-Μπαμπά, μπαμπά, ΜΠΑΜΠΑ!
-Γιατί φωνάζεις γλυκιά μου; αφού είμαι δίπλα σου.
-Φωνάζω γιατί έχω πολλά χρόνια να προφέρω αυτή τη λέξη. Φωνάζω για να γεμίσω το κενό. Μπαμπά, μπαμπααααααά!
Χώνεται στην αγκαλιά του και τον σφίγγει με όλη της τη δύναμη. -Πόσο μου λείπεις… Νιώθει χαρούμενη, πολύ χαρούμενη και όσο χάνεται στην αγκαλιά του, τόσο μικραίνει και γίνεται παιδάκι. Όπως τότε που αυτός επέστρεφε στο σπίτι έπειτα από πολυήμερα ταξίδια και ήξερε πως μέσα στη ζεστή του αγκαλιά κρυβόταν και ένα δωράκι, ειδικά διαλεγμένο για αυτήν. Τώρα βέβαια δεν έχει σημασία το δωράκι, της αρκεί που έχει την ευκαιρία να τον αγκαλιάσει ξανά.
Πάντα νόμιζε πως της είχε αδυναμία, βέβαια μετά από χρόνια που το συζήτησε με τα αδέλφια της ανακάλυψε πως και αυτά το ίδιο πίστευαν για τον εαυτό τους. Ίσως αυτό να τον έκανε τόσο καλό μπαμπά. Η ικανότητά του να κάνει τα παιδιά του να αισθάνονται μοναδικά στα δικά του μάτια.
Ξαφνικά το πρόσωπό της σκοτεινιάζει. Κι αν ξαναφύγει; Πώς θα παλέψει πάλι με την ανεκπλήρωτη επιθυμία της να τον έχει στη ζωή της; Να τη βλέπει να μεγαλώνει, να μεταμορφώνεται σε γυναίκα, να τον κάνει περήφανο απλά και μόνο επειδή είναι αυτή που είναι. Να την κακομαθαίνει γιατί είναι ο μόνος άντρας που τη βρίσκει τέλεια. Να είναι ο ορκισμένος σύμμαχός της.
«Μπαμπά μη φεύγεις, σ΄ αγαπάω» θέλει να του πει, αλλά ένας κόμπος στο λαιμό της φρενάρει τις λέξεις. Σηκώνει το κεφάλι της να τον κοιτάξει. Το πρόσωπό του ξεθωριάζει. Προσπαθεί να μιλήσει, θέλει να φωνάξει, αλλά ο κόμπος γίνεται κουβάρι. Η μορφή του χάνεται και οι λέξεις γίνονται δάκρυα. Κι αυτή μεγαλώνει, ξαναγίνεται γυναίκα.
-Ξέρεις πως σε προσέχω από κει πάνω, ακούει τη φωνή του.
Ξυπνάει με λυγμούς. Όνειρο ήταν…
Πηγή: lifonomy.wordpress.com
