Είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε για την αγάπη; (Αλκυόνη Παπαδάκη)

Το να αγαπάς είναι σαν τα ναρκωτικά.
Στην αρχή έχεις μια αίσθηση ευφορίας, απόλυτης εγκατάλειψης.
Την άλλη μέρα, θέλεις περισσότερα.
Δεν είναι ακόμα εθισμός, αλλά σου άρεσε η αίσθηση και πιστεύεις πως μπορείς να το ελέγξεις, να είσαι εσύ ο κύριος της κατάστασης. Σκέφτεσαι το αγαπημένο πλάσμα δύο λεπτά και το ξεχνάς τρεις ώρες.
Σιγά-σιγά όμως εθίζεσαι σ’ αυτό το πλάσμα και γίνεσαι απόλυτα εξαρτημένος.
Τότε, το σκέφτεσαι τρεις ώρες και το ξεχνάς δέκα λεπτά.
Κι όταν δεν είναι κοντά, έχεις την ίδια αίσθηση με τους τοξικομανείς στη φάση της στέρησης.
Κι όπως κι αυτοί κλέβουν και ταπεινώνονται για να προμηθευτούν αυτό που έχουν ανάγκη,
έτσι κι εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε για την αγάπη…

                           Αλκυόνη Παπαδάκη                                                                            

http://www.anapnoes.gr/

Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε.-Μάρω Βαμβουνάκη

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει.

Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου.

Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις- δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη.

Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε.

Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Λέγεται πως «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…».

Απόσπασμα από «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» από τη Μάρω Βαμβουνάκη.

ΠΗΓΗ: ΑΝΑΠΝΟΕΣ

Στιγμές

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής σου αποθηκεύεις ακούσματα, εικόνες, συναισθήματα και η ιστορία πάει λέγοντας. Ας πούμε στιγμές! Από αυτή την πολυπλοκότητα διαμορφώνεις το εσωτερικό κομμάτι και το εξωτερικό κομμάτι του εαυτού σου. Ωστόσο είναι και οι φορές εκείνες που θα φύγεις από τα όρια του δικού σου προσανατολισμού και φορές που θα θελήσεις να διαγράψεις και να γυρίσεις πίσω. Υπάρχει όμως αυτό το περιθώριο διεκδίκησης που λαχταράς; Και αλήθεια διεκδικείς ή μήπως απλά περιμένεις;

Πολλές φορές ψάχνεις το μέρος εκείνο που θα κρυφτείς απ’ όλους και απ' όλα! Από τον εαυτό σου όμως μπορείς;

Ξέρεις, ουσιαστικά πρόκειται για την προσωπική σου ελευθερία ή αλλιώς για κείνο τον δικό σου δυνατό παλμό που κρατάς. Η αρμονία εκείνη που έρχεται όταν σε βρεις και δημιουργήσεις μέσα σου. Είναι αυτό ακριβώς που αδυνατείς να ερμηνεύσεις, όμως βρίσκεται εκεί και είναι η πιο δυνατή στιγμή, η στιγμή της αλήθειας σου.

Στιγμές λοιπόν που θα πεις «γαμώτο», στιγμές από κείνες που θα ήθελες να κρατήσουν περισσότερο, στιγμές που θα δεις τον εαυτό σου αντίκρυ και όλες εκείνες οι στιγμές που θα χαθείς και φτου κι από την αρχή! Πολλές φορές αρκεί μια στιγμή να σε αδειάσει. Πολλές φορές αρκεί μια στιγμή για να νοιώσεις ολοκληρωμένος, άνθρωπε! Όλα, το οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά, πίσω, παντού, αρκεί μια στιγμή!

Αναρωτιέμαι όμως κι αν μένουμε στις σκέψεις; Αν δηλαδή εγκλωβίζουμε τις στιγμές μας μέσα σε μια σκέψη;

Στιγμές που ματαιώσαμε και στιγμές που ματαίωσαν άλλοι για μας. Στιγμές που εκφράστηκες με ένα ‘’συγνώμη’’ και ένα ‘’ευχαριστώ’’ και κείνες οι στιγμές που πήρες σιωπή είτε έδωσες τη σιωπή σου. Όλα στιγμές! Αν δεν αρκεστούμε στη στιγμή ως λέξη θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε και τη μέγιστη σημασία της κάθε στιγμής. Σκέψου το. Δες το ίσως ως κομματάκι, τη κάθε στιγμή, στο μεγάλο αυτό παζλ της ζωής σου. Όσο εσύ τοποθετείς σωστά το κάθε κομμάτι (στιγμή), αυτόματα καλύπτεις κενά. Τα κενά εκείνα που μας κρατούν πίσω. Τα κενά που έχει ο καθένας μας.

‘’και αν η κάθε στιγμή που σε κοιτώ μοναδική, μου αρκεί να βρω λόγους να ζήσω περισσότερες ‘’...κάπως έτσι.

Ευαγγελία Μυλωνά

http://simplylife.gr/

Το τρένο της ζωής πάει μόνο μπροστά και είναι γρήγορο (Αλκυόνη Παπαδάκη)

Το τρένο της ζωής πάει μόνο μπροστά και είναι γρήγορο. Πολύ γρήγορο…

«Αυτοί που δεν μπορούν να σ’ ακολουθήσουν, είναι μάταιο να προσπαθείς να τους πείσεις… Μην αναλώνεσαι άλλο… Προχώρα, μανάρι μου, και μη φλυαρείς.

Το τρένο της ζωής πάει μόνο μπροστά και είναι γρήγορο. Πολύ γρήγορο… Κι αφού δεν μπορείς να το γυρίσεις πίσω, να του αλλάξεις διαδρομή ή να το προσπεράσεις, πάρε θέση δίπλα στο παράθυρο και απόλαυσε το ταξίδι…»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Μεγάλωσα πια

Μεγάλωσα πια. Δεν χάνω χρόνο δίνοντας εκατοντάδες δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους.

Ξέρω πλέον καλά πως όποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστεί.
Μεγάλωσα και δεν έχω υπομονή να μαντεύω όσα δε μου λες. Βαρέθηκα να μαντεύω. Θέλω να τα ακούσω και θέλω να τα δω.

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς. Ανθρώπους που λένε αυτό που σκέφτονται και που σκέφτονται στ’ αλήθεια αυτό που λένε. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους καθαρούς και διάφανους.

Η μοναξιά δε με φοβίζει, όπως με φόβιζε παλιότερα. Περνάω καλά με τον εαυτό μου και έχω πλέον συνειδητοποιήσει πως είμαι καλύτερα μόνη μου παρά με κακή παρέα.
Τους ανθρώπους πλέον δεν τους ξεχωρίζω από τα λόγια και τις υποσχέσεις- τους ξεχωρίζω από τα μάτια. Και εμπιστεύομαι επιτέλους την κρίση μου. Γιατί η πρώτη μου εντύπωση είναι συνήθως η σωστή. Πάντα ήταν. Τα μάτια δε λένε ψέματα. Αυτά εμπιστεύομαι.

Δε μου παίρνει πια ένα χρόνο ολόκληρο για να καταλάβω τι είναι και τι δεν είναι ένας άνθρωπος. Έμαθα να βλέπω, βλέπεις- όχι απλώς να κοιτάζω. Έμαθα να παρατηρώ και να μη χαραμίζω τον καιρό μου. Μου δόθηκε το δώρο του χρόνου.

Μεγάλωσα και ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που κουτσομπολεύει τους πάντες σε εμένα, πίσω από την πλάτη μου θα κουτσομπολεύει και εμένα. Ο άνθρωπος που ζηλεύει και θέλει το κακό του άλλου -ακόμα και αν μου δείχνει πως είναι φίλος μου- θα ζηλεύει και θα θέλει και το κακό το δικό μου. Καταλαβαίνω πολύ περισσότερα πράγματα για έναν άνθρωπο από τον τρόπο που μιλάει εκείνος για τους άλλους παρά από τον τρόπο που μιλάνε οι άλλοι για εκείνον. Δεν ακούω τι λένε οι άλλοι.

Ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που πρόδωσε και συνεχίζει να προδίδει, θα προδώσει κάποια στιγμή και εμένα. Και αυτούς τους ανθρώπους τους έκανα πέρα. Και νιώθω πιο καθαρή και πιο ελαφριά από ποτέ.

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους που δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο, που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους όμορφους. Από μέσα. Ανθρώπους που σκέφτονται και που μπορούμε να μιλήσουμε. Και ανθρώπους που μιλάμε χωρίς πολλά πολλά λόγια. Ανθρώπους που μπορώ να κάθομαι δίπλα τους σιωπηλή και να μην νιώθουμε την ανάγκη να γεμίσουμε τη σιωπή. Αλλά, όταν τη γεμίζουμε, μιλάμε στ’ αλήθεια.

Μεγάλωσα πια για τα «έλα μωρέ, δεν πειράζει». Πειράζει και παραπειράζει. Το είπαμε τόσες φορές αυτό το «δεν πειράζει» που πείραξε όλο μας το είναι. Και συνηθίσαμε να δεχόμαστε πράγματα που μας τρώνε από μέσα. Αλλά η ζωή είναι μικρή για να τη ζεις με καταστάσεις που πειράζουν και να παραμένεις σιωπηλός. Μεγάλωσα και σέβομαι πλέον πολύ τον εαυτό μου για να παραμένω σιωπηλή.

Δεν αντέχω πια τις ανούσιες σχέσεις, τις περιττές συζητήσεις και τις επιβεβλημένες επικοινωνίες. Δεν αντέχω να ακούω κούφια «σ’ αγαπώ», να βλέπω ψεύτικα χαμόγελα και να πιστεύω τα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» που τα παρασέρνει ο χρόνος και τα παίρνει ο διάολος. Δεν αντέχω κούφιους ανθρώπους, νεκρούς από μέσα και βρώμικους που προσπαθούν με βρωμίσουν και εμένα. Δε βλέπω πια ανθρώπους που δε θέλω να δω, δε δουλεύω για ανθρώπους που δε σέβομαι και δεν πιστεύω στο κρυμμένο καλό των ανθρώπων που μου δείχνουν πάντα την κακή τους πλευρά. Θέλω μόνο τα ουσιαστικά. Και, κάπως έτσι, είμαι επιτέλους ελεύθερη.

Μεγάλωσα και έμαθα να αγαπώ σαν να υπάρχει αύριο. Γιατί το «σαν να μην υπάρχει αύριο» είναι το μόνο εύκολο.
Στον έρωτα, ο Άλλος δεν είναι ούτε το απωθημένο μου ούτε το δεδομένο μου. Βρίσκω τη μέση λύση. Και σέβομαι την παρουσία και τη σταθερότητα. Αυτό που πολύς κόσμος βαριέται είναι αυτό που εμένα με ιντριγκάρει. Αν με κάνεις να νιώσω ασφάλεια, θα σου δώσω την περιπέτεια που χρειάζεσαι.
Έμαθα να αγαπώ τα αμοιβαία. Και να αγαπώ ανθρώπους που με αγαπούν. Και να σέβομαι ανθρώπους που με σέβονται. Ψάχνω όσους με ψάχνουν.

Μεγάλωσα και δε χρησιμοποιώ ποτέ υποκατάστατα. Σοκολάτας, ζάχαρης, ανθρώπων, σχέσεων.
Μεγάλωσα και λέω «Όλα ή τίποτα». Το «τίποτα» τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει. Το «λίγο», όμως, με σκοτώνει.

Δεν έχω ανάγκη να με συμπαθούν όλοι ούτε να με θεωρούν όλοι όμορφη. Δεν έχω ανάγκη να κάνω πράγματα που δε θέλω για να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο με τη συμπεριφορά μου. Δεν έχω ανάγκη να είμαι σε όλους συμπαθής. Δε θέλω να είμαι σε όλους συμπαθής. Με νοιάζει να μπορώ να σέβομαι εγώ τον εαυτό μου. Με νοιάζουν οι άνθρωποι που τους νοιάζω και εγώ. Αυτούς νοιάζομαι. Σε αυτούς θα δώσω τα πάντα.

Δεν στεναχωριέμαι πια στα γενέθλια, γιατί μεγάλωσα ακόμα ένα χρόνο και δεν πρόλαβα να κάνω όσα θα ήθελα. Στα γενέθλια χαίρομαι γιατί είναι ευλογία το να μεγαλώνεις. Συγκεκριμένα, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.

Μεγάλωσα και συνειδητοποίησα πως το δύσκολο δεν είναι να ξεχάσω το παρελθόν αλλά αυτό που είχα φανταστεί ως μέλλον. Και αυτό ακριβώς προσπαθώ να ξεχάσω. Και να φτιάξω ένα καινούριο. Ένα μέλλον που να μου ταιριάζει με όνειρα ολόδικά μου και όχι δανεικά, με όνειρα σημερινά και όχι ενός παλιού μου εαυτού. Μεγάλωσα και άλλαξα. Και άλλαξαν και τα όνειρά μου. Και σταμάτησα να μαζεύω παλιά μου όνειρα σαν ρακοσυλλέκτης.

Έχω μόνο τα καινούρια μου όνειρα και τα αγαπώ και τα προσέχω και τα φροντίζω κάθε μέρα.

Συνειδητοποίησα πως πολλές φορές δεν μπορώ να αλλάξω τις καταστάσεις, όσο κι αν προσπαθώ. Τότε είναι που μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Και να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του. Και αυτό ακριβώς προσπαθώ κάθε φορά. Συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Έχω, όμως, επιλογή. Και έτσι, δεν κάνω ποτέ αυτό που δε θέλω.
Μεγάλωσα και είμαι επιτέλους ελεύθερη.


Λουκία Μητσάκου


kataggeilte.blogspot.com

Ο φόβος της αλλαγής...

"Ο μόνος φόβος που θα 'θελα να νιώθεις μπροστά σε μια αλλαγή, είναι μήπως δεν μπορείς ν ' αλλάξεις. Να νομίζεις πως είσαι δεμένος στο παρελθόν και να συνεχίζεις όπως παλιά, απαράλλαχτος. "
J. Bucay, Ο δρόμος της ευτυχίας.

Ευτυχία είναι...

Στο βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις", όπου υπάρχει ένα αγαπημένο ποίημα.. 
 "Η ευτυχία μου είμαι εγώ, όχι εσύ.. όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός.. αλλά κι επειδή εσύ θες να είμαι αυτό που δεν είμαι.." 

 Ευτυχία; Τι είναι αυτό.. στιγμές; μια ζωή; 

Νομίζω ευτυχία είναι μονάχα και το γεγονός πως μου δίνεται η ευκαιρία να συλλογιστώ το νόημα αυτής της λέξης.. 

 "Η λέξη ευτυχία είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ και τύχη, δηλαδή σημαίνει καλή τύχη, η οποία οδηγεί στην ευδαιμονία και στη μακαριότητα"

 Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες.. Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο..

 Ευτυχία είναι μια αγκαλιά.. 
Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά..
 Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια.. 
Ευτυχία είναι το μοίρασμα.. 
Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό.. 

Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα.. 
Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού.. 
Ευτυχία είναι να είναι ελεύθερη η σκέψη να κεντήσει.. Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις το γαλανό της θάλασσας.. 
Ευτυχία είναι να αφήνεσαι.. 
Ευτυχία είναι να μπορείς να μυρίσεις ένα λουλούδι, ακόμη και αν το έκοψες από το διπλανό σπίτι επειδή εσύ δεν φύτεψες τίποτα στον κήπο σου.. 

Ευτυχία είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι.. 
Ευτυχία είναι να μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι.. 
 Τελικά περιλαμβάνει τόσα πολλά η λέξη ευτυχία, μπορώ να γράφω για ώρες.. 
Σου εύχομαι να την έχεις, και να ξέρεις πραγματικά να την εκτιμάς..