Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο

Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του.

Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»...να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας...αλλάζεις!

Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε...Και μετά τι....Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά... Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:

"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;"
"Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο...
"Αλλάζουν";

Σιωπή...Περισυλλογή...Απόπειρα....Προσπάθεια....Κίνηση....Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι...η μεταμόρφωση...η ζωή...

"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Μεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες.

Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος.... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθείς ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!

Η ιστορία από το ομότιτλο βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν.

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο

ΠΗΓΗ:  http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Σήμερα το πρωί, αποφάσισα ζωή. Πολλή ζωή.

Σήμερα τον καφέ μου αποφάσισα να τον πιω γλυκό.
Πολύ γλυκό.
Σήμερα το πρωί, αποφάσισα ζωή.
Πολλή ζωή.
Τόση, ώστε να μην αποφασίζω τίποτα, αλλά να αποφασίζω στη στιγμή.
Τόση, ώστε να μην αποφασίζω τίποτα, πριν το κάνω λάθος.
Αγαπώ τον αυθορμητισμό, γι΄αυτό και θέλω να μου φταίει.
Κάθε τι που αγαπώ, θέλω να μου φταίει, για να με βγάζω φταίχτη.
Σήμερα αποφάσισα την αυγή.
Την αποφάσισα σε άλλη ώρα – λίγο αργότερά της.
Ήθελα να παρατείνω λίγο τη νυχτερινή μου μοναξιά.
Αυτό δε θυμάμαι πότε το αποφάσισα.
Αναρωτιόμουν τι μέρα είναι και κοίταξα ρολόι.
Είχαν περάσει 10 χρόνια.
Σήμερα αποφάσισα χρόνο.
Πολύ χρόνο.

Βαλάντης Γαούτσης

Πηγή: Αναπνοές

Φλέρταρε τη ζωή αν θέλεις να την κερδίσεις…

Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω.
Μια ζωής μετράς οπισθοχωρήσεις. Μετράς δειλίες, φόβους και στιγμές που έτρεξες να κρυφτείς αντί να μείνεις και να παλέψεις.
Αντί να μείνεις και να διεκδικήσεις όλα εκείνα που αγαπάς, που επιθυμείς, που δικαιούσαι.
Άφησες να σε πατήσουν να σε αδικήσουν, να σε υποτιμήσουν. Έσκυψες το κεφάλι κι έκανες το γνώριμο βηματάκι προς τα πίσω.
Πάντα πίσω, ποτέ μπροστά.
Κι έμεινες με μοναξιά, απόρριψη κι αποτυχία. Εκεί που μπορούσες να έχεις όσα θέλησες, όσα ονειρεύτηκες. Κι αν πάλι δε σου έκαναν το χατήρι να γίνουν δικά σου, τουλάχιστον θα είχες προσπαθήσει. Μα δεν το έκανες.
Δειλία το λες. Έμφυτη συστολή.
Άρνηση θα στο πω εγώ. Άρνηση της ίδιας της ζωής.
Ποιος σου είπε ότι θα έχεις όλο επιτυχίες; Ποιος σου είπε πως θα είναι όλα εύκολα;
Δεν είναι. Μια θα γελάσεις, δέκα θα κλάψεις και φτου κι από την αρχή.
Διεκδίκηση, ξέρεις τι σημαίνει;
Μάλλον όχι. Εσύ έμαθες μόνο την υποχώρηση. Στα δύσκολα, πίσω. Στα περίεργα, πάλι πίσω. Στα αμφίβολα, ξανά.
Μόνο την πλάτη σου γνώρισε η ζωή. Κι απορείς γιατί όλα σου πάνε στραβά.
Η ζωή είναι ερωμένη, μάτια μου. Αν τη φτύσεις μια, δυο, τρεις, αν δεν αποφασίσεις να τη διεκδικήσεις, να τη φλερτάρεις, θα σου γυρίσει την πλάτη. Θα πάει με άλλον και θα έχει και δίκιο.
Και κάθισε εσύ μετά να μετράς άκαπνες κι άβουλες στιγμές. Κάθισε να μιζεριάζεις για όσα δεν έχεις.
Κάθισε να μετράς όλα τα “αν” της ζωής σου και να βασανίζεσαι.
Μπες στην τρύπα που έσκαψες για σένα κι ονομάτισες ζωή και μείνει εκεί. Στα σκοτεινά, τα αποτυχημένα, τα μοναχικά.
Κι όταν το αποφασίσεις, ρίξε καμια σφαλιάρα στα μούτρα σου και ξύπνα! Ξύπνα πριν να είναι αργά και πολέμησε τους φόβους σου.
Πολέμησε για σένα ρε γαμώτο και τα όνειρα σου! Πολέμησε για εκείνα που θέλεις. Διεκδίκησε όσα δεν τόλμησες ποτέ. Πάρε το ρίσκο. Ζήσε, που να πάρει. Γιατί έτσι δε ζεις. Απλά αναπνέεις. Και τι να τον κάνεις τον αέρα αν είναι άγευστος, άχρωμος κι άοσμος. Βάλε χρώμα στη ζωή σου, βάλε μυρωδιές, βάλε μπαχάρια. Φτιάξε την όπως της πρέπει.
Και κάνε βήματα. Μικρά αλλά αποφασιστικά βήματα προς τα μπροστά. Κι ας μην ξέρεις τι σε περιμένει. Κανείς δε γνωρίζει. Κι ας μην μπορείς να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Κανείς δεν είναι .

Τόλμησε. Πάλεψε για εκείνα που θέλεις.
Ζήσε.
Ζήσε.
Ζήσε…

Γιατί θα ξημερώσει μια μέρα και θα είσαι 80χρονών. Κι εκεί που το κεφάλι θα πηγαίνει πίσω, όπως πάντα γυρνάμε στο παρελθόν στη δύση μας, εσύ δε θα έχεις τίποτα να θυμηθείς. Μήτε βροντερά χτυποκάρδια, μήτε πεταλούδες στο στομάχι, μήτε εκείνη την απίστευτη έξαψη της αδρεναλίνης σαν τολμάς κάτι. Ούτε το μυρμήγκιασμα στο κορμί σαν πετυχαίνεις.
Μόνο χώμα. Εκείνο της τρύπας που επέλεξες να χωθείς σε ολόκληρη τη ζωή σου.
Αυτό θέλεις;
Να κάνεις ταμείο και να βγεις με χρέος;
Όχι, δεν μπορεί να το θέλεις αυτό. Δε γίνεται.
Κάνε τα κουμάντα σου, λοιπόν και περπάτα μπροστά. Κι ό,τι γίνει.
Η προσπάθεια δε σκότωσε ποτέ κανέναν. Για τη δειλία όρκο δεν παίρνω…
Αλλά καλύτερα να μη χρειαστεί να το μάθεις…

Στεύη Τσούτση
Πηγή:www.anapnoes.gr

Μεγάλωσα πια

Μεγάλωσα πια. Δεν χάνω χρόνο δίνοντας εκατοντάδες δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους.

Ξέρω πλέον καλά πως όποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστεί.
Μεγάλωσα και δεν έχω υπομονή να μαντεύω όσα δε μου λες. Βαρέθηκα να μαντεύω. Θέλω να τα ακούσω και θέλω να τα δω.

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς. Ανθρώπους που λένε αυτό που σκέφτονται και που σκέφτονται στ’ αλήθεια αυτό που λένε. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους καθαρούς και διάφανους.

Η μοναξιά δε με φοβίζει, όπως με φόβιζε παλιότερα. Περνάω καλά με τον εαυτό μου και έχω πλέον συνειδητοποιήσει πως είμαι καλύτερα μόνη μου παρά με κακή παρέα.
Τους ανθρώπους πλέον δεν τους ξεχωρίζω από τα λόγια και τις υποσχέσεις- τους ξεχωρίζω από τα μάτια. Και εμπιστεύομαι επιτέλους την κρίση μου. Γιατί η πρώτη μου εντύπωση είναι συνήθως η σωστή. Πάντα ήταν. Τα μάτια δε λένε ψέματα. Αυτά εμπιστεύομαι.

Δε μου παίρνει πια ένα χρόνο ολόκληρο για να καταλάβω τι είναι και τι δεν είναι ένας άνθρωπος. Έμαθα να βλέπω, βλέπεις- όχι απλώς να κοιτάζω. Έμαθα να παρατηρώ και να μη χαραμίζω τον καιρό μου. Μου δόθηκε το δώρο του χρόνου.

Μεγάλωσα και ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που κουτσομπολεύει τους πάντες σε εμένα, πίσω από την πλάτη μου θα κουτσομπολεύει και εμένα. Ο άνθρωπος που ζηλεύει και θέλει το κακό του άλλου -ακόμα και αν μου δείχνει πως είναι φίλος μου- θα ζηλεύει και θα θέλει και το κακό το δικό μου. Καταλαβαίνω πολύ περισσότερα πράγματα για έναν άνθρωπο από τον τρόπο που μιλάει εκείνος για τους άλλους παρά από τον τρόπο που μιλάνε οι άλλοι για εκείνον. Δεν ακούω τι λένε οι άλλοι.

Ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που πρόδωσε και συνεχίζει να προδίδει, θα προδώσει κάποια στιγμή και εμένα. Και αυτούς τους ανθρώπους τους έκανα πέρα. Και νιώθω πιο καθαρή και πιο ελαφριά από ποτέ.

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους που δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο, που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους όμορφους. Από μέσα. Ανθρώπους που σκέφτονται και που μπορούμε να μιλήσουμε. Και ανθρώπους που μιλάμε χωρίς πολλά πολλά λόγια. Ανθρώπους που μπορώ να κάθομαι δίπλα τους σιωπηλή και να μην νιώθουμε την ανάγκη να γεμίσουμε τη σιωπή. Αλλά, όταν τη γεμίζουμε, μιλάμε στ’ αλήθεια.

Μεγάλωσα πια για τα «έλα μωρέ, δεν πειράζει». Πειράζει και παραπειράζει. Το είπαμε τόσες φορές αυτό το «δεν πειράζει» που πείραξε όλο μας το είναι. Και συνηθίσαμε να δεχόμαστε πράγματα που μας τρώνε από μέσα. Αλλά η ζωή είναι μικρή για να τη ζεις με καταστάσεις που πειράζουν και να παραμένεις σιωπηλός. Μεγάλωσα και σέβομαι πλέον πολύ τον εαυτό μου για να παραμένω σιωπηλή.

Δεν αντέχω πια τις ανούσιες σχέσεις, τις περιττές συζητήσεις και τις επιβεβλημένες επικοινωνίες. Δεν αντέχω να ακούω κούφια «σ’ αγαπώ», να βλέπω ψεύτικα χαμόγελα και να πιστεύω τα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» που τα παρασέρνει ο χρόνος και τα παίρνει ο διάολος. Δεν αντέχω κούφιους ανθρώπους, νεκρούς από μέσα και βρώμικους που προσπαθούν με βρωμίσουν και εμένα. Δε βλέπω πια ανθρώπους που δε θέλω να δω, δε δουλεύω για ανθρώπους που δε σέβομαι και δεν πιστεύω στο κρυμμένο καλό των ανθρώπων που μου δείχνουν πάντα την κακή τους πλευρά. Θέλω μόνο τα ουσιαστικά. Και, κάπως έτσι, είμαι επιτέλους ελεύθερη.

Μεγάλωσα και έμαθα να αγαπώ σαν να υπάρχει αύριο. Γιατί το «σαν να μην υπάρχει αύριο» είναι το μόνο εύκολο.
Στον έρωτα, ο Άλλος δεν είναι ούτε το απωθημένο μου ούτε το δεδομένο μου. Βρίσκω τη μέση λύση. Και σέβομαι την παρουσία και τη σταθερότητα. Αυτό που πολύς κόσμος βαριέται είναι αυτό που εμένα με ιντριγκάρει. Αν με κάνεις να νιώσω ασφάλεια, θα σου δώσω την περιπέτεια που χρειάζεσαι.
Έμαθα να αγαπώ τα αμοιβαία. Και να αγαπώ ανθρώπους που με αγαπούν. Και να σέβομαι ανθρώπους που με σέβονται. Ψάχνω όσους με ψάχνουν.

Μεγάλωσα και δε χρησιμοποιώ ποτέ υποκατάστατα. Σοκολάτας, ζάχαρης, ανθρώπων, σχέσεων.
Μεγάλωσα και λέω «Όλα ή τίποτα». Το «τίποτα» τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει. Το «λίγο», όμως, με σκοτώνει.

Δεν έχω ανάγκη να με συμπαθούν όλοι ούτε να με θεωρούν όλοι όμορφη. Δεν έχω ανάγκη να κάνω πράγματα που δε θέλω για να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο με τη συμπεριφορά μου. Δεν έχω ανάγκη να είμαι σε όλους συμπαθής. Δε θέλω να είμαι σε όλους συμπαθής. Με νοιάζει να μπορώ να σέβομαι εγώ τον εαυτό μου. Με νοιάζουν οι άνθρωποι που τους νοιάζω και εγώ. Αυτούς νοιάζομαι. Σε αυτούς θα δώσω τα πάντα.

Δεν στεναχωριέμαι πια στα γενέθλια, γιατί μεγάλωσα ακόμα ένα χρόνο και δεν πρόλαβα να κάνω όσα θα ήθελα. Στα γενέθλια χαίρομαι γιατί είναι ευλογία το να μεγαλώνεις. Συγκεκριμένα, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.

Μεγάλωσα και συνειδητοποίησα πως το δύσκολο δεν είναι να ξεχάσω το παρελθόν αλλά αυτό που είχα φανταστεί ως μέλλον. Και αυτό ακριβώς προσπαθώ να ξεχάσω. Και να φτιάξω ένα καινούριο. Ένα μέλλον που να μου ταιριάζει με όνειρα ολόδικά μου και όχι δανεικά, με όνειρα σημερινά και όχι ενός παλιού μου εαυτού. Μεγάλωσα και άλλαξα. Και άλλαξαν και τα όνειρά μου. Και σταμάτησα να μαζεύω παλιά μου όνειρα σαν ρακοσυλλέκτης.

Έχω μόνο τα καινούρια μου όνειρα και τα αγαπώ και τα προσέχω και τα φροντίζω κάθε μέρα.

Συνειδητοποίησα πως πολλές φορές δεν μπορώ να αλλάξω τις καταστάσεις, όσο κι αν προσπαθώ. Τότε είναι που μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Και να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του. Και αυτό ακριβώς προσπαθώ κάθε φορά. Συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Έχω, όμως, επιλογή. Και έτσι, δεν κάνω ποτέ αυτό που δε θέλω.
Μεγάλωσα και είμαι επιτέλους ελεύθερη.


Λουκία Μητσάκου


kataggeilte.blogspot.com