εἶναι ἀκριβῶς ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του. Ποιός εἶναι ὁ σκοπός αὐτός; Ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό τόν πνευματικό ἀγώνα ὁ ἄνθρωπος καταλαβαίνει ὅτι, ὁτιδήποτε δέν ἔχει χῶρο μέσα στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μάταιο.

Ὅταν ἕνας μεγάλος σέ ἡλικία ἄνθρωπος δεῖ τή ζωή πού πέρασε, βλέπει πόσο εὔκολα φεύγουν τά χρόνια καί καταλαβαίνει αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός: «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπονἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;». Τί θά μᾶς ὠφελήσει ἄν κερδίσουμε ὅλο τόν κόσμο κι ὅλα τά πλούτη καί τίς δόξες καί χάσουμε τήν ψυχή μας; Ἐκεῖνο λοιπόν πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ψυχή μας, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό.

Ἡ νηστεία ἀκριβῶς κόβοντας ὅλα τά παρακλάδια καί τά ζιζάνια μαζεύει τόν ἑαυτό μας καί μᾶς σπρώχνει σ’αὐτή τήν πορεία τῆς σχέσης μας μέ τόν Θεό πατέρα μας. Ἔτσι βρίσκομε τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής μας. Καταλαβαίνουμε γιά ποιό λόγο ὑπάρχουμε και ζοῦμε καί πῶς μποροῦμε νά γίνουμε πραγματικά τέλειοι ἄνθρωποι.

Ἔτσι μπροστά σ’αὐτό τό μεγάλο καί εὐλογημένο στάδιο τῶν ἁγίων νηστειῶν εὑρισκόμενοι ὡς τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ὁπλίσουμε τόν ἑαυτό μας μέ τή χάρι καί τή δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας κι ἄς τρέξουμε μέ προθυμία σ’αὐτό τό στάδιο. Ὁ καθένας νά δώσει τήν πρόθεσή του κι ὁ Θεός θά δώσει τή δύναμή Του καί θά πορευθοῦμε μέ πολλή χαρά αὐτό τό ἀγώνισμα τῶν ἁγίων νηστειῶν. Ἀφοῦ κάνουμε ὅλα αὐτά, τότε ἄς πλύνουμε τό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μας μέσα στό λουτρό τῆς μετανοίας, τήν ἐξομολόγηση, ἐκεῖ ὅπου ὁ Χριστός κάνει τό πιο μεγάλο θαῦμα. Τό πιό μεγάλο θαῦμα πού γίνεται κάθε μέρα δέν εἶναι νά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί, νά περπατήσουν οἱ παραπληγικοί, νά γίνουν οἱ ἄρρωστοι καλά καί νά ξεπεράσουμε τά ἐπίγεια καί πρόσκαιρα προβλήματά μας. Τό μεγαλύτερο θαῦμα τό ὁποῖο γίνεται κάθε μέρα μπροστά στά μάτια μας εἶναι ἡ ἀνάσταση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ πνευματικός μας ἀγώνας, καί τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως μᾶς καθαρίζουν και μᾶς κάνουν φωτεινούς, γιά νά μπορέσουμε νά μποῦμε καί νά εὐφρανθοῦμε ὅλοι σ’αὐτό τό μεγάλο δεῖπνο, πού μᾶς προσκαλεῖ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.

Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου

 (ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία)

«Όλο δικό μου;»

Τις προάλλες έπεσα πάνω σε μια εκπομπή στην τηλεόραση όπου ένας άνθρωπος του Θεού περιέγραφε πολύ γλαφυρά την εμπειρία του από μια επίσκεψη του σε ένα χωριό της Αφρικής. Εκεί, καθώς μοίραζε μολύβια στα παιδάκια τον πλησίασε ένα και τον ρωτάει : « όλο δικό μου;» Αυτό το παιδί με βουρκωμένα μάτια και με μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη ένιωσε εκείνη την ώρα σαν να του χάρισες όλο τον κόσμο! Γιατί τα παιδιά στην τάξη του μοιράζονταν ένα μολύβι στα τρία! Και κάπως έτσι αυτό το παιδί χωρίς να το ξέρει έδινε ένα δυνατό χαστούκι σε όλους εμάς και ταυτόχρονα ένα μάθημα ολιγάρκειας, μοιράσματος και ευχαριστίας! Σε εμάς που δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε, που δε λέμε ποτέ ‘ευχαριστώ Θεέ μου’ και που ούτε που διανοούμαστε να μοιραστούμε τα υπάρχοντα μας! Και όχι μόνο αυτό αλλά θέλουμε και ‘ να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα’!

Ένα μολύβι στα τρία! Το διανοείσαι; Κι όμως τα μάτια τους έλαμπαν από ευτυχία! Γιατί το μοίρασμα γεμίζει την καρδιά… το δόσιμο αποτελεί έκφραση αγάπης και η αγάπη τρέφει την ψυχή! Και όταν ήρθε ολόκληρο μολύβι ένιωθαν τόσο ευλογημένα! Μα και τελικά δε χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Η ευτυχία του είναι κρυμμένη στην ολιγάρκεια… τα πολλά σκοτίζουν τον άνθρωπο, τον γεμίζουν με αγωνία, ανησυχία, ταραχή! Είναι κρυμμένη στην ανιδιοτελή αγάπη, στη δοξολογία, στην αλληλεγγύη! Και σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά είναι οι καλύτεροι θεολόγοι γιατί με τη ζωή τους γίνονται μιμητές του Θεού!

Γιατί άλλωστε ο Θεός υπάρχει με τρία πρόσωπα τα οποία μας διδάσκουν το μοίρασμα και την αγαπητική επικοινωνία μεταξύ τους! Κι εμείς λοιπόν καλούμαστε να ακολουθήσουμε σε αυτό το δρόμο της ενεργητικής αγάπης, της ανάπαυσης και διακονίας του αδερφού! Και τότε θα δούμε πως όχι μόνο δε θα αδειάζουμε αλλά θα γεμίζουμε ολοένα και περισσότερο με την Αγάπη, το Έλεος και τη Χάρη του Θεού και θα φτάσουμε κι εμείς κάποια μέρα σαν κι αυτά τα παιδιά όταν μας δώσουν κάτι με ευγνωμοσύνη και ταπείνωση να πούμε "όλο δικό μου;"

Πηγή : web

ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΖΩΝΤΑΝΗ!

Καμιά φορά όταν απογοητεύεσαι, να φέρνεις στον νου σου τον ληστή.

Τον ληστή , που κάποτε σταύρωσαν δίπλα στον Χριστό.

Να κλείνεις τα μάτια σου και να προσπαθείς να φαντάζεσαι το τι τράβηξε εκείνη η μάνα…

Να έχεις γιο ληστή. Φοβερό πράγμα.

Και μη νομίζεις πως ληστής , την εποχή εκείνη, ήταν κάτι απλό… Φόνοι , κλεψιές, βιασμοί, δολοπλοκίες…

Και τι δεν τράβηξε εκείνη η γυναίκα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, είδε επάνω στον σταυρό τον γιό της…

Και όμως.

Ενώ όλα μοιάζαν σκοτεινά, ενώ τα πάντα φαίνονταν πως είχαν πια τελειώσει, ο γιός της, από φοβερός ληστής, έγινε Άγιος. Όχι απλά ένας άνθρωπος καλός. Άγιος. Ο Άγιος ληστής. Έτσι τον τιμά η Εκκλησία!

Γι’ αυτό σου λέω. Μην απογοητεύεσαι. Ακόμα και όταν όλα μοιάζουν τελειωμένα, κράτα την ελπίδα στην ψυχή σου ζωντανή. Να φέρνεις στο νου σου την μάνα του ληστή… Πάλι από την αρχή ..

– Εν πλω

Με ευπρέπεια.

 

Με ευπρέπεια. 

Το κυριότερο, να δέχεσαι
με ευπρέπεια όποιους καιρούς και να ‘ρθουν,
όταν λιμνάζουν οι εποχές
ή συνταράζονται μέχρι το βάθος.
Με ευπρέπεια, το κυριότερο, με ευπρέπεια
έτσι ώστε ‘κείνοι που μοιράζουνε τις χάρες
να μη σε οδηγήσουνε στο σταύλο
και σου βουλώσουν με άχυρα το στόμα.
Ο φόβος των καιρών φέρνει την πτώση.
Σε δειλία μη ξοδεύεις την ψυχή σου
παρά για το χαμό προετοιμάσου
του κάθε τι που τρέμεις μη το χάσεις.
Αν γύρω σου η καταστροφή ακραία
τόσο ακραία που δεν μπορούσες να προβλέψεις
θυμήσου εκείνο που μουρμούρισες μια μέρα:
«Κι αυτό ακόμα πρέπει να τ’ αντέξω».

Yevgeny Yevtushenko

Οι καλοί άνθρωποι σκέφτονται με την καρδιά, γι’ αυτό δεν μπορούν να αλλάξουν!

Σε μια εποχή που η υποκρισία, η ζήλια και η κακία βρίσκονται στο ζενίθ τους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν επάξια τις λέξεις αγνότητα και καλοσύνη! Βρίσκονται ανάμεσά μας! Θα τους αναγνωρίσετε εύκολα αφού έχουν έτοιμο ένα χαμόγελο για τον καθένα! Η ματιά τους είναι καθαρή και αγνή και καθρεπτίζεται όλη η καλοσύνη που έχουν στην ψυχή τους σε τέτοιο σημείο που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους!

Άραγε είναι αληθινά καλοί ή προσποιούνται; θα σκεφτούν κάποιοι! Και όμως! Οι ανιδιοτελείς πράξεις τους δεν θα σε αφήσουν να τους αμφισβητήσεις! Βοηθούν με γνώμονα την καρδιά χωρίς να περιμένουν κάτι ως αντάλλαγμα! Το μόνο που αποζητούν είναι η αναγνώριση όσων προσφέρουν όχι με υλικά αγαθά αλλά με το να τους νοιάζεσαι και να τους αγαπάς! Έχουν τόση αγάπη μέσα τους να διοχετεύσουν αλλά θέλουν να αισθάνονται ότι παίρνουν και εκείνοι αγάπη!

Συχνά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, το καταλαβαίνουν βέβαια κάποια στιγμή και πληγώνονται βαθιά γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν! Κάνουν ξανά τα ίδια λάθη γιατί σκέφτονται με την καρδιά! Πιστεύουν ότι εκεί έξω πρέπει να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που να εκτιμούν, να αγαπούν, να νοιάζονται!

Έτσι, όταν νιώσουν την αδικία, απομακρύνονται… χωρίς πολλά λόγια, αντιδικίες και εξηγήσεις! Όπως καλοσυνάτα μπήκαν στη ζωή σου, έτσι θα αποχωρήσουν από αυτή! Αθόρυβα! Γι’ αυτό αν έχεις την τύχη να συναντήσεις κάποτε έναν τέτοιο άνθρωπο, μην κάνεις το λάθος και τον χάσεις από τη ζωή σου! Το μόνο που χρειάζεται είναι να προσέξεις την συμπεριφορά σου!

Πηγή: enallaktikidrasi.com 

Μάθε να γίνεσαι αόρατος

Μάθε να κρύβεσαι από τους άλλους.Το καλό που κάνεις μη το διαλαλείς,μην περιμένεις τον έπαινο των ανθρώπων.Να εργάζεσαι μυστικά και θα δεις πως η ανταπόδοση θα έρθει φανερά στην καρδιά σου.Τόσο που κανένα μπράβο,κανένα χειροκρότημα και κανένας θησαυρός επάνω στη γη δεν θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν αυτό που θα νιώσει η ψυχή σου.Αυτή η χαρά που προκάλεσες στον αδερφό σου,η ανάπαυση που του πρόσφερες θα επιστρέψει πολλαπλάσια σε σένα,να το θυμάσαι.

Μάθε λοιπόν να κρύβεσαι για να σου φανερωθεί η χάρη,μάθε να σιωπάς για να μιλήσει ο Θεός σε όλη την ύπαρξη σου.

Σε φιλώ...να γελάς...
Θυμίζεις άγγελο που κατέβηκε στη γη.

Αλέξης Αλεξάνδρου

Πηγή: http://taxidistooneiro.blogspot.com/2019/08/blog-post.html

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΔΙ-ΟΡΘΩΝΩ

Αν όντως διορθώνεις τον άνθρωπό σου, θα πρέπει να πάθει αυτό που λέει η λέξη: να ορθωθεί. Να σηκωθεί.

Αν όμως τα λόγια σου ρίχνουν, συνθλίβουν, καταθλίβουν, απογοητεύουν κλπ, τότε δεν πρόκειται για διόρθωση, αφού πλέον η ψυχή του άλλου είναι στα πατώματα, κι όχι σε όρθια στάση.

Φιλική συμβουλή: Πάρ' το αλλιώς.

π. Ανδρέας Κονάνος

"Τόλμα, να είσαι άνθρωπος ανάμεσα σε τόσους μικρούς «θεούς». Μόνο βιάσου…. Όταν συνηθίζεις το τέρας,αρχίζεις να του μοιάζεις"- Μάνος Χατζιδάκις

Τόλμα να είσαι άνθρωπος….

Την αδικία την είδες, δεν την σταμάτησες, δεν έκανες τίποτα για να την αποτρέψεις. Κάτι πήγες να πεις, σαν να διαμαρτυρήθηκες, αλλά σε πρόλαβαν οι «λογικοί»:

Σώπα καημένε, τον κόσμο εσύ θα τον αλλάξεις; Μπελάδες μη γυρεύεις.

Σε έπεισαν, δεν ανακατεύτηκες.

Ο κόσμος δεν άλλαξε, εσύ δεν ασχολείσαι. Απ’ όλα έχεις και είσαι πιο φτωχός από ποτέ.

Ελεύθερος είσαι, μέσα στο χρυσό σου κελί.

Μιλάς για Θεό κι όταν γράφεις τη λέξη φροντίζεις πάντοτε το πρώτο της γράμμα να το διορθώνεις.

Να μην είναι κεφαλαίο, μη σε παρεξηγήσουν, μη δώσεις δικαίωμα πως αγαπάς κάτι που δεν αναγνωρίζουν.

Να είσαι αρεστός, γιατί, αλίμονο αν μπεις στο περιθώριο.

Και δεν είναι που δεν πιστεύουν στο Θεό, όχι, είναι δικαίωμά τους.

Είναι που δεν σε αφήνουν, να πιστεύεις εσύ. Κι έτσι απαξιώνεις το πιστεύω σου κι ό,τι σου μάθαιναν στο σπίτι, να είσαι αληθινός, να είσαι ο εαυτός σου, τότε που σε μεγάλωναν με την ελπίδα πως δεν θα μοιάσεις στα τέρατα που κυκλοφορούν εκεί έξω.

Κρύβεσαι. Κρύβεσαι να μη δουν, πόσο είσαι διαφορετικός. Κάνεις το κέφι τους, πρέπει να σε αποδεχτούν πάση θυσία. Εκείνοι σε επιδοκιμάζουν κι εσύ σε σιχαίνεσαι. Έχεις ξεχάσει ποια ήταν η μορφή σου προτού ντυθείς το λυκοτόμαρό τους. Κι είναι βαρύ και δεν φτάνει που χαρακώνει το δέρμα σου, πληγιάζει τα σωθικά σου. Έχεις ξεχάσει ποιός ήσουν προτού τους προσκυνήσεις.

Τότε που δεν σε ένοιαζε τί χρώμα είχαν οι φίλοι σου κι αν τα παπούτσια τους ήταν ντεμοντέ, τα ρούχα τους παλιά, οι λέξεις τους απλοϊκές κι ίσως, λιγάκι χωριάτικες.

Τότε που δεν ντρεπόσουν να μιλήσεις, που δεν σήκωνες το χέρι για να ζητήσεις την άδεια να πεις τη γνώμη σου. Τότε που δεν φοβόσουν να πεις όχι, να μπεις μπροστά, να υποστηρίξεις το δίκαιο, να υπερασπιστείς την αλήθεια και το δικαίωμα του καθενός να ζει όπως επιθυμεί, ανθρώπινα. Τότε που δεν δείλιαζες να τους δείξεις πως αγαπάς τον άνθρωπο κι όχι την εξουσία.

Τώρα απλώς σωπαίνεις, κάνεις στην άκρη κι όταν πηγαίνεις, ακολουθείς τους πολλούς, μόνος σου δεν βασίζεσαι να προχωρήσεις. Θα σε φάνε τα όρνια λες.

Και δεν βλέπεις, καημένε, πως τους σερβίρεις στο πιάτο την ψυχή σου.

Αντιστάσου, αν θέλεις να περισώσεις την ανθρωπιά σου. Πάλεψε, αν θέλεις να ζήσεις σαν άνθρωπος. Τόλμα, να είσαι άνθρωπος ανάμεσα σε τόσους μικρούς «θεούς».

Μόνο βιάσου….

Όταν συνηθίζεις το τέρας,αρχίζεις να του μοιάζεις ….

Μάνος Χατζιδάκις

πηγή https://skepseissofwn.blogspot.gr, https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com

Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή

Ποτέ δεν κάνει να εγκαταλείπουμε το όνειρο μας ! Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή μας όπως ακριβώς η τροφή τρέφει το σώμα μας . Όσες φορές κι αν χρειαστεί να γευτούμε πίκρες στη ζωή μας και να βλέπουμε τις ελπίδες μας να ναυαγούν, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε παρ’ όλα αυτά να ονειρευόμαστε..»

                                                                                                                        Paolo Coelho 

Με κάθε αντίο μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή. Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις… Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις… μαθαίνεις …με κάθε αντίο μαθαίνεις Χόρχε Λουίς Μπόρχε

Όταν η ψυχή πονά το σώμα υποφέρει

Ο Πλάτων υποστήριξε πως το μεγαλύτερο λάθος στη θεραπεία των ασθενειών είναι ο διαχωρισμός σώματος και ψυχής με συνέπεια οι γιατροί να μην εξετάζουν συνολικά το πρόβλημα αλλά μόνο το σημείο που νοσεί.

Όπου το σύνολο όμως είναι άρρωστο, είναι αδύνατο να έχουμε υγιές ένα μέρος. Όπως αναφέρει ο J.Rattner στο βιβλίο του “Ψυχοσωματικές αρρώστιες” πάνω από τους μισούς ανθρώπους που επισκέπτονται το γιατρό για κάποια σωματική ασθένεια πάσχουν από ψυχική αρρώστια, χωρίς να το ξέρουν.

Η αρρώστια στην οργανική της μορφή είναι έκφραση ψυχικών ανωμαλιών, είναι δηλαδή ψ υ χ ο σ ω μ α τ ι κ ή  α ρ ρ ώ σ τ ι α, όταν το άτομο για οποιοδήποτε λόγο πιέζει σκέψεις, συναισθήματα, πόθους, τα «θέλω» του τότε αυτά σωματοποιούνται και βγαίνουν με τη μορφή κάποιας ασθένειας.

Ο πιο κατάλληλος απ’ όλους τους γιατρούς για να αναζητήσει τις βαθύτερες αιτίες της αρρώστιας είναι ο ψυχοθεραπευτής, ο οποίος διαθέτει εκείνες τις γνώσεις για να διεισδύσει βαθιά στη ψυχή του αρρώστου και θα δει τι είναι αυτό που του αρρωσταίνει το σώμα.

Η αρρώστια δεν είναι τυχαία ούτε ανώνυμη σύμπτωση είναι μια δυνατότητα του αδύναμου ατόμου να αντιδράσει σε ότι τον καταπιέζει.

Όπως αναφέρει ο Ρύντιγκερ Ντάλκε στο βιβλίο του «Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής» με την εμφάνιση της ασθένειας το άτομο αναδύει ένα μέρος του καταπιεσμένου του εγώ. Ό,τι δε τολμούσε το άτομο μέχρι τώρα να εκφράσει βγαίνει από τα βάθη της ψυχής του με τη μορφή της ασθένειας.

Με την επιρροή της ψυχολογίας στην ιατρική αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε οτι η ασθένεια δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική διαδικασία, έτσι εγκαταλείπεται ο μονόπλευρος προσανατολισμός της φυσικής ιατρικής ,που σίγουρα βοήθησε στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων, όμως είχε μια περιορισμένη αντίληψη για την αρρώστια, να εστιάζει στο μέρος που νοσεί και όχι στο «όλον».

Στη προεπιστημονική σκέψη ο μάγος μέσα από ειδικές τελετουργίες προσπαθούσε να διώξει τον ¨δαίμονα”. Η τεχνική του μάγου ήταν στην ουσία μια πρωτόγονη ψυχοθεραπεία ,που απευθυνόταν στη ψυχή για να θεραπεύσει το σώμα από τις αναπηρίες του, υπάρχει το συμπέρασμα οτι η ψυχή μπορεί να επιδράσει σε όλα.

Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη, η οποία κυριάρχησε σε όλο το Μεσαίωνα υποστηρίζει ότι η ψυχή είναι η πρώτη ενδεχέλεια ενός φυσικού σώματος, του οποίου αυτή είναι η κινητήρια δύναμη.

Το μεγαλύτερο μέρος των σωματικών ασθενειών είναι απόρροια μιας υπαρξιακής κρίσης, σύμφωνα με τον Arthur Jores η έννοια “των ανθρώπινων ασθενειών” προβάλει καθαρά τις ψυχοσωματικές αδυναμίες και τονίζει τη σχέση ανάμεσα στην αρρώστια και την ανθρώπινή προβληματικότητα.

Πίσω από καρδιολογικά, αναπνευστικά, δερματολογικά προβλήματα αλλά και σοβαρές ασθένειες όπως ο καρκίνος, η φυματίωση, το έλκος του στομάχου, ο διαβήτης κρύβεται μια αδύναμη ψυχή που δε μπορεί να εκφραστεί και επιλέγει το δρόμο της αρρώστιας για να μπορέσει να το κάνει.

Καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε που μας «εξυπηρετεί» η εμφάνιση μιας ασθένειας, μήπως είναι ένα άλλοθι να ξεκουραστώ ή μήπως να αποφύγω κάτι ή κάποιον. Θα μπορούσε να είναι ένα καμουφλαρισμένο συναίσθημα ή η ανάγκη μου να με προσέξουν επιτέλους.

Οι ψυχοθεραπευτές υποστηρίζουν οτι η έκφραση των συναισθημάτων μας βοηθά να αποβάλουμε αρνητικά συναισθήματα τα οποία είναι «τοξικά» όταν αυτά δεν εκφραστούν με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί κάποια ασθένεια.

Στην Αμερική η ψυχοσωματική άνοιξε νέους 

δρόμους μέσα από το ερευνητικό έργο του φυσιολόγου W.B.Cannon,στο βιβλίο του «Η σοφία του σώματος» διατύπωσε το κανόνα οτι το σώμα προσπαθεί σε όλες τις περιπτώσεις να διατηρήσει την ισορροπία των λειτουργιών του.

Αυτή η ισορροπία μπορεί να διαταραχθεί τόσο από τη φυσική όσο και από την ψυχική πλευρά. Όπως βλέπουμε γίνεται κατανοητό ότι η συνεχής ψυχική επιβάρυνση μπορεί να προκαλέσει σωματικές ασθένειες. Εκτός από τον Cannon έρευνες και άλλων επιστημόνων έφεραν μεγάλες αλλαγές στη ψυχοσωματική.

Ο W.R.Hess με την εξήγηση των νευροφυτικών κύκλων λειτουργίας άνοιξε το δρόμο στη παρατήρηση ανάμεσα στο σώμα και τη ψυχή ο δε H.Selye με την έρευνα του για το Stress (δηλαδή είναι η κατάσταση του οργανισμού όταν βρεθεί κάτω από ορισμένες συνθήκες) που έγινε γνωστό ως «σύνδρομο της προσαρμογής».

Η ιατρική, η φαρμακολογία, η έρευνα για την κληρονομικότητα, η ενδοκρινολογία καθώς και η τεχνολογική πρόοδο στο τομέα της χειρουργικής έχουν βοηθήσει τον άνθρωπο να βελτιώσει τόσο τη ποιότητα όσο και τη διάρκεια της ζωής του.

«Όμως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένας ανατομικός και φυσιολογικός μηχανισμός, είναι ένα πλάσμα που διακατέχεται από αγάπη, μίσος ,ορμές και πάθη, τα οποία είναι ικανά να προξενήσουν βλάβες στη ψυχή αλλά και στο σώμα του (Weiss und Englich, Psychosomatic Medicine,1943).

Κλείνοντας οφείλουμε να πούμε οτι ο καθένας από μας κρατά στα χέρια την υγεία και τη ζωή του, σίγουρα παίζουν ρόλο οι περιβαλλοντικοί παράγοντες, η διατροφή, η σωματική άσκηση και βέβαια η κληρονομικότητα.

Όμως πάνω απ’ όλα σημασία έχει η ψυχή μας, αν νιώθουμε αποδεκτοί, απαλλαγμένοι από φοβίες και ενοχές, ελεύθεροι να ανοιχτούμε και να έρθουμε σε επαφή με το συναίσθημα μας, τότε έχουμε πολλές πιθανότητες να μην έρθουμε σχεδόν ποτέ αντιμέτωποι με σοβαρές ασθένειες οι οποίες καθρεφτίζουν ψυχικά τραύματα, έλλειψη αυτοεκτίμησης, έλλειψη σκοπού ύπαρξης.

Η ψυχή μας μιλά μέσα από το σώμα μας, μην αγνοείς τα μηνύματα που σου στέλνει ,άκουσε το σώμα σου και νιώσε τη ψυχή σου τότε μόνο θα αισθανθείς ισορροπημένος, γαλήνιος και έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις της ζωής, έτοιμος απλά να ζήσεις τη ζωή.

Άννα Ντίζου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Ψυχοθεραπεύτρια

Πηγή : psychorropia.gr

http://www.hippieteepee.gr/

Πρόσεχε την ψυχή σου!

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο.

Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.

Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;», ρώτησε ο πατέρας.

«Πατέρα μου και κύριέ μου», απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;».

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου».

«Πατέρα μου», απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;».

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του:

«Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν».

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα.

Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:

«Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;».

«Δεν πρόσεξα τίποτε».

«Τι εννοείς, ‘τίποτε';», τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα».

«Δεν είδα τίποτε απ' όλα αυτά», είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου».

«Πολύ σωστή η παρατήρησή σου», είπε ο βασιλιάς.

«Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια.

Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς».

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής.

ΠΗΓΗ: http://www.psychotherapeia.net.gr/