Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα στιγμές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα στιγμές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 23 Ιουνίου 2018

Το Παράπονο- Οδυσσέας Ελύτης



Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, ναχρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Το Παράπονο, Οδυσσέας Ελύτης


Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Τη στιγμή που μου έμαθα το “δεν πειράζει”, όλα άλλαξαν!


Σκέφτομαι τις αλλαγές.
Σκέφτομαι ότι με φοβίζουν ακόμα και όταν τις επιδιώκω.
Σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να κάνω μεγάλες αλλαγές.
Χρειάζεται απλώς να κάνω ένα μικρό πρώτο βήμα προς τη μεριά όσων επιθυμώ.
Και αμέσως ηρεμώ.
Παίρνω μία βαθιά αναπνοή, χαμογελάω και σκέφτομαι ότι θα τα καταφέρω.
Ένα πρώτο βήμα για κάθε νέα αρχή.
Αρχή.
Σκέφτομαι τις αρχές που έχω κάνει και πόσες από αυτές με πήγαν στο τέλος.
Άλλες στο σωστό και άλλες στο λάθος.
Και κάποιες δεν με πήγαν πουθενά.
Εκ των υστέρων πάντα.
Σκέφτομαι ότι δεν έχει σημασία.
Πήρα τις αποφάσεις μου και έμεινα πιστή σε αυτές μέσα από διαφορετικές διαδρομές.
Στην πορεία κάτι πήρα, κάτι άφησα, κάτι έχασα, αλλά σίγουρα κέρδισα.
Παίρνω μια βαθιά αναπνοή, χαμογελάω και σκέφτομαι ότι κέρδισα νέα κομμάτια του εαυτού μου.
Γιατί στις διαδρομές που έκανα κατάλαβα λίγο καλύτερα τι θέλω και τι δεν θέλω, με ποιους το θέλω και με ποιους όχι, γέλασα, έκλαψα, θύμωσα, έπεσα και σηκώθηκα ξανά.
Όχι αμέσως.
Κάποιες φορές έμεινα κάτω, αλλά έμαθα να λέω στον εαυτό μου «δεν πειράζει».
Και ως δια μαγείας αυτές οι δύο λέξεις πήραν από πάνω μου όλο το βάρος της αποτυχίας, του λάθους και της στεναχώριας που με είχε ρίξει κάτω και κατάφεραν να με σηκώσουν ξανά.
Παίρνω μια βαθιά αναπνοή, χαμογελάω και σκέφτομαι ότι θα έρθουν και άλλες τέτοιες στιγμές.
Μόνο που τώρα ξέρω ότι θα περάσουν.
Αυτά σκέφτομαι στην αρχή της νέας χρονιάς υπό το βάρος μιας σχεδόν υποχρέωσης που φέρνει μαζί της για αλλαγές και νέους στόχους.
Όχι, δεν θέλω να βάλω κανέναν στόχο και δεν θέλω να προβώ σε καμία σαρωτική αλλαγή.
Αυτό που θέλω είναι να συμμαχήσω επιτέλους με τον εαυτό μου, να του λέω πιο συχνά «δεν πειράζει» και να του μάθω να κάνει ένα μικρό βήμα κάθε φορά.
Ένα μικρό βήμα απαλλαγμένο από υπολείμματα προηγούμενων μεγαλεπίβολων στόχων και βροντερών διακηρύξεων για το πόσο θα αλλάξουν όλα από εδώ και πέρα.
Ας μην αλλάξουν όλα.
Ας κάνω ένα μικρό βήμα για να αλλάξω μόνο ένα πράγμα.
Και αν δεν αλλάξει ούτε αυτό;
Τότε υπάρχει το ενδεχόμενο να πέσω.
Για λίγο ή για πολύ.
Δεν πειράζει.
Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σηκωθώ και θα προσπαθήσω ξανά.
Ή όχι.
Δεν πειράζει.
Η ουσία είναι ότι θα είμαι όρθια και έτοιμη για το επόμενο μικρό βήμα μου.
Ελένη Στεφανίδου
Πηγή: αναπνοές

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

Πεταλούδες...


Μέσα στο γκρίζο της καθημερινότητας..
υπάρχουν και οι πεταλούδες..
μικρές...πολύχρωμες..
τολμούν να πετάξουν και ας ξέρουν ότι αυτό..
μπορεί και να είναι το τελευταίο τους ταξίδι!!
Γιατί τελικά η ομορφιά της ζωής..
βρίσκεται στη μοναδικότητα της στιγμής..
που μόλις πέρασε!!


A.Παπαδάκη

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Το ρολόι που σταμάτησε στις εφτά, Jorge Bucay


Αγαπώ αυτό το ρολόι γιατί νιώθω ότι ολοένα και περισσότερο του μοιάζω...


Σ’ έναν από τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δε δουλεύει πια.

Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε την ίδια ώρα: εφτά ακριβώς. Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σ’ έναν ασπριδερό και άδειο τοίχο.

Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στη διάρκεια της μέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται από τις στάχτες του σαν το φοίνικα. Όταν όλα τα ρολόγια της πόλης μέσα στην τρελή τους πορεία δείχνουν εφτά, όταν όλοι οι κούκοι και τα μηχανικά γκονγκ σημάνουν εφτά φορές, το παλιό ρολόι της κάμαρας μου δείχνει να παίρνει ζωή.

Δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ, το ρολόι μου νιώθει σε απόλυτη αρμονία με το υπόλοιπο σύμπαν. Αν κάποιος κοίταζε το ρολόι εκείνες τις δύο στιγμές θα έλεγε ότι λειτουργεί στην εντέλεια…

Μόλις, όμως, περάσει εκείνη η στιγμή, όταν όλα τα ρολόγια πάψουν να σημαίνουν και οι δείκτες τους συνεχίσουν το μονότονο δρόμο τους, το παλιό μου ρολόι χάνει το βηματισμό του και παραμένει πιστό σ’εκείνη την ώρα που κάποτε σταμάτησε. Εγώ αγαπώ αυτό το ρολόι. Κι όσο περισσότερο μιλώ γι’ αυτό, τόσο περισσότερο το αγαπώ.

Γιατί νιώθω ότι ολοένα και περισσότερο του μοιάζω. Είμαι κι εγώ σταματημένος σε μια στιγμή. Κι εγώ νιώθω καρφωμένος και ακίνητος. Κι εγώ είμαι, κατά κάποιον τρόπο, ένα άχρηστο διακοσμητικό σ’ έναν άδειο τοίχο. Όμως επίσης απολαμβάνω τις φευγαλέες στιγμές κατά τις οποίες, μυστηριωδώς, έρχεται η ώρα μου.

Εκείνη την ώρα νιώθω ζωντανός. Όλα είναι ξεκάθαρα και ο κόσμος γίνεται υπέροχος. Μπορώ να δημιουργήσω, να ονειρευτώ, να πετάξω, να πω και να αισθανθώ περισσότερα πράγματα εκείνες τις στιγμές απ’ όσα όλον τον υπόλοιπο καιρό. Αυτές οι αρμονικές συγκυρίες επαναλαμβάνονται συχνά, σαν μια αναπόφευκτη αλληλουχία.

Την πρώτη φορά που το ένιωσα προσπάθησα να γαντζωθώ σ’ εκείνη τη στιγμή, νομίζοντας ότι θα μπορούσα να την κάνω να διαρκέσει για πάντα. Δεν έγινε έτσι όμως. Όπως στο φίλο μου, το ρολόι, έτσι κι εμένα μου ξεφεύγει ο χρόνος των άλλων. …

Όταν περάσουν οι στιγμές αυτές, τα υπόλοιπα ρολόγια, που φωλιάζουν σε άλλους ανθρώπους, συνεχίζουν την πορεία τους, κι εγώ επιστρέφω στο ρουτινιέρικο στατικό μου θάνατο, στη δουλειά μου, στις συζητήσεις του καφενείου, στην ανία μου, που συνηθίζω να αποκαλώ ζωή.

Ξέρω, όμως, ότι η ζωή είναι άλλο πράγμα. Ξέρω ότι η ζωή, η αληθινή, είναι το άθροισμα εκείνων των στιγμών που, μολονότι φευγαλέες, μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε το συντονισμό μας με το σύμπαν. Σχεδόν όλος ο κόσμος νομίζει -ο δυστυχής- ότι ζει.

Υπάρχουν μόνο στιγμές πληρότητας, και εκείνοι που δεν το ξέρουν κι επιμένουν να θέλουν να ζουν διαρκώς, θα μείνουν καταδικασμένοι στον γκρίζο και επαναληπτικό βηματισμό της καθημερινότητας.

Γι’αυτό σ’ αγαπώ, παλιό μου ρολόι. Γιατί εσύ κι εγώ είμαστε το ίδιο.


Jorge Bucay
Απόσπασμα από το βιβλίο «Να σου πω μια ιστορία»

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

Στιγμές



Καθ΄ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής σου αποθηκεύεις ακούσματα, εικόνες, συναισθήματα και η ιστορία πάει λέγοντας. Ας πούμε στιγμές! Από αυτή την πολυπλοκότητα διαμορφώνεις το εσωτερικό κομμάτι και το εξωτερικό κομμάτι του εαυτού σου. Ωστόσο είναι και οι φορές εκείνες που θα φύγεις από τα όρια του δικού σου προσανατολισμού και φορές που θα θελήσεις να διαγράψεις και να γυρίσεις πίσω. Υπάρχει όμως αυτό το περιθώριο διεκδίκησης που λαχταράς; Και αλήθεια διεκδικείς ή μήπως απλά περιμένεις;

Πολλές φορές ψάχνεις το μέρος εκείνο που θα κρυφτείς απ’ όλους και απ' όλα! Από τον εαυτό σου όμως μπορείς;


Ξέρεις, ουσιαστικά πρόκειται για την προσωπική σου ελευθερία ή αλλιώς για κείνο τον δικό σου δυνατό παλμό που κρατάς. Η αρμονία εκείνη που έρχεται όταν σε βρεις και δημιουργήσεις μέσα σου. Είναι αυτό ακριβώς που αδυνατείς να ερμηνεύσεις, όμως βρίσκεται εκεί και είναι η πιο δυνατή στιγμή, η στιγμή της αλήθειας σου.


Στιγμές λοιπόν που θα πεις «γαμώτο», στιγμές από κείνες που θα ήθελες να κρατήσουν περισσότερο, στιγμές που θα δεις τον εαυτό σου αντίκρυ και όλες εκείνες οι στιγμές που θα χαθείς και φτου κι από την αρχή! Πολλές φορές αρκεί μια στιγμή να σε αδειάσει. Πολλές φορές αρκεί μια στιγμή για να νοιώσεις ολοκληρωμένος, άνθρωπε! Όλα, το οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά, πίσω, παντού, αρκεί μια στιγμή!


Αναρωτιέμαι όμως κι αν μένουμε στις σκέψεις; Αν δηλαδή εγκλωβίζουμε τις στιγμές μας μέσα σε μια σκέψη;


Στιγμές που ματαιώσαμε και στιγμές που ματαίωσαν άλλοι για μας. Στιγμές που εκφράστηκες με ένα ‘’συγνώμη’’ και ένα ‘’ευχαριστώ’’ και κείνες οι στιγμές που πήρες σιωπή είτε έδωσες τη σιωπή σου. Όλα στιγμές! Αν δεν αρκεστούμε στη στιγμή ως λέξη θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε και τη μέγιστη σημασία της κάθε στιγμής. Σκέψου το. Δες το ίσως ως κομματάκι, τη κάθε στιγμή, στο μεγάλο αυτό παζλ της ζωής σου. Όσο εσύ τοποθετείς σωστά το κάθε κομμάτι (στιγμή), αυτόματα καλύπτεις κενά. Τα κενά εκείνα που μας κρατούν πίσω. Τα κενά που έχει ο καθένας μας.


‘’και αν η κάθε στιγμή που σε κοιτώ μοναδική, μου αρκεί να βρω λόγους να ζήσω περισσότερες ‘’...κάπως έτσι.

Ευαγγελία Μυλωνά
http://simplylife.gr/

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

35 πράγματα για τα οποία θα μετανιώσεις, μετά τα 35...

Μετά από χρόνια και όσο μεγαλώνεις, το μόνο πράγμα που δεν θα πρέπει να κάνεις είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ξεκίνα τις αλλαγές πριν τα χρόνια περάσουν και μετανιώνεις…
1) Που δεν ταξίδεψες όσο περισσότερο γίνεται, όταν σου δόθηκε η ευκαιρία.Mεγαλώνοντας θα αντιληφθείς πως τα ταξίδια είναι πολύ πιο εύκολα όσο είσαι νέος και πολύ πιο οικονομικά, ειδικά αν αποκτήσεις οικογένεια και πρέπει να πληρώνεις για τρία ή και τέσσερα επιπλέον άτομα.
2) Που δεν έμαθες μια ξένη γλώσσα. Ειδικά αν έχεις φάει άπειρες σχολικές ώρες για να μάθεις κάποια που έχεις εντελώς ξεχάσει -π.χ. λατινικά ή αρχαία ελληνικά
3) Που παρέμεινες σε μια προβληματική σχέση. To μοναδικό πράγμα για το οποίο μπορεί να μετανοιώσει όποιος εγκαταλείψει μια κακή σχέση, είναι που δεν το είχε κάνει νωρίτερα.
4) Που ξέχναγες και δεν έβαζες αντηλιακό. Οι ρυτίδες, οι πανάδες και το μελάνωμα θα σου θυμίζουν τι μεγάλη χαζομάρα ήταν το εξωτικό μαύρισμα.
5) Οι ευκαιρίες που έχασες να δεις από κοντά τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες. Θυμήσου όταν το 1993 είπες πως θα πας στην επόμενη συναυλία των Νιρβάνα, γιατί εκείνη τη χρονιά βαριόσουν.
6) Όταν φοβόσουν να δοκιμάσεις νέα πράγματα. Θα έρθει η ώρα που θα αναρωτηθείς τι ήταν αυτό που φοβόσουν και πώς ήταν δυνατόν να πέσεις σε τέτοια λούμπα.
7) Τις φορές που παραμέλησες το γυμναστήριο και την φυσική σου κατάσταση. Όταν μπορούσες, ήσουν ξάπλα στον καναπέ, τώρα που ίσως μπορείς, είναι δύσκολο να σηκωθείς από αυτόν.
8) Το ότι σε περιόρισαν τα στερεότυπα του φύλου σου. Μεγαλώνοντας θα καταλάβεις πως ένα από τα πιο θλιβερά πράγματα είναι να λες πως “κάθε πράγμα στο καιρό του” και να έχεις χάσει τη μισή σου ζωή για να δείχνεις macho ή καλή νοικοκυρά.
9) To ότι δεν παραιτήθηκες από μια απαίσια δουλειά. Κάπως πρέπει να ζήσεις και να πληρώνεις τους λογαριασμούς, αλλά όχι έχοντας περάσει 40 χρόνια κόλασης.
10) Το ότι στο σχολείο δεν είχες το μυαλό σου όσο έπρεπε. Επειδή ούτως ή άλλως είναι αδύνατον να το αποφύγεις, προσπάθησε τουλάχιστον να κάνεις αυτές τις χιλιάδες ώρες χρήσιμες.
11) Που δεν καταλάβαινες πόσο όμορφος ήσουν. Οι φορές που εσύ αγχωνόσουν για το πώς δείχνεις, ήταν και εκείνες που ήσουν πραγματικά πολύ όμορφος.
12) Tις φορές που φοβήθηκες να πεις το “Σ’ αγαπώ”. Μετά από χρόνια θα καταλάβεις πως αυτό δεν λέγεται για να να σου επιστραφεί, αλλά γιατί η αγάπη πρέπει απλά να εκδηλώνεται. Για να μη σκάσεις –και για να προχωράει όμορφα η ζωή.
13) Τις φορές που δεν άκουγες τις συμβουλές των γονιών σου.Είναι σχεδόν εξοργιστικό να τις αναπολείς και να βλέπεις πόσο δίκιο είχαν πάντα.
14) To να έχεις περάσει μια ζωή θεωρώντας τον εαυτό σου το επίκεντρο των πάντων. Όταν θα καταλάβεις πως δεν ήσουν το πιο σημαντικό πράγμα στον πλανήτη, απλά θα ντραπείς
15) Το πόσο πολύ σε ένοιαζε η γνώμη των άλλων. Μην αφήσεις να πάνε χαμένα χρόνια, επειδή σε ενδιαφέρει η κριτική και η αποδοχή ανθρώπων που μετά από καιρό δεν θα τους εκτιμάς καθόλου (ίσως και ούτε θα τους θυμάσαι καν)
16) Τις φορές που έβαλες στο περιθώριο τα δικά σου όνειρα για να υποστηρίξεις τα όνειρα των άλλων. Το να υποστηρίζεις τις φιλοδοξίες του περίγυρου σου είναι πολύ σημαντικό, αλλά όχι όταν παραμελείς τις δικές σου.
17) Τις φορές που δεν ξεπέρασες όσο γρήγορα έπρεπε αυτό που σου συνέβη. Πολύς, αδικαιολόγητα χαμένος χρόνος για κάτι που δεν τον άξιζε.
18) H μνησικακία, οι έχθρες και οι τσακωμοί με εκείνους που αγαπούσες. Συγχωρείς και τα βάζεις στην άκρη…
19) Τις φορές που δεν υπερασπίστηκες τον εαυτό σου όπως έπρεπε. Οι γέροι που δεν σηκώνουν πολλά-πολλά, είναι ακριβώς το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθείς.
20) Που ποτέ δεν έκανες κάτι εθελοντικά. Δεν χρειάζεται να φτάσεις στο επίπεδο του Ηunger Games αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να έχεις κάνει κι εσύ τον κόσμο λίγο καλύτερο.
21) Που δεν φρόντιζες τα δόντια σου. Μπορεί να σου φαίνεται υπερβολικό αλλά μεγάλα δεινά γεννιούνται από τα δόντια όσο μεγαλώνεις και θα μετανιώνεις για όλες τις φορές που παραμέλησες το βούρτσισμα και τον οδοντίατρο.
22) Που δεν ρώτησες εγκαίρως αυτά που ήθελες τον παππού σου και τη γιαγιά σου. Είναι κι αυτοί κανονικοί άνθρωποι και έχουν ζήσει ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία αν ζητήσεις να μάθεις, θα χαρούν να σου διηγηθούν και ίσως πάρεις και μερικά μαθήματα ζωής.
23) Που δούλευες τόσες πολλές ώρες. Θα έρθει η ώρα που θα αναλογιστείς πως ο χρόνος που άξιζαν οι αγαπημένοι σου, έπρεπε να ήταν περισσότερος από αυτόν που αφιέρωσες στο γραφείο.
24) Που ποτέ δεν έμαθες να μαγειρεύεις. Θα εκπλαγείς πόσο όμορφο είναι να σερβίρεις το φαγητό που εσύ έφτιαξες και να το μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς.
25) Οι μικρές όμορφες στιγμές που δεν εκτίμησες. Όλες εκείνες τις φορές που δεν σταμάτησες να απολαύσεις μια υπέροχη θέα, να ακούσεις ένα ωραίο τραγούδι και να να χαλαρώσεις έστω και λίγο… θα τις αναζητάς.
26) Που δεν ολοκλήρωσες αυτό που ξεκίνησες. Πάντα ονειρευόσουν να κάνεις κάτι, το ξεκίνησες και τότε κάτι άλλο συνέβη και… Απλά κάν’ το!
27) Που άφησες να σε καθορίσει η καταγωγή σου. Ποτέ μην ακούσεις όποιον σου πει πως “αυτά δεν τα κάνουμε εμείς”. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πάντα, απαλλαγμένοι από τα στερεότυπα για τις παραδόσεις, τις εθνότητες, τις τάξεις και τους λαούς.
28) Που άφησες μια φιλία να κακοφορμίσει, χωρίς να σφυρίξεις τη λήξη της. Οι συναισθηματισμοί και η ασφάλεια της συνήθειας, δεν σε άφησαν να δεις πως ο κύκλος είχε κλείσει.
29) Που δεν έπαιξες όσο έπρεπε με τα παιδιά σου. Ξαφνικά θα έρθει η μέρα που θα πεις πώς μεγάλωσαν και δεν θα τα έχεις χορτάσει όσο ήθελες.
30) Tα ρίσκα που δεν πήρες- κυρίως στον έρωτα. Αν δεν φας τα μούτρα σου στον έρωτα και δεν ζήσεις παθιασμένα, τότε μάλλον δεν έζησες.
31) Που δεν εκτίμησες τη δύναμη της συνεργασίας. Όταν είσαι νέος νομίζεις πως μόνος σου μπορείς να κάνεις τα πάντα. Δεν ισχύει –και θα καταλάβεις πως η συνεργασία είναι το ήμισυ της επιτυχίας.
32) Που άφησες το άγχος να σε κυριεύσει. Όπως τραγούδησε και ο Tom Petty: “Most things I worry about/ never happen anyway”.
33) Tα άσκοπα δράματα. Κανείς δεν συμπαθεί τις drama queens…
34) Που ντράπηκες να κάνεις αυτό που σου ‘ρχεται μπροστά σε κόσμο. Άρπαξε μικρόφωνα, χόρεψε, γέλα, δείξε το ταλέντο σου και πέρνα καλά χωρίς να σε νοιάζει τι θα πουν οι γύρω σου.
35) Που δεν έδειξες ευγνωμοσύνη σε εκείνους που την άξιζαν. Καθώς θα βλέπεις τη ζωή σου να τελειώνει, στο μυαλό σου θα στοιχειώνουν όλοι εκείνοι που αδίκησες, τα ευχαριστώ που δεν είπες και οι στιγμές αχαριστίας και αγνωμοσύνης που διέπραξες. Μη το αφήσεις να συμβεί.
Πηγή: ΑΝΑΠΝΟΕΣ