Όταν συγχωρείς κάποιον, γαληνεύεις. Κάνεις χάρη σ’ εσένα και όχι σ’ εκείνον

Θυμώνεις; Είναι εντάξει. Είναι φυσιολογικό. Είσαι άνθρωπος! Μην αισθάνεσαι τύψεις που έχεις αληθινά συναισθήματα. Ταυτόχρονα όμως, μην επαναπαύεσαι. Τα συναισθήματα μέσα μας δεν τα δημιουργούν τα αντικείμενα, οι άλλοι άνθρωποι ή τα γεγονότα. Τα συναισθήματα ενυπάρχουν κι εμείς αποφασίζουμε να τα ενεργοποιήσουμε. Η ενεργοποίηση γίνεται μέσω της «μετάφρασης» που κάνουμε, δηλαδή του νοήματος που συνειδητά προσδίδουμε σε όσα μας συμβαίνουν.

Αν κάποιος οδηγός εκνευριστεί μαζί σου και σε βρίσει, είναι εύκολο να αντιδράσεις κάνοντας το ίδιο κι εσύ. Να νιώσεις το ίδιο μ’ αυτόν. Ότι δεν αγαπιέσαι αρκετά. Ο θυμός είναι στην πραγματικότητα φόβος ότι δεν αγαπιέσαι αρκετά. Όπως όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Αν όμως ξέρεις ότι αυτός που σε βρίζει πάσχει από μια βαριά ασθένεια, που τον κάνει να φέρεται έτσι, πόσο αλλάζουν τα πράγματα;

Στοιχηματίζω ότι δεν θα σε εκνεύριζε τόσο πολύ ένας άρρωστος αγενής άνθρωπος. Την επόμενη φορά που θα σου μιλήσει κάποιος εκνευρισμένος, σκέψου το εξής: «Τον καημένο. Πάσχει από βαριά μορφή έλλειψης αγάπης. Τον καταλαβαίνω». Χαμογέλα και συνέχισε.

Πιστεύω βαθιά ότι ένα συναίσθημα υπάρχει: αυτό της αγάπης. Όλα τα άλλα συναισθήματα είναι παραλλαγές του. Και ένας φόβος υπάρχει: Ο φόβος μήπως δεν αγαπηθούμε. Το μίσος, η οργή, η λύπη, ο θυμός, όλα τα άλλα αρνητικά συναισθήματα έχουν να κάνουν με την απώλεια της αγάπης ή με το φόβο ότι δεν αγαπιόμαστε αρκετά.

Δεν τιμωρείς λοιπόν κάποιον όταν τον σκέφτεσαι συνεχώς θυμωμένος. Έστω ότι σε εκνευρίζει ένας περαστικός που δεν κάνει στην άκρη και πέφτει άτσαλα πάνω σου. Σκέψου ότι εκείνος συνεχίζει τη ζωή του, δεν ξέρει καν το όνομά σου, δεν θυμάται το πρόσωπό σου, δεν γνωρίζει ότι είσαι θυμωμένος, δεν επηρεάζεται καθόλου απ’ αυτό, κι εσύ τον κουβαλάς μέσα σου για ώρες, ίσως και για όλη τη μέρα. Και σου χαλάει τη διάθεση. Σε ποιον κάνεις τη χάρη; Ποιος χάνει; Εκείνος ή εσύ;

Η λύση επομένως, Συνοδοιπόρε, είναι η συγχώρεση. Κάπου άκουσα, δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, ότι η τοξικότητα του σάλιου σου όταν είσαι θυμωμένος σκοτώνει ποντίκι. Το μίσος σκοτώνει. Ο θυμός είναι ένας αμυντικός μηχανισμός. Είναι ένας τρόπος να νιώσεις δυνατός όταν πονάς. Εσύ πώς νιώθεις κάθε φορά που θυμώνεις; Κι όταν περνάει ο θυμός, τι μένει; Πιθανότατα να νιώθεις άδειος, αλλά και τύψεις, τύψεις και λύπη για το πόσο πολύ εξαρτάσαι από τα αρνητικά συναισθήματά σου και από αυτά των άλλων. Έτσι ήμουν κι εγώ κάποτε. Εξαρτώμενος.

Η λύση είναι η συγχώρεση. Η συγχώρεση είναι δύναμη. Δούλευα με μια κοπέλα που ο αδελφός της την υποτιμούσε από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Την εκμεταλλευόταν όταν την είχε ανάγκη, δανειζόταν χρήματα από αυτή, που δεν τα επέστρεφε ποτέ και όταν δεν την είχε ανάγκη, ικανοποιούσε το δικό του αίσθημα σπουδαιότητας κάνοντάς τη να νιώθει σαν σκουπίδι. Έτσι ένιωθε δυνατός.

Τη ρώτησα: «Γιατί του είσαι ευγνώμων;» Στην αρχή σάστισε. Με τις κατάλληλες ερωτήσεις σιγά σιγά άρχισε να ανοίγεται. Έτσι μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί ότι ένας από τους λόγους που είναι συναισθηματικός άνθρωπος και θέλει να δώσει αγάπη στους γύρω της είναι γιατί δεν πήρε αγάπη από τον αδελφό της. Ένας από τους λόγους που θα γίνει καλή μαμά και θα προστατεύσει τη σχέση των παιδιών της είναι γιατί οι γονείς της δεν προστάτευσαν εκείνη σε σχέση με τον αδελφό της.

«Είμαι ευγνώμων γιατί με δίδαξες ποιες συμπεριφορές να αποφεύγω και τι άνθρωπος να μη γίνω», άρχισε να επαναλαμβάνει. «Σε συγχωρώ. Σε αγαπώ που είσαι αδελφός μου. Δεν σε χρειάζομαι όμως άλλο στη ζωή μου. Όχι όσο είσαι έτσι». Του τηλεφώνησε, του είπε ότι τον αγαπά, ότι τον συγχωρεί για όσα της έχει κάνει, αλλά ότι δεν θα ανεχτεί ποτέ ξανά αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι δεν είχε ξανανιώσει πιο δυνατή στη ζωή της, πιο γεμάτη και πιο ελεύθερη. Είχε εκπλαγεί με τον εαυτό της, είχε ξεπεράσει τις προσδοκίες της και ήταν βαθιά συγκινημένη γι’ αυτό.

Πες ευχαριστώ σε όσους σε πρόδωσαν. Αποκαλύπτοντας το πραγματικό τους πρόσωπο, σε προστάτεψαν από εκείνους στο μέλλον, σπρώχνοντάς σε να τους βγάλεις από τη ζωή σου στο παρόν. Έπειτα, συγχώρεσέ τους. Όταν συγχωρείς κάποιον, γαληνεύεις. Κάνεις χάρη σ’ εσένα και όχι σ’ εκείνον.

Νικόλας Σμυρνάκης

Πηγή: https://enallaktikidrasi.com

Ο άγνωστος εαυτός… Μ.Βαμβουνάκη

Κάθε άνθρωπος, εν δυνάμει, κουβαλάει εντός του μια βόμβα. Ωρολογιακή βόμβα με ακόμη μη ρυθμισμένη την ώρα της δικής του έκρηξης.

Αυτό πρέπει να το έχουμε κατά νου, να το φοβόμαστε, να το προσέχουμε και στον άγνωστο εντέλει εαυτό μας και στους άλλους. Οι συνθήκες, οι άλλοι και τα λόγια τους, τα όπλα βίας, και ό,τι λειτουργεί ως όπλο, κάθε ερεθισμός, παίζουν δραματικό ρόλο στο να τραβηχτεί το φράγμα ενός φουσκωμένου εσωτερικού ποταμού.

Ο ψυχίατρος Λέοναρντ Μπέρκοβιτς γράφει για την παρουσία ενός πιστολιού κοντά στον ερεθισμένο άνθρωπο, αλλά και για καθετί που μπορεί να αποτελεί προσφερόμενο πιστόλι: Το δάχτυλο τραβάει τη σκανδάλη, αλλά και η σκανδάλη τραβάει το δάχτυλο.

Προσέξετε συχνά την έκφραση που παίρνει ο γονιός όταν σε βρασμό ψυχής τιμωρεί το παιδί του. Το απροσδόκητο, άγνωστο πρόσωπο που βγάζει ο γονιός, είναι που κατατρομάζει το παιδί.

Και στα ζευγάρια, όμως, η κακοποίηση είναι κάτι που μαστίζει κοινωνίες και ζωές και όλο ανακαλύπτουμε πόσο απροσδόκητα συχνά είναι. Μέσα στην οικογένεια, ένας θυμωμένος με την κοινωνική κατάστασή του άντρας, ασυνείδητα, θα αισθανθεί πως αποκτά την τόσο στερημένη του ισχύ – και ανδρισμό – πάνω σε γυναίκα και παιδιά, και με κάποιες άσχετες αφορμές θα επιθυμήσει να την επιβεβαιώσει, προκειμένου να επιβεβαιώσει ταυτόχρονα τη θιγμένη του ύπαρξη.

Στα ανδρόγυνα τα πράγματα εμφανίζονται ακόμη πιο θολά, πιο παραπλανητικά. Βρίθουν από υποκρισίες, χειριστικές τακτικές και ψεύδη. Ο ρευστός κόσμος του έρωτα και του κάθε ζεύγους που έχει εθιστεί στους δικούς του αδιαπέραστους κώδικες κάνουν πιο ανεξερεύνητα αυτά τα παράλογα που τους συμβαίνουν. Είναι και ο πόθος, το πάθος, η εξάρτηση, επιπλέον παραισθησιογόνα που οδηγούν σε συνέργειες. Ένα ζευγάρι ρέπει στη βία, διότι ανάμεσά τους εκτός από την ερωτική έλξη παίζεται πάντα και ένα αδίστακτο παιχνίδι εξουσίας.

Ο έρωτας είναι πρωτόγονος και βάρβαρος, το έχουμε πει. Δραστηριοποιεί παράξενες και ανομολόγητες ανάγκες και ηδονές. Ο μισός ερωτευμένος άνθρωπος λειτουργεί με τη λογική του και ο άλλος μισός με την παράλογη νόσο του, το πάθος.

Δυο κακοποιημένοι στην ίδια στέγη υιοθετούν συμπεριφορές ζούγκλας, είναι φυσικό αυτό. Κι ύστερα, μετά την ηδονή των επιθέσεων, υπάρχει η ηδονή της επανασύνδεσης, όταν αρχίζουν τα αιώνια «σ’ αγαπώ» και τα προσωρινά «συγγνώμη»…

Το ανεξέλεγκτο! Με άλλα λόγια, ο άγνωστος εαυτός… Το χάος μας που μας τραβάει με ηδονή ιλίγγου, όταν οι καταστάσεις ανοίξουν προς το ζόφο του χαραμάδα. Όλοι απειλούμαστε από τον άγνωστό μας εαυτό.

Και συμβουλεύει λίγο πριν από το θάνατό του ο Στάρετς Ζωσιμάς του Ντοστογιέφσκι: Να θυμάσαι πως δεν μπορείς να γίνεις κριτής κανενός. Δεν μπορεί να υπάρξει δικαστής για έναν κακούργο, πριν νιώσει πως κι αυτός είναι το ίδιο κακούργος σαν κι αυτόν που έχει μπροστά του. Αυτό φαίνεται παράλογο αλλά είναι αληθινό. Γιατί, αν εγώ ήμουν αναμάρτητος, ίσως να μην υπήρχε αυτός ο εγκληματίας που πρέπει τώρα να δικάσω…

Πηγή: «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης», Μάρω Βαμβουνάκη , εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Πώς να απαλλαγείτε από τον χρόνιο θυμό και την πικρία

«Εκείνος που σε θυμώνει, σε κατακτά» - Elisabeth Kenny

Το να κρατάς τον θυμό μέσα σου είναι σαν να αρπάζεις ένα καυτό κάρβουνο με την πρόθεση να να πετάξεις σε κάποιον άλλο. Αλλά τελικά εσύ είσαι αυτός που καίγεται. - Βούδας

Γιατί θυμώνουμε;

Ο θυμός είναι ένα βασικό ανθρώπινο συναίσθημα το οποίο κατά καιρούς βιώνεται από όλους μας.

Συνήθως θυμώνουμε όταν νομίζουμε ότι κάποιος μας πλήγωσε, μας φέρθηκε άσχημα, μας εκμεταλλεύτηκε ή αντιτάχθηκε στις απόψεις μας ή όταν αντιμετωπίζουμε εμπόδια που μας αποτρέπουν να φτάσουμε τους στόχους μας.

Όπως και όλα τα συναισθήματα, ο θυμός δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός.

Γεννιόμαστε με αυτόν όπως γεννιόμαστε με τη δυνατότητα να βιώνουμε χαρά, λύπη ή φόβο. Άρα ο θυμός σαν συναίσθημα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας.

Ο χρόνιος όμως, έντονος θυμός δεν προσφέρει κάτι θετικό στη ζωή μας και μάλιστα έχει βρεθεί ότι είναι εξαιρετικά ανθυγιεινός.

Οι μελέτες δείχνουν ότι όχι μόνο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στην επαγγελματική και προσωπική ζωή αλλά και στην υγεία. Υψηλά επίπεδα θυμού σχετίζονται με καρδιαγγειακά προβλήματα, εγκεφαλικά και πρώιμο θάνατο.

Πώς εκφράζουμε τον θυμό;

Ένας απλός διαχωρισμός της έκφραση του θυμού είναι ο παθητικός θυμός και ο επιθετικός θυμός.

Ο παθητικός θυμός μπορεί να εκδηλώνεται με:

- Μυστικότητα και επιφύλαξη.Αποφυγή οπτικής επαφής, διάδοση κακεντρεχών σχολίων,κουτσομπολιό, ανειλικρίνεια, κλοπές.

- Αυταπάρνηση. Το να είναι κανείς υπερβολικά «καλός» και εμμέσως να υπονομεύει τον εαυτό του, το να αρνείται βοήθεια από τους άλλους αλλά να νιώθει διαρκή απογοήτευση από αυτούς.

- Ψυχολογική χειραγώγηση. Χρήση ψυχολογικών εκβιασμών, ψεύτικα δάκρυα, σεξουαλικούς υπαινιγμούς, υπονόμευση προσώπων που είναι ανώτεροι ιεραρχικά.

- Ψυχαναγκαστική συμπεριφορά. Τελειομανία, επιθυμία να είναι όλα καθαρά και σε τάξη,υπερέλεγχος.

- Συναισθηματική απάθεια. Το να επιδεικνύει κανείς αδιαφορία και απάθεια, το να μην ανταποκρίνεται στο θυμό του άλλου και να προσπαθεί να δραπετεύσει από τα συναισθήματα που νιώθει μέσω εθισμών στο αλκόολ, τα ναρκωτικά, τη δουλειά ή άλλες ενασχολήσεις.

Ο επιθετικός θυμός εκδηλώνεται με:

- Σκληρότητα, λόγια που πληγώνουν, έλλειψη ευαισθησίας στα συναισθήματα του άλλου.

- Κατηγορίες και σκληρή κριτική

- Προσποίηση, εγωκεντρισμό και αλαζονεία. Για παράδειγμα, το είναι κανείς σνόμπ,να δείχνει δυσπιστία στους άλλους και να μην αποδέχεται ήττες.

- Εκδικητικότητα, αδυναμία συγχώρεσης και πικρία. Δηλαδή όταν κάποιος κρατάει «κακία» και αρνείται να συγχωρέσει ή να ξεχάσει και πράττει με σκοπό να ανταποδώσει τη βλάβη στον άλλο.

- Ευερεθιστότητα,παρορμητικότητα, αναξιοπιστία, επικινδυνότητα. Για παράδειγμα, το να αντιδρά κανείς με τρόπο μη αναλογικό των γεγονότων, το να επιτίθεται άμεσα χωρίς διακρίσεις.

- Μανία, υπερκινητικότητα, νευρικότητα.Για παράδειγμα, το να μιλάει κανείς πολύ γρήγορα, να τρέχει με υπερβολική ταχύτητα, το να κάνει τα πράγματα πολύ γρήγορα.

Πώς γίνεται να απαλλαγούμε από το θυμό;

- Πρώτα απ όλα ανακαλύψτε, εάν δεν το γνωρίζετε ήδη, για ποιό λόγο είστε θυμωμένοι. Ποιά είναι η πραγματική αιτία πέρα απ όλες τις αφορμές που προκαλεί το θυμό σας; Ποιές ανάγκες σας δεν καλύπτονται; Ποιός είναι υπεύθυνος γι αυτό;

- Σκεφτείτε ποιές είναι οι συνέπειες του θυμού σας. Κάντε μια λίστα με τα πράγματα τα οποία θεωρείτε ότι κερδίζετε με το να παραμένετε θυμωμένοι. Ποιά από αυτά, συμβάλλουν στο να έχετε μια αίσθηση ψυχικής ισορροπίας;

- Συγχωρήστε. Η πράξη της συγχώρεσης είναι εξαιρετικά δύσκολη για όσους νιώθουν το συναίσθημα του θυμού να τους κατακλύζει.

Ο θυμός συνήθως συνδυάζεται με την ανάγκη της εκδίκησης ή τουλάχιστον την ανάγκη να βρούμε το δίκιο μας, να αποδειχθούμε «σωστοί» και να αποδείξουμε στους άλλους ότι έκαναν λάθος που μας αδίκησαν. Είναι δύσκολο να νικήσουμε το εγωιστικό αυτό κομμάτι μας και να συγχωρήσουμε.

Όμως, η συγχώρεση είναι στην πραγματικότητα ένα σίγουρο μονοπάτι προς την απελευθέρωση μας από το θυμό.

- Προσπαθείστε να βρείτε μια λύση για το θέμα που σας θυμώνει, όταν αυτό είναι δυνατό. Προσπαθείστε να προσεγγίσετε το συνομιλητή σας χωρίς την πρόθεση «να βγείτε από πάνω» ή να αποδείξετε πόσο δίκιο έχετε.

Αποφύγετε τις κατηγορίες και την κριτική γιατι συχνά εκλαμβάνονται από τον άλλο σαν επίθεση παρατείνοντας το επικοινωνιακό πρόβλημα που μπορεί να υπάρχει.

- Δοκιμάστε να κρατήσετε ενα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης. Κάθε βράδυ, πριν πάτε για ύπνο, σημειώστε τρία πράγματα που πήγαv καλά ή σας έκαναν να νιώσετε θετικά κατά τη διάρκεια της μέρας σας.

Όσο αρνητικά κι αν μοιάζουν τα πράγματα στη ζωή καμμιά φορά, πάντα θα υπάρχει κάτι για το οποίο να μπορούμε να πούμε ευχαριστώ. Πώς η ευγνωμοσύνη μπορεί να σας βοηθήσει να ξεπεράσετε το θυμό;

Απλά μετακινώντας την προσοχή σας από όλα αυτά τα οποία σας ενοχλούν σε ο,τι θετικό συμβαίνει, υπενθυμίζετε στον εαυτό σας οτι δεν είστε μόνο «αδικημένοι» αλλά και δικαιωμένοι.

- Όσον αφορά την άμεση αντιμετώπιση ενός ξεσπάσματος θυμού, όταν αντιληφθείτε ότι είστε θυμωμένοι, προσπαθήστε κατ αρχάς να χαλαρώσετε το σώμα σας, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στους μύες εκείνους του σώματος σας που είναι πιο τεταμένοι.

Δοκιμάστε να αναπνεύσετε αργά από το διάφραγμα. Χαλαρώστε και εισπνεύστε από τη μύτη γεμίζοντας με αέρα την κοιλιά σας σα μπαλόνι. Κρατήστε για λίγο την αναπνοή σας και εκπνεύστε αργά από το στόμα. Επαναλάβετε για 5-10 λεπτά.

Η διαφραγματική αναπνοή έχει χαλαρωτική επίδραση στο σώμα και μπορεί να σας βοηθήσει να απαλύνετε τα σωματικά συμπτώματα του θυμού.

Πηγή: happymind.gr, http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Συγχώρεσε όσους σε πλήγωσαν και προχώρα παρακάτω.

Με πλήγωσαν. Με πρόδωσαν. Με αδίκησαν.
Στην πορεία της ζωής μας συναντάμε ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους αφήνουν στη ζωή μας σημάδια πόνου, θλίψης, απογοήτευσης, θυμού ή καμιά φορά και μίσους. Δηλητηριάζουν την ψυχή μας με αρνητικά συναισθήματα, γιατί μας πνίγει το παράπονο, η αδικία. Πραγματικά και κυριολεκτικά αυτά τα συναισθήματα μας πνίγουν με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό μας.
Τείνουμε να θυμώνουμε με τους ανθρώπους που μας προκάλεσαν κακό. Αυτούς που μας έθιξαν, μας πλήγωσαν, μας αδίκησαν. Στο μυαλό μας κυριαρχεί η σκέψη της εκδίκησης, της ανταπόδοσης. Θεωρούμε πως μόνο αυτό θα μας ικανοποιήσει, το να πάρουμε το αίμα μας πίσω, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Οφθαλμών αντί οφθαλμού. Να πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα. Κι όμως… Όταν κι αν φτάσει εκείνη η στιγμή, τότε μόνο συνειδητοποιούμε ότι καμιά ευχαρίστηση δεν μας προσφέρει η εκδίκηση και τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει όχι μόνο το κακό που μας έκανε ο άλλος, αλλά κυρίως αυτό που κάναμε στον εαυτό μας.
Ενδεχομένως περάσαμε μήνες, χρόνια με συναισθήματα θυμού και πλάνα εκδίκησης. Το μίσος πλημμύρισε την καρδιά μας και καθημερινά ζήσαμε σε κατάσταση άγχους με το μυαλό μας κολλημένο σε αρνητικές σκέψεις. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Χάσαμε την ξενοιασιά μας, την ηρεμία μας, τη χαρά μας. Χάσαμε την υγεία μας, ψυχική και σωματική. Ποιον τιμωρήσαμε; Εκείνον; Όχι βέβαια! Τον εαυτό μας τιμωρήσαμε. Δεν φτάνει δηλαδή που κάποιος άλλος μας έκανε κακό, αλλά επιπροσθέτως κι ενώ δεν φταίγαμε σε τίποτα, εμείς οι ίδιοι κάναμε περισσότερο κακό στον εαυτό μας. Το καταστροφικό έργο που ξεκίνησε κάποιος άλλος, εμείς το ολοκληρώσαμε και μας αποτελειώσαμε.
Δεν θα συνεχίσω με θεωρίες, ούτε με αόριστες γενικές αναφορές σε παρόμοιες καταστάσεις. Θα σας μιλήσω για έναν άνθρωπο που γνώρισα, άνθρωπο δικό μου. Γυναίκα φίλη μου από χρόνια, βρέθηκε παρατημένη από τον σύζυγό της με δυο μικρά παιδιά. Εκείνος ερωτεύτηκε κάποια άλλη κι έφυγε μαζί της, έτσι απλά. Προσπάθησε να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, να βλέπει τα παιδιά του, να δίνει τη διατροφή που όφειλε. Όμως της φίλης μου αυτό δεν της ήταν αρκετό. Έλεγε πως της κατέστρεψε τη ζωή κι έπρεπε κι εκείνη να καταστρέψει τη δική του, με κάθε τρόπο.
Τον επόμενο καιρό δεν έκανε άλλο παρά να κακολογεί τον πρώην σύζυγο της στα παιδιά τους, προσπαθώντας να τα στρέψει εναντίον του και να μην τον θέλουν, ώστε να τον τιμωρήσει. Κάθε βράδυ έπινε κι έπειτα μεθυσμένη τηλεφωνούσε στο νέο σπίτι του πρώην, βρίζοντας θεούς και δαίμονες. Όλη την ημέρα κατέστρωνε σχέδια εκδίκησης που περιλάμβαναν τη συκοφάντηση αυτού και της νέας συντρόφου του σε όλο το κοινωνικό και εργασιακό τους περιβάλλον. Για να τα κάνει όλα αυτά, ξόδευε όλη την ενέργεια της. Έχασε το χαμόγελο της, την όρεξη για ζωή, την επαφή με τους φίλους της και τα παιδιά της. Είχε συνεχώς νεύρα και κακή συμπεριφορά. Απομάκρυνε με τον τρόπο της όλους τους ανθρώπους που ήταν κοντά της. Η απόδοση της στη δουλειά της έπεσε κατακόρυφα, με αποτέλεσμα να απολυθεί από την εργασία της.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια κι ήταν λες και είχαν περάσει από πάνω της δεκατέσσερα. Κατάντησε μια μεσόκοπη απεριποίητη γυναίκα, ζωντανή-νεκρή. Τα παιδιά της μεγαλώνοντας επέλεξαν να πάνε να ζήσουν με τον πατέρα τους και τη νέα του οικογένεια. Έμεινε ολομόναχη.
Τι έκανε αυτή η γυναίκα; Τι έκανε στον εαυτό της; Απλά και ξεκάθαρα τον οδήγησε στην καταστροφή. Και θα μου πείτε “τι θα μπορούσε να κάνει τόσο πληγωμένη που ήταν;”. Να συγχωρήσει και να προχωρήσει, αυτό θα μπορούσε να είχε κάνει. Κι έτσι θα είχε σώσει τη ζωή της.
Δύσκολο; Ναι, είναι. Αλλά είναι μονόδρομος, η μόνη μας επιλογή. Αν η ζωή μας φερθεί σκληρά και μας φέρει στο δρόμο μας ανθρώπους που μας πονούν, οφείλουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Κανείς δεν μας αγαπάει και δεν μας νοιάζεται όπως εμείς τον εαυτό μας. Και για να τον προστατεύσουμε, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συγχωρήσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Όλους όσους μας πλήγωσαν και μας αδίκησαν. Θα κριθούν από τον Θεό, από την ίδια τη ζωή, όχι από μας. Δεν μπορούμε να επωμιστούμε έναν ρόλο που δεν μας ανήκει. Το μόνο που περνάει από το δικό μας χέρι να κάνουμε είναι να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και πιο σοφοί, πιο ώριμοι, να βαδίσουμε στον δρόμο της ζωής. Οφείλουμε να σεβόμαστε τη ζωή που μας δόθηκε και τον εαυτό μας. Να τον αγαπάμε και να μην τον πληγώνουμε. Να ζούμε με αξιοπρέπεια κι αυτοσεβασμό. Είναι ο μοναδικός δρόμος άλλωστε που οδηγεί στην ευτυχία. Ο μοναδικός.
«Το μίσος είναι εμπόδιο για την ευτυχία. Είναι σαν τ’ αγριόχορτα που ξερίζωνες το πρωί. Σε πνίγει, δε σε αφήνει να αναπνεύσεις ελεύθερα, να αναπτυχθείς και να ανθίσεις… ακριβώς όπως κάνουν αυτά στα λουλούδια μας. Και η καρδιά σου ένα τέτοιο λουλούδι είναι κι ο κηπουρός της είσαι εσύ και κανένας άλλος…»

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα, Ζωή από την αρχή)
Πηγή: Αναπνοές

Σταματήστε να υπερ-αναλύετε τις καταστάσεις στη ζωή σας

Έχουμε την τάση να υπεραναλύουμε; Μήπως έτσι χάνουμε την ουσία της ζωής και δεν ζούμε πολλές σημαντικές στιγμές;

Η υπερανάλυση ειναι μια διαδιακασία σκέψης που ξεκινάει, τις περισσότερες φορές,  από τον φόβο του να μην μείνει κανείς μόνος με τον εαυτό του. Ξεκινάει δηλαδή από μία διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας και "μειονεξίας", και καταλήγει στο να την αναπαράγει.

Ο φόβος ότι δεν έχουμε πλήρη έλεγχο του προσωπικού, ή συλλογικού μας περιβάλλοντος κινητοποιεί τον μηχανισμό της εππίλυσης προβλημάτων μέσα από την διαδικασία της ανάλυσης μιας κατάστασης

Συχνά, ακριβώς επειδή αυτού του είδους η υπερβολική ανάλυση των δεδομένων του νου μας, δεν είναι το αίτημα μιας υγιούς διαδικασίας, αλλά περισσότερο μιας ψυχικής κατάστασης που "τελεί εν ασθενεία", το αίτημα της επίλυσης ενός προβλήματος, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αλλά αντίθετα το προς επίλυση πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο!

Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από κατάθλιψη και άγχος. Η υπερανάλυση δεν είναι υγιής στάση & συμπεριφορά. Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε.

Η υπερβολική σκέψη μπορεί να καταστρέψει την συναισθηματική μας υγεία.

Τα αποτελέσματα ερευνών έδειξαν ότι οι γυναίκες αναλύουν πιο πολύ από τους άντρες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι άντρες δε συλλογίζονται καθόλου. Απλώς οι σκέψεις τους έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Οι άντρες συλλογίζονται περισσότερο καταστάσεις και συναισθήματα θυμού και οργής, τα οποία εκφράζουν με επιθετική, εχθρική συμπεριφορά.

Οι γυναίκες συγκεντρώνονται περισσότερο στα θέματα κατάθλιψης και άγχους. Επίσης σκέφτονται περισσότερο θέματα ελέγχου τα οποία σχετίζονται με το μέλλον, ειδικά στον τομέα των σχέσεων: «Πως μπορώ να κρατήσω το ενδιαφέρον του άντρα μου; Πως μπορώ να είμαι σίγουρη ότι όλοι στο γραφείο με συμπαθούν;».

Η ικανότητά μας να εξερευνούμε τις δικές μας σκέψεις και τις να αναλύουμε τα δεδομένα της εσωτερικής πραγματικότητας (ερμηνείες γεγονότων – σκέψεις – συναισθήματα) της δικής μας αλλά και των ανθρώπων που εμπλέκονται στη ζωή μας είναι πολύ σημαντική, γιατί μας βοηθάει να συνδέουμε διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα και τελικά, να δίνουμε νόημα στη ζωή μας.

Συχνά, βέβαια, η ενασχόλησή μας με τις ίδιες μας τις σκέψεις γίνεται αυτοσκοπός, και παύει να αποτελεί μέσο για την βελτίωση των σχέσεών που έχουμε με τους άλλους ανθρώπους. Σ’αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρησιμοποιούμε την παραπάνω ικανότητά μας –δηλ. του να κάνουμε συνδέσεις- για να διευκολύνουμε την ζωή μας, αλλά περισσότερο για να την περιπλέξουμε.

Αν και η αρχική πρόθεση των περισσότερων ανθρώπων -μέσα από την «ανάλυση» των καταστάσεων- είναι να μπορούν να κατανοούν καλύτερα τα κίνητρα των άλλων, να συνδέουν σκέψεις με συναισθήματα, να ερμηνεύουν και να δίνουν νόημα σε καταστάσεις και σχέσεις (φιλικές, επαγγελματικές και ερωτικές), πολύ συχνά καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε ατελείωτους εσωτερικούς «μονολόγους», εξαντλώντας την σκέψη μας και τη δημιουργικότητά μας σε υποθέσεις για το τι μπορεί να συμβεί στην μια ή την άλλη περίπτωση.

Στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε το παρελθόν, και το παρόν μας -αλλά ιδιαίτερα το μέλλον μας- με το να ανησυχούμε για τις προθέσεις, τις σκέψεις, ή τις ενέργειες των άλλων ανθρώπων, στην πραγματικότητα καταφέρνουμε να προδιαγράψουμε, προκαλώντας αυτό που φοβόμαστε ότι θα μας συμβεί, αφού συνήθως η «υπερ-ανάλυση» δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικές σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα.

Αντίθετα, ενισχύει τους αρνητικές σκέψεις, τους φόβους, τον θυμό και τα αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, τα οποία, με τη σειρά τους, σχεδόν πάντα γεννούν και τρέφουν την «υπερ-ανάλυση».

Είναι σίγουρο ότι η ελλιπής αυτο-εκτίμηση, οι τα βιώματα του παρελθόντος που βιώθηκαν σαν απειλές, οι «φωνές» του οικογενειακού και του στενού μας περιβάλλοντος που -όταν χρειάστηκε- δεν μας στήριξαν όσο είχαμε ανάγκη, και άλλες δυσμενείς για την ψυχολογική εξέλιξη συνθήκες, έχουν συντελέσει στην τάση των πιο ευάλωτων ηλικιακών ομάδων (νεαρά και τρίτης ηλικίας άτομα) και των γυναικών να αναλώνονται σε σκέψεις για τις ίδιες τις τους τις σκέψεις και τις απόψεις των άλλων.

Για να σταματήσουμε να τρέφουμε και να διογκώνουμε τον παραπάνω «φαύλο κύκλο», θα ήταν χρήσιμο:

-   Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πότε ήταν η τελευταία φορά που η συνήθεια της «υπερανάλυσης» μας βοήθησε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε μια προβληματική κατάσταση;

-      Να αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πόσο ρεαλιστικές είναι οι σκέψεις & οι απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας,

-     Να δοκιμάσουμε να ενεργούμε αντί να αναλωνόμαστε σε σκέψεις,

-     Να μην υποθέτουμε πια, αλλά να ρωτάμε τους άλλους για τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους,

-     Να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας ότι ο στόχος μας είναι, όχι να «αναμασούμε» και να υπομένουμε παθητικά την ζωή, αλλά να δρούμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας, όντας ενεργητικά άτομα, και να κάνουμε τις προθέσεις μας πραγματικότητα.

Πηγή: aftognosia.gr

          www.thessalonikiartsandculture.gr