Τις προάλλες έπεσα πάνω σε μια εκπομπή στην τηλεόραση όπου ένας άνθρωπος του Θεού περιέγραφε πολύ γλαφυρά την εμπειρία του από μια επίσκεψη του σε ένα χωριό της Αφρικής. Εκεί, καθώς μοίραζε μολύβια στα παιδάκια τον πλησίασε ένα και τον ρωτάει : « όλο δικό μου;» Αυτό το παιδί με βουρκωμένα μάτια και με μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη ένιωσε εκείνη την ώρα σαν να του χάρισες όλο τον κόσμο! Γιατί τα παιδιά στην τάξη του μοιράζονταν ένα μολύβι στα τρία! Και κάπως έτσι αυτό το παιδί χωρίς να το ξέρει έδινε ένα δυνατό χαστούκι σε όλους εμάς και ταυτόχρονα ένα μάθημα ολιγάρκειας, μοιράσματος και ευχαριστίας! Σε εμάς που δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε, που δε λέμε ποτέ ‘ευχαριστώ Θεέ μου’ και που ούτε που διανοούμαστε να μοιραστούμε τα υπάρχοντα μας! Και όχι μόνο αυτό αλλά θέλουμε και ‘ να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα’!
Ένα μολύβι στα τρία! Το διανοείσαι; Κι όμως τα μάτια τους έλαμπαν από ευτυχία! Γιατί το μοίρασμα γεμίζει την καρδιά… το δόσιμο αποτελεί έκφραση αγάπης και η αγάπη τρέφει την ψυχή! Και όταν ήρθε ολόκληρο μολύβι ένιωθαν τόσο ευλογημένα! Μα και τελικά δε χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Η ευτυχία του είναι κρυμμένη στην ολιγάρκεια… τα πολλά σκοτίζουν τον άνθρωπο, τον γεμίζουν με αγωνία, ανησυχία, ταραχή! Είναι κρυμμένη στην ανιδιοτελή αγάπη, στη δοξολογία, στην αλληλεγγύη! Και σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά είναι οι καλύτεροι θεολόγοι γιατί με τη ζωή τους γίνονται μιμητές του Θεού!
Γιατί άλλωστε ο Θεός υπάρχει με τρία πρόσωπα τα οποία μας διδάσκουν το μοίρασμα και την αγαπητική επικοινωνία μεταξύ τους! Κι εμείς λοιπόν καλούμαστε να ακολουθήσουμε σε αυτό το δρόμο της ενεργητικής αγάπης, της ανάπαυσης και διακονίας του αδερφού! Και τότε θα δούμε πως όχι μόνο δε θα αδειάζουμε αλλά θα γεμίζουμε ολοένα και περισσότερο με την Αγάπη, το Έλεος και τη Χάρη του Θεού και θα φτάσουμε κι εμείς κάποια μέρα σαν κι αυτά τα παιδιά όταν μας δώσουν κάτι με ευγνωμοσύνη και ταπείνωση να πούμε "όλο δικό μου;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου