Το εσωτερικό μας κενό δεν γεμίζει με αντικείμενα..

Οι εξωτερικές δράσεις και η αναζήτηση της απόλαυσης, κ.λ.π., είναι ασπιρίνες για να ξεχνούν οι άνθρωποι το κενό και τα προβλήματά τους και να αποφεύγουν να δουν τι συμβαίνει μέσα τους. Τα προβλήματα όμως θα παραμένουν άλυτα όσο κανείς αποφεύγει να τα αντιμετωπίσει ή αναζητά επιφανειακές λύσεις.

Οι άνθρωποι σήμερα αποφεύγουν να δουν αυτό που συμβαίνει μέσα τους και για να ξεχνιούνται, το ρίχνουν στο φαΐ, στο σeξ, στη διασκέδαση, στα σπορ, στην πολιτική, στις εκδρομές, στα χόμπι, στο ντύσιμο, στο κυνήγι του χρήματος, στο να ασχολούνται με τους άλλους, στην τηλεόραση, το ιντερνέτ, τα θεάματα, το ποτό, τα ναρκωτικά, οποιαδήποτε περίεργη απόλαυση και ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.

Είναι δυνατόν όμως, να λυθούν τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στο νου και την καρδιά του, αποφεύγοντας να τα δει και να τα αντιμετωπίσει;  Ή είναι δυνατόν  να βρει κανείς ικανοποίηση και ευτυχία, να γεμίσει το κενό του, καταφεύγοντας σε πράγματα έξω από αυτόν, σε υλικά αντικείμενα; Εξ άλλου τα αντικείμενα και οι απολαύσεις τους, όπως και οι ίδιες αισθήσεις υπόκεινται σε πολλούς περιορισμούς. Πράγματα φθαρτά και υποκείμενα σε περιορισμούς είναι αδύνατο να μας φέρουν μόνιμη ευτυχία, εσωτερική πληρότητα, ειρήνη κ.λ.π. Είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε και έτσι νοιώθουμε δυστυχισμένοι.

Αλλά είναι γεγονός ότι και όταν αποκτούμε αυτό που θέλουμε πάλι δυστυχούμε, γιατί ανακαλύπτουμε ότι το συγκεκριμένο πράγμα που φανταζόμασταν ότι θα μας έκανε πλήρεις και ευτυχισμένους δεν το πραγματοποίησε.

Κανένα αντικείμενο καμία εξωτερική κατάσταση δεν εμπεριέχει ευτυχία και πληρότητα. Είναι μόνο η φαντασία του νου που προβάλει σε όλα τα εξωτερικά πράγματα και καταστάσεις ιδιότητες που δεν έχουν. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ποτέ δεν έψαξε τα πράγματα λίγο βαθύτερα, να δει δηλαδή κατά πόσο όλα αυτά που έμαθε από τους γονείς το σχολείο την κοινωνία κ.λπ. σχετικά με τον εαυτό του, και τον κόσμο είναι πράγματι έτσι.  Η άγνοια όμως είναι ο χειρότερος σύντροφος του ανθρώπου. Η λανθασμένη κατανόηση των πραγμάτων μας οδηγεί σε λανθασμένες δράσεις και πόνο.

Μπορεί προσωρινά όλες αυτές οι εξωτερικές δράσεις που κάνει, να του φέρουν μία ψευδαισθησιακή ευχαρίστηση και να ξεχνάει κανείς τις ουσιαστικές του ανάγκες. Γρήγορα όμως αυτές οι εσωτερικές άλυτες καταστάσεις θα ξανάρθουν στην επιφάνεια και θα αναζητούν τη λύση τους. Η αδιαφορία να κοιτάξει κανείς αυτά και να δώσει λύσεις απλά  παρατείνει και αυξάνει τον πόνο και το αδιέξοδο.

Όσο αναβάλει κανείς τη μελέτη του εαυτού του και το ταξίδι προς την αληθινή σου φύση, η διαφυγή από τα προβλήματα και τον πόνο αυτής της ζωής, είναι αδύνατη. Αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις κοιτώντας γύρω σου, πως ζούνε οι άνθρωποι και τι τους συμβαίνει. Άμα ανοίξεις την τηλεόραση ή διαβάσεις εφημερίδα, είναι εύκολο να δεις τον ανθρώπινο πόνο σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό συμβαίνει σε συναισθηματικό, νοητικό και σωματικό επίπεδο. Πολύς ή λίγος πόνος, απλά διακόπτεται από μικρά διαλείμματα απόλαυσης και αδράνειας.

Παρά ταύτα, αυτό που συνεχίζει να κάνει η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι να ψάχνει να βρει ευτυχία και πληρότητα στις απολαύσεις και γενικότερα στα εξωτερικά πράγματα.

Και αυτό μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή μας ως ανθρωπότητα και μάλιστα με βήματα γοργά αφού πια έχουμε την τεχνολογία να προκαλούμε μαζικές καταστροφές και θάνατο.

Πηγή: https://www.healingeffect.gr

Ο μαύρος σκύλος και η κατάθλιψη

Είχα έναν μαύρο σκύλο, τον έλεγαν «Κατάθλιψη». Κάθε φορά που ο σκύλος εμφανιζόταν ένιωθα να «αδειάζω» και οι ρυθμοί της ζωής μου έπεφταν…

Εμφανίζονταν χωρίς αφορμή και μ’ έκανε να αισθάνομαι πιο μεγάλος από την πραγματική ηλικία μου. Όλοι οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη ζωή, για μένα ήταν «Κατάθλιψη».

Ό,τι μου προκαλούσε ευχαρίστηση μέχρι τότε, έπαυσε να μ’ ευχαριστεί, η όρεξή μου μειώθηκε και η μνήμη μου μαζί με την ικανότητα συγκέντρωσης με εγκατέλειπαν. Το να πάω οπουδήποτε ή το να κάνω οτιδήποτε μαζί με τον μαύρο σκύλο προϋπέθετε δυνάμεις που με ξεπερνούσαν.

Όταν βρισκόμουν με κόσμο η «Κατάθλιψη» εξαφάνιζε όλη μου την αυτοπεποίθηση. Ο μεγαλύτερος και συνεχής φόβος μου ήταν ότι οι άλλοι θα καταλάβαιναν ότι είμαι «στιγματισμένος» κι έτσι με πολλή προσπάθεια προσποιούμουν ότι είμαι συναισθηματικά καλά, κάτι που με εξουθένωνε.

Ο μαύρος σκύλος μ’ έκανε να σκέφτομαι και να μιλάω μόνο για αρνητικά πράγματα, να γίνομαι εριστικός και ανυπόφορος για τους γύρω μου. Πήρε την αγάπη που είχα για τους άλλους και την έθαψε κάπου μακριά σε μια βαθιά θάλασσα. Του άρεσε πάνω απ’ όλα να με ξυπνά με αρνητικές εμμονές και να μου υπενθυμίζει πόσο εξαντλημένος θα ένιωθα όλη την υπόλοιπη μέρα.

Το να έχεις ένα μαύρο σκύλο στη ζωή σου σημαίνει να είσαι θλιμμένος, μελαγχολικός αλλά κυρίως να μη βιώνεις συναισθήματα. Όσο γερνούσα εγώ εκείνος μεγάλωνε και αγκιστρώνονταν ολοένα και περισσότερο πάνω μου. Προσπαθούσα να τον διώξω με οτιδήποτε θα τον έκανε να τρέξει μακριά μου, αλλά τις περισσότερες φορές υπερίσχυε και η επανάκαμψή μου γινόταν σταδιακά πολύ δυσκολότερη απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Κι έτσι άρχισα να στρέφομαι σε φάρμακα που στην πραγματικότητα δεν βοηθούσαν. Κάποια στιγμή ένιωθα εντελώς αποκομμένος από όλους και όλα. Ο μαύρος σκύλος είχε πετύχει να κυριαρχεί στη ζωή μου.

Κι όταν πια χάνεις οποιαδήποτε χαρά στη ζωή αναρωτιέσαι για ποιο λόγο ζεις. Ευτυχώς τότε, αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον ειδικό. Ήταν το πρώτο βήμα μου προς την θεραπεία και αλλαγή σελίδας στη ζωή μου.Έμαθα ότι δεν έχει σημασία ποιος είσαι και ότι ο μαύρος σκύλος επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπων.

Έμαθα ακόμη ότι δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο ή μαγικός τρόπος απαλλαγής, ότι η φαρμακευτική αγωγή ίσως βοηθά κάποιους ενώ άλλοι έχουν ανάγκη από διαφορετική θεραπεία. Επίσης έμαθα ότι το να μην κρύβω τα συναισθήματά μου ειδικά από εκείνους πραγματικά νοιάζονταν για μένα και ήταν κοντά μου, αλλάζει τους όρους «του παιχνιδιού».

Το πιο σημαντικό : έμαθα να μη φοβάμαι τον μαύρο σκύλο και μάλιστα του έδειξα και μερικά δικά μου παραγγέλματα. Όσο πιο κουρασμένος και αγχωμένος είσαι, τόσο πιο δυνατά θα γαβγίζει, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μάθεις να ηρεμείς τη σκέψη σου.

Ακόμη έχει αποδειχθεί επιστημονικά πως η σωματική άσκηση μπορεί να επιδράσει θεραπευτικά στην ήπια αλλά και στη σοβαρότερη μορφή κατάθλιψης με τρόπο ανάλογο με κάποια αντικαταθλιπτικά χάπια. Γι’ αυτό πήγαινε μια βόλτα, τρέξε αν προτιμάς κι άσε πίσω τη μαυρίλα. Κράτα προσωπικό ημερολόγιο.Το να σημειώνεις τις σκέψεις σου ισοδυναμεί με κάθαρση πνεύματος και ψυχής και βοηθά στην αυτογνωσία.

Επίσης να σημειώνεις εκείνα για τα οποία νιώθεις ευγνωμοσύνη. Και το πιο σημαντικό που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι ασχέτως πόσο δύσκολο μπορεί να φαίνεται ότι είναι, αν κάνεις τα σωστά βήματα, αν μιλήσεις με τους κατάλληλους ανθρώπους, οι μέρες «κατάθλιψης» θα περάσουν.

Δεν μπορώ να πω ότι του είμαι ευγνώμων, αλλά ήταν ένας «δάσκαλος» για μένα. Με υποχρέωσε να επαναπροσδιορίσω και να απλουστεύσω τη ζωή μου. Έμαθα ότι το να τρέχω μακριά από τα προβλήματά μου είναι χειρότερο από το να τα αναγνωρίσω και να τα αντιμετωπίζω. Ο μαύρος σκύλος-κατάθλιψη θα είναι πάντα κομμάτι της ζωής μου αλλά ποτέ ξανά δεν θα είναι εκείνο το τέρας που υπήρξε.

Υπάρχει κατανόηση μεταξύ μας. Έμαθα μέσα από τη γνώση, την πειθαρχία και το χιούμορ πως ακόμη και ο χειρότερος μαύρος σκύλος-κατάθλιψη είναι «ιάσιμος». Αν δυσκολεύεσαι μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Δεν είναι ντροπή ούτε κρίμα. Κρίμα είναι να μη ζεις τη ζωή.

Κατάθλιψη : ζήτησε βοήθεια. Πάρε βοήθεια.

Μετάφραση – Επιμέλεια: Λία Μαλλίδου