Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία.


Όχι στην επιφάνεια, ναι στην ουσία… 
Έχουμε μάθει να αξιολογούμε σωστά τους ανθρώπους; Μήπως κρίνουμε με βάση την επιφάνεια (εμφάνιση, φυλή, κλπ);Συμπεριφερόμαστε το ίδιο σε κάποιον Έλληνα και κάποιον αλλοδαπό; Σε κάποιον αρτιμελή και σε κάποιον με αναπηρία; Σε κάποιον πλούσιο, με κάποιο κοινωνικό στάτους και σε ένα φτωχό με παλιά και ταλαιπωρημένα ρούχα;
Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα των διακρίσεων. Έχουν, μάλιστα, κάνει κατά καιρούς διάφορα πειράματα σχετικά με την αντίδραση που έχουν οι άνθρωποι, ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντί τους.
Σ’ ένα βιντεάκι που είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, υπήρχε το εξής σενάριο. Ένας άνθρωπος καθώς περπατάει στο δρόμο πέφτει ξαφνικά κάτω και ζητάει βοήθεια. Στη μια περίπτωση είναι ντυμένος με παλιά ρούχα, ατημέλητος. Στην άλλη ντυμένος με κουστούμι, περιποιημένος. Στόχος του πειράματος, να δούμε πόσοι άνθρωποι θα σπεύσουν για βοήθεια στην κάθε περίπτωση. Τα αποτελέσματα τραγικά. Στην πρώτη περίπτωση, ελάχιστοι ήταν αυτοί που έσπευσαν να βοηθήσουν. Στη δεύτερη, μια μεγάλη μερίδα των περαστικών έσπευσε για βοήθεια. Μια, λοιπόν, αλλαγή και μόνο στην εμφάνιση είναι αρκετή για να αλλάξει τις αντιδράσεις μας.
Σ’ ένα από τα βιβλία του Χόρχε Μπουκάι συναντάμε την εξής ιστορία:
Σ’ ένα μακρινό χωριό, κάπου στην Ανατολή, ζούσε ο πιο σπουδαίος ιερωμένος εκείνων των καιρών. Ένας άνθρωπος με μεγάλο κύρος και επιρροή, που παρέμενε απλός και διέθετε απίστευτη σοφία και σπάνια ευαισθησία.
Μια μέρα φτάνει γι αυτόν, στο μοναστήρι όπου ζούσε, μια πρόσκληση να πάει να δειπνήσει στο σπίτι του πλουσιότερου ανθρώπου της περιοχής. Ο μοναχός, που δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ από το κελί του, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να φερθεί αγενώς και αποδέχεται την πρόσκληση.
Την ημέρα που είχε οριστεί για το δείπνο, παρ’ όλη την καταιγίδα που πλησίαζε, αποφασίζει να πάει με την αμαξά του στο μέγαρο του πλουσίου.
Πεντακόσια μέτρα πριν φτάσει, ένας κεραυνός τρομάζει το άλογο του και η αστραπή το κάνει να σηκωθεί στα πίσω πόδια, ρίχνοντας την άμαξα σ’ ένα χαντάκι μαζί με τον ιερωμένο.
Ο άνθρωπος σηκώνεται όπως μπορεί και προσπαθεί να ηρεμήσει το ζώο, χαϊδεύοντας του το λαιμό και μιλώντας του απαλά στο αφτί. Μετά, κοιτάζεται. Έχει λερωθεί απ’ την κορφή ως τα νύχια. Λάσπη, βούρκος και σάπια φύλλα έχουν κολλήσει στα ρούχα και τα χέρια του και βρομάει ολόκληρος.
Καθώς βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον προορισμό του από το μοναστήρι του, αποφασίζει να πάει εκεί και να ζητήσει να του δώσουν κάτι ν’ αλλάξει.
Χτυπάει την πόρτα του μεγάρου, ανοίγει ένας κομψός υπηρέτης και, μόλις τον βλέπει σ’ αυτό το χάλι, του βάζει τις φωνές:
«Τι κάνεις εδώ, άθλιε ζητιάνε; Πώς τολμάς να χτυπάς αυτήν την πόρτα;»
«Ήρθα… για το δείπνο» απαντάει ο ιερωμένος.
«Ντροπή σου!» του λέει ο υπηρέτης. «Αποφάγια θα έχει αύριο το πρωί —αν μείνει τίποτα, που αμφιβάλλω—, και μπορείς να τα ζητήσεις από την πόρτα υπηρεσίας. Κατάλαβες;»
«Εσείς δεν με καταλάβατε…» προσπαθεί να εξηγήσει ο επισκέπτης. «Εγώ, δεν έχω έρθει για τα αποφάγια…»
«Ααα!» αστειεύεται τώρα ο υπηρέτης. «Φαντάζομαι ότι θα θέλεις να καθίσεις στο τραπέζι των επισήμων;»
«Να… ξέρετε…»
Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του.
Εμφανίζεται ο αφέντης του σπιτιού και ρωτάει τον υπηρέτη του τι συμβαίνει.
«Τίποτα σοβαρό, κύριε. Απλώς, αυτός ο ζητιάνος θέλει να του δώσουμε τα αποφάγια πριν σερβίρουμε το φαγητό… Του είπα να φύγει, αλλά επιμένει στο αίτημα του.»
«Να φύγει αμέσως… Κοίτα πώς έκανε την είσοδο… Φρίκη… Αμέσως τώρα! Κάλεσε τη φρουρά και, αν δεν φύγει, λύστε τα σκυλιά!»
Με σπρωξιές και κλοτσιές, πετάνε τον καημένο τον ιερωμένο στο δρόμο, απειλώντας τον με καμιά δεκαριά σκυλιά που γαβγίζουν δείχνοντας τα κοφτερά τους δόντια.
Όπως όπως, ο άνθρωπος ανεβαίνει στο κάρο και γυρίζει στο μοναστήρι.
Στο χώρο του πια, αφού πλένεται και λούζεται, πηγαίνει στην ντουλάπα του και βγάζει έναν πολυτελή μανδύα με χρυσά και ασημένια στολίδια, που του είχε χαρίσει ακριβώς πριν από ένα χρόνο ο ιδιοκτήτης του σπιτιού από το οποίο μόλις τον είχαν διώξει.
Έτσι ντυμένος, ανεβαίνει ξανά στο κάρο, κι αυτή τη φορά φτάνει χωρίς απρόοπτα στον προορισμό του. Ξαναχτυπάει την πόρτα, και του ανοίγει ο ίδιος υπηρέτης.
Αυτή τη φορά, τον περνάει μέσα με μια βαθιά υπόκλιση.
Πλησιάζει και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και τον χαιρετάει με κλίση του κεφαλιού.
«Εξοχότατε» του λέει, «μόλις σκεφτόμουν ότι δεν θα ερχόσαστε τελικά… Μπορούμε να περάσουμε; Οι άλλοι μας περιμένουν…»
«Φυσικά» λέει ο νεοφερμένος.
Στη θέα του σηκώνονται όλοι όρθιοι και δεν ξανακάθονται ώσπου ο άντρας με τον επιβλητικό μανδύα καταλάβει τη θέση εκ δεξιών του οικοδεσπότη.
Σερβίρουν το πρώτο πιάτο. Είναι ένα βραστό σε ζωμό, που φαίνεται πολύ νόστιμο με την πρώτη ματιά.
Ξαφνικά, γίνεται μια παύση κι όλα τα βλέμματα πέφτουν στον ιερωμένο ο οποίος, αντί να πει μια προσευχή ή ν αρχίσει να τρώει, όπως περιμένουν όλοι, απλώνει το χέρι κάτω από το τραπέζι και, κρατώντας την άκρη του πολυτελούς μανδύα του, αρχίζει να τον βουτάει στον ζωμό.
Ενώ όλοι τον κοιτάνε σιωπηλοί κι ανήσυχοι, ο ιερωμένος μιλάει στον μανδύα του και του λέει:
«Δοκίμασε το φαγητό, καλό μου… Κοίτα τι ωραίο βραστό… Κοίτα αυτήν την πατατούλα… Και το κρεατάκι… Φάε, αγάπη μου…»
Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, αφού κοιτάζει ένα γύρω μην ξέροντας πώς να αντιδράσει στη συμπεριφορά του καλεσμένου του, παίρνει το θάρρος να ρωτήσει:
«Συμβαίνει κάτι, εξοχότατε;»
«Αν συμβαίνει;…» λέει ο ιερωμένος. «Όχι. Τίποτα δε συμβαίνει. Αυτό το φαγητό, όμως, δεν ήταν για μένα. Είναι ολοφάνερο ότι καλεσμένος ήταν ο μανδύας μου… Όταν ήρθα χωρίς αυτόν πριν από λίγο, με έδιωξαν με τις κλοτσιές.»”
Είναι, τελικά, η ζωή κάποιων ανθρώπων πιο πολύτιμη από κάποιων άλλων; Κάποιοι αξίζουν περισσότερο από κάποιους άλλους;
Δυστυχώς, πολλοί είναι εκείνοι που εστιάζουν στην επιφάνεια, στο εξωτερικό περίβλημα και χάνουν την ουσία. Ποια είναι αυτή; Ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία. Πίσω από τα ρούχα, τους τίτλους, την καταγωγή κρύβονται ψυχές… Κι αυτές είναι που έχουν σημασία.


Είναι σημαντικό να μάθουμε να μη μένουμε στην επιφάνεια και να βλέπουμε την ουσία των πραγμάτων. Ένα μεγάλο μέρος της παιδείας θα πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτό ακριβώς. Στο να αναγνωρίζουμε την αξία του κάθε ανθρώπουανεξάρτητα από την προέλευσή του ή τις σωματικές του ικανότητες, το χρώμα του, την κοινωνική του στάθμη.
Ναι, ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία. Διαφέρουμε μεταξύ μας σε πολλά. Έχουμε, όμως, ένα κοινό. Είμαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Έχει μια μοναδική αξία. Όλοι μας αξίζουμε αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση, βοήθεια. Και βέβαια η αληθινή φιλανθρωπία δεν έχει χρώμα, κοινωνική τάξη. Προσφέρεται αδιάκριτα.
Συμπέρασμα; «Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ…» Ν. Καζαντζάκης
Ελένη Κώστογλου
Ψυχολόγος
Πηγή:
 Χόρχε Μπουκάι, «Ο Δρόμος της Πνευματικότητας», Εκδόσεις OPERA

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

Η αληθινή ιστορία του ανθρώπου που με το γέλιο ξεπέρασε την ανίατη ασθένεια του


Πριν προτρέξετε να απορρίψετε την παρακάτω ιστορία ως ψεύτικη, καλό θα είναι να γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι είναι πολύ αληθινή.
Πρόκειται για την ιστορία ενός άντρα που ονομάζεται Νόρμαν Κούζινς, ο οποίος θεράπευσε τον εαυτό από μια ανίατη ασθένεια, χρησιμοποιώντας απλά την θετική σκέψη και το γέλιο. Η ιστορία του είναι τεκμηριωμένη στο βιβλίο του, που μετέπειτα γυρίστηκε και ταινία, με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας».
Ελπίζουμε ότι η ιστορία του Νόρμαν θα σας εμπνεύσει να ζήσετε τη ζωή σας με έναν τρόπο χαρούμενο και πιο αισιόδοξο.
Πριν από πολλά χρόνια, ο Νόρμαν Κούζινς διαγνώστηκε ότι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια. Οι γιατροί του είπαν ότι έχει μόνο έξι μήνες ζωής και ότι το ποσοστό ανάρρωσης του ήταν μόνο 1 προς 500!
Ο Νόρμαν μετά από το πρώτο σοκ, συνειδητοποίησε ότι το άγχος, η κατάθλιψη και ο θυμός που είχε στη ζωή του συνέβαλαν στην επιδείνωση της ασθένειας του. Σκέφτηκε επίσης, ότι όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα ίσως στην πραγματικότητα να ήταν και η βασική αιτία της εμφάνισης της ασθένειας του.
Αναρωτήθηκε, «αν η ασθένεια μου μπορεί να προκλήθηκε από την αρνητικότητα, γιατί να μην μπορεί με τον ίδιο τρόπο η θετικότητα να δημιουργήσει ευεξία;»
Αποφάσισε λοιπόν να πραγματοποιήσει ένα πείραμα, με πειραματόζωο τον ίδιο του τον εαυτό.
Το γέλιο έγινε η καθημερινή του δραστηριότητα. Πήγε να δει όλες τις κωμωδίες που μπόρεσε να βρει: Κίτον, Τσάπλιν, Φίλντς.
Άρχισε να διαβάζει μόνο αστείες ιστορίες και χαρούμενες ειδήσεις. Επικοινώνησε με όλους τους φίλους του και τους ζήτησε να του μεταφέρουν οτιδήποτε τους είχε συμβεί ή είχαν ακούσει που τους προκάλεσε γέλιο.
Πριν ξεκινήσει το παράξενο πείραμα του, οι αβάσταχτοι πόνοι που τον ταλαιπωρούσαν λόγω της ασθένειάς του, δεν τον άφηναν να κοιμηθεί τις νύχτες. Γελώντας για 10 λεπτά συνεχόμενα την ημέρα όμως, κατόρθωσε να βρει ανακούφιση στους πόνους του και να καταφέρει επιτέλους να κοιμηθεί.
Το αποτέλεσμα τελικά του πειράματος του: Ο Νόρμαν κατάφερε να διαψεύσει τους γιατρούς του, να ξεπεράσει την ασθένειά του και να ζήσει ακόμη 20 ευτυχισμένα, υγιέστατα και παραγωγικά χρόνια.
Όλη η ιστορία του Νόρμαν περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο του με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας», μέσα από το οποίο αποδίδει το θαύμα της ανάρρωσης του στην αγάπη της οικογένειας του και στο χαμόγελο!

Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το γέλιο είναι χάσιμο χρόνου. Ότι πρόκειται για μια πολυτέλεια, μια επιπολαιότητα, κάτι που πρέπει να επιδίδεται κανείς μόνο περιστασιακά.
Τίποτα δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Το γέλιο είναι καθοριστικό για την ισορροπία μας, την ευημερία μας και την ζωντάνια μας. Αν δεν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να νιώσουμε καλύτερα. Αν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να παραμείνουμε χαρούμενοι.
Μετά από το πρωτοποριακό πείραμα του Κούζινς, ακολούθησαν επιστημονικές μελέτες οι οποίες απέδειξαν ότι το γέλιο έχει θεραπευτική επίδραση στο σώμα, στο μυαλό και στα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου.
Έτσι, ακόμη και αν δεν σας αρέσει να χαμογελάτε συχνά, θεωρήστε ότι από ιατρικής άποψης είναι απαραίτητο και κάντε το όσο πιο συχνά μπορείτε.
Χρησιμοποιήστε ό, τι σας κάνει να γελάσετε: ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία, κινούμενα σχέδια, ανέκδοτα.
Δώστε στον εαυτό σας την άδεια να γελάσει ελεύθερα – δυνατά και φωναχτά – όποτε κάτι σας φαίνεται αστείο. Οι άνθρωποι γύρω σας μπορεί να θεωρήσουν ότι είστε παράξενοι, αλλά αργά ή γρήγορα θα συμμετάσχουν, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν τον λόγο που σας προκάλεσε γέλιο.
Ορισμένες ασθένειες μπορεί να είναι μεταδοτικές αλλά τίποτα δεν είναι πιο μεταδοτικό από.. το γέλιο!

Πηγή: