Οι κρυμμένες μας δυνάμεις…

   

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας κρυμμένες δυνάμεις. Δυνάμεις που στην πορεία της ζωής μας αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε, μέσα από τα διάφορα  περιστατικά με τα οποία θα ερχόμαστε αντιμέτωποι. Σημαντικό ρόλο στην αναγνώριση και ανάδυσή τους παίζουν και οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας, καθώς μεγαλώνουμε. Αν έχουμε κοντά μας άτομα (γονείς, δασκάλους κτλ) που μας ενθαρρύνουν να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και μας αφήνουν να κινούμαστε όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα, τότε έχουμε μεγάλες πιθανότητες να γίνουμε ενήλικες με αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνατότητές μας... Άνθρωποι που δε θα καταρρακωθούν από  τις δυσκολίες της ζωής. Αν πάλι, έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που με κάποιο τρόπο μας περιορίζουν, είτε από υπερβολική αυστηρότητα, είτε από υπερπροστασία, τότε ενδέχεται ένα μέρος του δυναμικού μας να μείνει ανεκμετάλλευτο και να εξελιχτούμε σε άτομα δειλά, άβουλα, με περιορισμένες δυνατότητες.

   Σίγουρα, μια από τις δουλειές που έχει να κάνει κάποιος που ασχολείται με το μεγάλωμα των παιδιών, είναι να τα προστατέψει από τις κακοτοπιές, αφού τα μικρά έχουν άγνοια κινδύνου. Έτσι, αρχίζει μια σειρά από «μη» και περιορισμούς που έχουν στόχο την προστασία τους. Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί να πέσουμε σε υπερβολές. Επαναλαμβανόμενη χρήση φράσεων του τύπου «δεν μπορείς να το κάνεις αυτό» και διαρκείς απαγορεύσεις επιδρούν αρνητικά στην ανάδειξη των δυνάμεων που κρύβουμε μέσα μας. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να προσέξουμε πότε θα πούμε το «μη» και πως θα το πούμε. Κάθε φορά θα πρέπει να εξηγούμε στο παιδί γιατί δεν του επιτρέπουμε να κάνει κάτι που θέλει. Αν,  για παράδειγμα, θελήσει ένα πολύ μικρό παιδάκι να μας βοηθήσει την ώρα που μαγειρεύουμε και πάει να πιάσει το μαχαίρι για να κόψει κάτι, θα του εξηγήσουμε ότι είναι επικίνδυνο τη δεδομένη στιγμή να κάνει κάτι τέτοιο κι ότι μπορεί να κοπεί. Ταυτόχρονα, όμως, θα του εξηγήσουμε ότι μόλις μεγαλώσει λίγο ακόμα θα μπορεί όχι μόνο να χειρίζεται το μαχαίρι, αλλά και πολλά άλλα πράγματα. Πάντα να λέμε στα παιδιά ότι ακόμα κι αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι τώρα, δε σημαίνει ότι δε θα μπορούν να το κάνουν και στο μέλλον... Ότι υπάρχουν μέσα μας δυνάμεις που σταδιακά θα βγαίνουν στην επιφάνεια με το πέρασμα του χρόνου και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες.

 Θα ήθελα να αναφέρω μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που μας δείχνει πως, μέσα από συγκεκριμένες καταστάσεις, μπορούν να αποκαλυφθούν δυνάμεις που δε γνωρίζουμε ότι έχουμε. Τη συναντάμε στο βιβλίο του Χ. Μπουκάι «Ιστορίες να σκεφτείς». Ο τίτλος της είναι «Τα παιδιά ήταν μόνα». Ας δούμε λίγο την ιστορία.

‘Η μητέρα τους είχε φύγει από νωρίς το πρωί και τα είχε αφήσει στη Μαρίνα, μια νέα 18 χρόνων, την οποία έπαιρνε κάποιες φορές για λίγες ώρες προκειμένου να τα προσέχει με αντάλλαγμα μερικά νομίσματα.

Από τότε που είχε πεθάνει ο πατέρας, οι καιροί είχαν δυσκολέψει πολύ για να το ρισκάρει να λείψει από τη δουλειά όταν η γιαγιά αρρώσταινε ή έλειπε από την πόλη.

Όταν ο φίλος της κοπέλας τηλεφώνησε για να της προτείνει μια βόλτα με το καινούργιο του αυτοκίνητο, η Μαρίνα δεν δίστασε και πολύ. Άλλωστε, τα παιδιά κοιμόντουσαν όπως κάθε απόγευμα, και δεν θα ξυπνούσαν πριν τις πέντε.

Μόλις άκουσε την κόρνα, άρπαξε την τσάντα της κι άφησε ανοιχτό το ακουστικό του τηλεφώνου. Προνόησε να κλειδώσει την πόρτα του δωματίου και φύλαξε το κλειδί στην τσέπη της. Δεν ήθελε να διακινδυνέψει να ξυπνούσε ο Πάντσο και να κατέβαινε τη σκάλα για να την ψάξει, γιατί, όπως και να ‘χει, ήταν μόνο έξι χρόνων, και με την παραμικρή απροσεξία μπορούσε να σκοντάψει και να χτυπήσει. Επίσης, σκέφτηκε ότι αν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήξερε πώς να εξηγήσει στη μητέρα το λόγο για τον οποίο το παιδί δεν την είχε βρει.

Ίσως να ήταν ένα βραχυκύκλωμα στην τηλεόραση ή σε κάποιο από τα φώτα του σαλονιού, ή μπορεί μια φλόγα στα καυσόξυλα – το θέμα είναι ότι όταν οι κουρτίνες άρχισαν να καίγονται, η φωτιά έφτασε γρήγορα στην ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια.

Τον ξύπνησε ο βήχας του μωρού, εξαιτίας του καπνού που περνούσε κάτω από την πόρτα. Χωρίς να σκεφτεί, ο Πάντσο πήδηξε απ΄ το κρεβάτι και πίεσε με δύναμη το πόμολο για ν΄ ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν τα κατάφερε. Όπως και να ‘χει, ακόμα κι αν το είχε καταφέρει, οι φλόγες θα είχαν καταβροχθίσει τον ίδιο και τον λίγων μηνών αδελφό του σε ελάχιστα λεπτά.

Ο Πάντσο φώναξε τη Μαρίνα, αλλά κανείς δεν απάντησε στην έκκλησή του. Έτσι, έτρεξε στο τηλέφωνο του δωματίου (αυτός ήξερε πώς να παίρνει τηλέφωνο τη μαμά του) αλλά δεν υπήρχε γραμμή.

Ο Πάντσο συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βγάλει τον αδελφό του από  κει μέσα. Προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο που έβγαζε στο περβάζι, αλλά ήταν αδύνατο για τα μικρά του χέρια να λύσει την ασφάλεια και  – ακόμα κι αν τα κατάφερνε – θα έπρεπε να ξεμπλέξει και με τη σήτα που οι γονείς του είχαν βάλει για προστασία.

Όταν οι πυροσβέστες τελείωσαν με το σβήσιμο της φωτιάς, το θέμα συζήτησης όλων ήταν το ίδιο:
– Πώς μπόρεσε αυτό το τόσο μικρό παιδί να σπάσει με την κρεμάστρα το τζάμι και μετά να σχίσει τη σήτα;
– Πώς μπόρεσε να φορτώσει το μωρό στο σακίδιο;
– Πώς μπόρεσε να περπατήσει στο περβάζι κουβαλώντας σημαντικό βάρος και να κατέβει από το δέντρο;
– Πώς μπόρεσε να σώσει τη ζωή του αδελφού του και τη δική του;
Ο ηλικιωμένος πυροσβέστης, άνθρωπος σοφός που όλοι σέβονταν, τους έδωσε την απάντηση:

«Ο μικρός Πάντσο ήταν μόνος… Δεν είχε κανέναν να του πει ότι δεν μπορούσε»…’

   Να, λοιπόν, που μπορούμε να καταφέρουμε πολλά πράγματα, κάτω από δύσκολες περιστάσεις στις οποίες δε θα περιμέναμε ότι θα μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε. Αρκεί να μην έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που να μας περιορίζουν και να μας επικρίνουν. Ας είμαστε, λοιπόν, υποστηρικτικοί απέναντι στα παιδιά μας κι ας δείχνουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. Όλοι, άλλωστε, έχουν κρυμμένες δυνάμεις μέσα τους.

ΕΛΕΝΗ ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

ΠΗΓΗ:

-        - Χόρχε Μπουκάι(2014), Ιστορίες να σκεφτείς, εκδόσεις  Όπερα

                                         Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com

Είναι απεριόριστες οι ευκαιρίες να δώσουμε αγάπη- Λέο Μπουσκάλια

Όλοι βρίσκουμε άφθονες ευκαιρίες να δείξουμε την αγάπη μας, δυστυχώς όμως, ελάχιστη αγάπη εκδηλώνεται στον κόσμο.

Άνθρωποι κλαίνε και πεθαίνουν μόνοι.
Παιδιά κακοποιούνται και γέροι περνούν τις τελευταίες μέρες τους χωρίς στοργή και αγάπη.

Σ’ έναν κόσμο όπου η ανάγκη για εκδηλώσεις αγάπης είναι τόσο φανερή, θα’ πρεπε να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη δύναμη που έχουμε να βοηθήσουμε και να θεραπεύσουμε ανθρώπους, μόνο με το άπλωμα του χεριού μας κι ένα ζεστό αγκάλιασμα.

Η Τερέζα της Αβίλας μας ικέτευε να συνηθίσουμε να κάνουμε πολλές πράξεις αγάπης, γιατί εξευγενίζουν και γλυκαίνουν την ψυχή μας.

Αργά το βράδυ, είναι μια καλή στιγμή να συλλογιστούμε τι κάναμε κι εμείς από τη μεριά μας ώστε να καλυτερεύσει ο κόσμος, για να γίνει ένα μέρος με περισσότερη φροντίδα και αγάπη.

Αν δε σκεφτόμαστε τα βράδια που πλαγιάζουμε, ας το εκμεταλλευτούμε αυτό σαν μια σπουδαία ευκαιρία να μεθοδεύσουμε τρόπους οι οποίοι θ’ άλλαζαν προς το καλύτερο τον κόσμο που ζούμε. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε μεγάλα έργα – αρκούν απλές, καθημερινές πράξεις, εύκολα πραγματοποιήσιμες: ένα τηλεφώνημα που δεν το αποφασίζαμε, ένα σημείωμα με δυο λόγια που διαρκώς το αναβάλλουμε, κάποια έκφραση ευγνωμοσύνης που την παραμελούμε.

Όταν πρόκειται να δώσουμε αγάπη, οι ευκαιρίες είναι απεριόριστες και από κανέναν μας δεν λείπει το ταλέντο.

Λέο Μπουσκάλια, “Γεννημένοι για την Αγάπη”

Μήπως είναι η ώρα να γίνουμε πιο θετικοί σαν άνθρωποι;

Όπου σταθεί και όπου βρεθεί κανείς, αυτό που θα ακούσει κατά βάση είναι μια διαρκής γκρίνια… Για τους μισθούς και τις συντάξεις που περικόπηκαν, για τις δουλειές που δεν υπάρχουν και πολλά άλλα. Μα θα μου πει κανείς:  «Δίκιο δεν έχει ο κόσμος;». Σίγουρα τα πράγματα είναι δύσκολα… Είναι και αυτή η οικονομική κρίση που έχει ρημάξει πολύ κόσμο… Είναι και όλες αυτές οι αναταραχές που γίνονται ανά τον κόσμο και οι ανακατατάξεις των πληθυσμών από τη μια περιοχή στην άλλη… Και τα προβλήματα τελειωμό δεν έχουν. Το θέμα είναι ότι και παλιότερα που δεν υπήρχε αυτή η οικονομική κρίση, πάλι μέσα στη μουρμούρα ήμασταν. Απλώς, τώρα τελευταία η απαισιοδοξία έχει φτάσει πλέον στο ζενίθ.

Το πρόβλημα με τον πεσιμισμό είναι ότι είναι μεταδοτικός. Όταν ένας άνθρωπος έχει αρνητική διάθεση, επηρεάζει και τους γύρω του. Ξεκινάει ο ένας τη γκρίνια, παρασύρεται κι ο άλλος και αρχίζει να γκρινιάζει κι αυτός, και πάει λέγοντας. Και φτάνουμε στο σημείο να βλέπουμε ακόμη και μικρά σε ηλικία άτομα να είναι μέσα στην απογοήτευση και να γκρινιάζουν και να απογοητεύονται για το τίποτα, για ένα μικρό αρνητικό γεγονός που συνέβη. Βλέπουμε, λοιπόν, την αρνητικότητα να μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και από γενιά σε γενιά σαν επιδημία. Μήπως είναι καιρός να διακοπεί αυτός ο ατέρμων κύκλος της αρνητικότητας; Μήπως είναι τελικά καιρός να αλλάξουμε λιγάκι στάση;

 Γενικότερα, παρατηρείται το φαινόμενο, οι άνθρωποι να έχουμε μια τάση να εστιάζουμε κυρίως στα στραβά που μας συμβαίνουν, παρά στα θετικά. Είναι δυνατόν να έχουν συμβεί πέντε καλά σε μια μέρα κι ένα μόνο αρνητικό. Παρόλα αυτά, αυτό το ένα στραβό θα μας χαλάσει τη διάθεση, θα το σκεφτόμαστε διαρκώς και θα αναθεματίζουμε την κακή μας τύχη. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι εκ φύσεως αισιόδοξοι, που πάντα προσπαθούν να δουν τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Αυτοί, όμως, είναι λίγοι. Οι υπόλοιποι χρειάζεται να δουλέψουμε σκληρά για να γίνουμε πιο θετικοί σαν άνθρωποι.

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η τάση για αρνητικές σκέψεις και μεμψιμοιρία είναι κατά βάση μια μαθημένη αντίδραση.  Όπως, λοιπόν,  τη μάθαμε έτσι μπορούμε και να την ξεμάθουμε. Αντί να εστιάζουμε στα αρνητικά που συμβαίνουν, χρειάζεται να μάθουμε να εστιάζουμε στα θετικά… Από την απαισιοδοξία να περάσουμε στην αισιοδοξία. Όλα είναι θέμα εξάσκησης.

Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να εστιάζουμε στα θετικά της δικής μας ζωής. Τι μπορούμε να κάνουμε πάνω σ’ αυτό; Ας κάνουμε μια λίστα με τα πράγματα που έχουμε ήδη. Από το σπίτι που έχουμε, την οικογένειά μας, την υγεία μας, τα μάτια για να βλέπουμε, ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε… όλα είναι ευλογίες στη ζωή μας. Κι ας πούμε κι ένα «Δόξα τω Θεώ» για αυτά που έχουμε. Κάποιοι θα έκαναν τα πάντα για να έχουν έστω και μερικά από αυτά που έχουμε εμείς. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από κει και πέρα, κάθε φορά που μας πιάνουν οι μαύρες μας, ας διαβάζουμε αυτή τη λίστα. Να μάθουμε να μην εστιάζουμε σε αυτά που μας λείπουν. Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να τα έχει όλα . Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θα μας λείπουν. Έτσι είναι η ζωή. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε αυτό, τόσο το καλύτερο για την ψυχική μας υγεία.

Ας κάνουμε και κάτι άλλο. Κάθε βράδυ, πριν πάμε για ύπνο, ας καταγράφουμε σε ένα τετράδιο τα θετικά  που συνέβησαν μέσα στην ημέρα. Θα είναι το ημερολόγιο των ευχάριστων γεγονότων… Ένα χαμόγελο που μας χάρισε ένα παιδί, ένα φιλί που μας έδωσε ο σύντροφός μας, ένα μπράβο για το φαγητό που μαγειρέψαμε… Οτιδήποτε, όσο μικρό κι αν είναι. Μην τα υποτιμάμε. Όλα είναι πολύτιμα. Δεν είναι απαραίτητο να συμβεί κάτι συγκλονιστικό για να είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας. Η ευτυχία, άλλωστε, βρίσκεται στις μικρές καθημερινές στιγμές.

Ενδεχομένως να μου πει κάποιος: «Που να καθόμαστε τώρα να γράφουμε ημερολόγιο… Που χρόνος για τέτοια;». Δε χρειάζεται να σπαταλήσετε πολύ χρόνο. Πέντε με δέκα λεπτά αρκούν για να γράψετε επιγραμματικά αυτά που συνέβησαν. Από κει και πέρα, ανατρέξτε σε αυτό τις δύσκολες στιγμές… Όταν όλα σας φαίνονται μαύρα και η απογοήτευση παίρνει τα πάνω της.

Τι άλλο πρέπει να κάνουμε; Να αποφύγουμε ανθρώπους και πράγματα που μας επιβαρύνουν ψυχολογικά με την αρνητικότητά τους. Για παράδειγμα, καλό είναι να σταματήσουμε να παρακολουθούμε συστηματικά τις ειδήσεις στη τηλεόραση. Αποτελούν πηγή αρνητικής ενέργειας και κακή επιρροή. Προβάλλουν συστηματικά άσχημα γεγονότα και δημιουργούν την εντύπωση ότι τίποτα καλό δε συμβαίνει στον κόσμο. Μα, θα μου πει κανείς, δε θα μαθαίνουμε τα νέα; Υπάρχουν τρόποι να μαθαίνουμε τα νέα με πιο συνοπτικό τρόπο (ραδιόφωνο, εφημερίδες, διαδίκτυο). Όλες αυτές οι λεπτομέρειες και οι αναλύσεις των τηλεοπτικών ειδήσεων, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται, με μια μουσική υπόκρουση που παραπέμπει σε θρίλερ, δεν είναι κι ότι καλύτερο. Επιπλέον, μάθετε να αναζητάτε τις θετικές ειδήσεις. Υπάρχουν… απλά θα πρέπει να τις αναζητήσετε. Το διαδίκτυο, για παράδειγμα, είναι ένα μέσο που παρέχει αυτή τη δυνατότητα.

Ας πάρουμε τώρα την απόφαση να γίνουμε πιο θετικοί και αισιόδοξοι άνθρωποι. Ας γίνουμε πηγή θετικής ενέργειας και αισιοδοξίας για τον κόσμο γύρω μας. Ας γίνουμε πρότυπο για τα παιδιά μας, ώστε να μάθουν να αντιμετωπίζουν τη ζωή θετικά και δυναμικά και να μη βουλιάζουν στη μιζέρια και την απογοήτευση. Ναι… αναποδιές και αρνητικά γεγονότα θα υπάρχουν πάντα. Είναι μέρος της ζωής. Ακόμα, όμως, και πίσω από αυτά μπορεί να κρύβεται κάτι θετικό που απλά δεν το βλέπουμε ακόμα. Πόσες φορές έχουμε απογοητευτεί για κάτι που έγινε ή δεν έγινε, και μετά από καιρό διαπιστώσαμε ότι αυτό τελικά ήταν το καλύτερο για μας; Πόσες φορές, ακόμη, ενώ είχαμε απελπιστεί για κάτι, και λέγαμε «τέλειωσαν όλα και δεν πρόκειται να γίνει τίποτα», τα δεδομένα τελικά άλλαξαν; «Έχει ο καιρός γυρίσματα», δε λέμε; Ας έχουμε και λίγη πίστη στο Θεό, ο οποίος πάντα προνοεί για εμάς, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Το να αποκτήσουμε έναν πιο θετική στάση απέναντι στη ζωή, δεν είναι κάτι απλό. Θέλει αρκετή δουλειά με τον εαυτό μας. Έχουμε να κάνουμε με συνήθειες χρόνων. Ας θυμόμαστε, όμως, ότι με τη γκρίνια και την απελπισία δε λύνονται τα προβλήματα. Μάλλον επιβαρυνόμαστε επιπλέον. Θετικότητα και αποφασιστικότητα χρειάζονται. Και να θυμόμαστε το εξής: «Αν το τέλος δεν είναι καλό, τότε δεν είναι το τέλος».

Ελένη Κώστογλου

Ψυχολόγος

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com

Το σχολείο των ζώων

Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν ν’ ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν  το πρόγραμμα. Ο λαγός επέμεινε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο.
Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα.
Το ψάρι επέμεινε για το κολύμπι.
Ο σκίουρος επέμεινε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα.
Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητά τους, κι έτσι έβαλαν τα πάντα και μετά έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα.
Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν το λαγό.
Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι ήταν απαραίτητο για τη διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν στο λαγό να πετάει.
Επέμειναν λοιπόν να μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σ’ ένα κλαδί και του είπαν: «Πέτα, λαγέ!»
Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε κι έσπασε το πόδι του και το κεφάλι του.
Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλός του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε.
Έτσι αντί για Α στο τρέξιμο πήρε Γ.
Πήρε κι ένα Δ στο πέταγμα για την καλή του προσπάθεια.
Κι όλοι στην επιτροπή του προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι.
Το ίδιο έγινε και με το πουλί – πέταγε σαν τον άνεμο εδώ κι εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα κι έπαιρνε Α στο πέταγμα.
Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας.
Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά του και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει.
Όλοι όμως ευχαριστήθηκαν που του έβαλαν ένα Γ στο πέταγμα, και ούτω καθεξής.
Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου;
Ένα διανοητικά καθυστερημένο χέλι, γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν αρκετά καλά.
Η κουκουβάγια αποσύρθηκε και τώρα ψηφίζει «όχι» σε όλα τα ψηφίσματα που έχουν να κάνουν με τα κονδύλια της παιδείας…
Η ουσία της παιδείας δεν είναι να σας παραγεμίσει το κεφάλι με πληροφορίες, αλλά να σας βοηθήσει ν’ ανακαλύψετε τη μοναδικότητά σας, να σας διδάξει πώς να την αναπτύξετε και μετά να σας δείξει πώς να τη δώσετε στους άλλους.
Φανταστείτε πώς θα ήταν ο κόσμος μας, αν ο καθένας μας είχε την ευκαιρία να ενθαρρυνθεί να γίνει ένα μοναδικό ανθρώπινο πλάσμα!
Αντ’ αυτού, ο στόχος του παιδαγωγικού μας συστήματος είναι να κάνει όλους τους ανθρώπους ίδιους.
Κι όταν το καταφέρνουμε αυτό, θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό.
Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα!
«Δε μ’ ενδιαφέρει η μοναδικότητά σου. Μ’ ενδιαφέρει αν κατάφερα να σου περάσω το δικό μου εαυτό και στο βαθμό που κατάφερα να με παπαγαλίζεις θεωρώ τον εαυτό μου πετυχημένο δάσκαλο».

Leo Buscaglia

Της ψυχής τα λόγια- Ψυχο-λογικ

Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος!-Λ. Μπουσκάλια

Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε!

Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ; Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις.

Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά γιατί μόνο η πράξη αλλάζει. Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη…

Διάλεξε το δρόμο της ζωής. Διάλεξε το δρόμο της αγάπης. Διάλεξε τον δρόμο του ενδιαφέροντος. Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας. Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο. Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης. Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης. Από εσένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις.

Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία, την δυστυχία. Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους. Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατι όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.

Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις. Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.

" Όταν γελάς, κινδυνεύεις να σε περάσουν για χαζό.  Και τι με αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ!"

“Όταν κλαις  κινδυνεύεις να σε περάσουν για συναισθηματικό. Και βέβαια είμαι συναισθηματικός. Μου αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.”

"Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλέξεις. Ποιος λέει ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; Εγώ θέλω να μπλέξω."

¨Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό. Και τι άλλο έχω να δείξω;”

¨Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής. Α, μ έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα από αυτό.”

¨Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν. Δεν αγαπώ για να μου το ανταποδώσουν.”

"Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις¨ Είμαι έτοιμος για αυτό…."

¨Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις. Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. Ο άνθρωπος που δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε, δεν είναι τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει και να νιώσει και να αλλάξει και να αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει.
Δεμένος με τις βεβαιότητές του, είναι ένας σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος!”

Λέο Μπουσκάλια
 Αποσπάσματα από το “Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις

Παναγία Φανερωμένη η Μηχανιώτισσα

Η Νέα Μηχανιώνα συνδέεται άρρηκτα με την Παναγία Φανερωμένη, στην οποία οφείλει και την μεγάλη φήμη της. Είναι ο νέος τόπος, τον οποίο «ύρετίσατο είς κατοικίαν έαυτής», όταν, μετά την φοβερή Μικρασιατική καταστροφή, οι ξεριζωμένοι Μηχανιώτες της Χερσονήσου της Κυζίκου εγκαταστήθηκαν, ως πρόσφυγες, εδώ, φέρνοντας μαζί τους ό,τι ποιο ιερό είχαν, την Αγίαν και Θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης, η Οποία ήταν γι΄αυτούς πάντοτε «έν ταίς θλίψεσι βοηθός» και «έν τοίς κινδύνοις ρύστις και προστάτις έν τοίς πειρατηρίοις».

Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, δεκάδες χιλιάδες πιστοί από όλη τη Βόρεια Ελλάδα και μακρύτερα ακόμη, συρρέουν στη Νέα Μηχανιώνα για να προσκυνήσουν ευλαβικά την εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης της Μηχανιώτισσας, όπως έχει αποκληθεί. Της Παναγιάς στην οποία εναποθέτουν τις ελπίδες τους οι πάσχοντες, οι ανήμποροι, οι κάθε λογής πονεμένοι και όλοι όσοι περιμένουν εκπλήρωση των ελπίδων τους από τη Μεγαλόχαρη. Και δυστυχώς, στις δύσκολες μέρες που ζούμε, αυτοί αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς.

Τα θαύματα της Παναγίας
Σε ένα βιβλιαράκι που είχε εκδώσει στα 1959 ο Α.Ρ.Ματίκας με τίτλο «Παναγία Φανερωμένη η Μηχανιώτισσα», περιλαμβάνονται και ορισμένα από τα θαύματα που λέγεται ότι έκανε η Μεγαλόχαρη. Περιγράφει συγκεκριμένα ο Ματίκας:
«Ήμουνα 27 χρονών νιόπαντρη , λέει η γιαγιά Κυριακίτσα Καψάλα πλέκοντας τα δίχτυα της, όταν ήμουνα άρρωστη στην παλιά Μηχανιώνα και το κεφάλι μου γύρισε πίσω. Κανένα φάρμακο και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να με κάνει καλά. Και η Παναγία μας, μεγάλη η χάρη της, σαν φέραν την εικόνα Της στο σπίτι μας, με γιάτρεψε αμέσως».
Ένα άλλο θαύμα, περιγράφει ο κ. Σαραφίδης: «Είχε έλθει στην εκκλησία ένας κουτσός με το μπαστούνι του και με τις παρακλήσεις και την πίστη του, έγινε καλά. Γιαυτό και όταν έφυγε, άφησε το μπαστούνι του δίπλα στην εικόνα. Η γριά καντηλανάφτρα Μάλαμα Σιμβρήπου είχαμε στην εκκλησία, χωρίς να ξέρει τίνος είναι το μπαστούνι, το πήρε να ακουμπάει και πήγε σπίτι της. Μόλις όμως κοιμήθηκε, βλέπει την Παναγία που την μαλώνει και της λέει ότι το μπαστούνι πρέπει να το πάει γρήγορα πίσω, γιατί σ΄εκείνη το αφιέρωσε ο κουτσός που έγινε καλά. Ξύπνησε τρομαγμένη η κυρά-Μάλαμα και ήρθε νύχτα στο σπίτι μου με το μπαστούνι και με πήρε νύχτα, ανοίξαμε την εκκλησία και αφήσαμε στη θέση του το αφιέρωμα».
Ένα άλλο θαύμα διηγείται ο κ. Σαραφίδης: «Ήταν δύο αδέλφια, τρελοί και οι δύο και τους είχαμε δεμένους με αλυσίδες. Με τη βοήθεια της Παναγίας έγιναν καλά και χρόνια μετά συνέχιζαν να φέρνουν κεριά και λάδι στη χάρη της».
Τέλος, ένα ακόμη θαύμα αφηγήθηκε ο προϊστάμενος του ναού, αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Δοχειαρίτης: «Από τη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής η Χαρίκλεια Σουάνη του Δημητρίου, νέα κοπέλα, δούλευε μοδίστρα και κατά λάθος κατάπιε μία καρφίτσα. Έγινε εγχείριση, βγάλανε οι γιατροί την καρφίτσα, αλλά αντί για καλύτερα πήγαινε η κοπέλα στο χειρότερο. Τρεις μήνες έμεινε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, 20 ημέρες στην κλινική Μιχαλιτσάνου, 15 ημέρες στην κλινική Μάρκου και έφτασε να καταστεί η κοπέλα τελείως παράλυτη και επί 4 ημέρες να έχει διαρκείς σπασμούς και πόνους. Οπότε αποφασίζουν να ζητήσουν η μητέρα και οι συγγενείς της την βοήθεια της Παναγίας. Στις 28 Φεβρουαρίου 1959 πήγαν την κοπέλα στην εκκλησία και, εν μέσω σπασμών, την άφησαν δίπλα στη θαυματουργή εικόνα της Μεγαλόχαρης.
Μετά από λίγο, η κοπέλα συνήλθε σαν να ξύπνησε από βαθύτατο λήθαργο και αφηγήθηκε στη μητέρα της ότι είδε στον ύπνο της την Παναγία, η οποία της είπε πως έγινε καλά και σηκώθηκε να ασπαστεί την εικόνα Της. Την επόμενη ημέρα, αναχώρησαν από την εκκλησία και μετά από παρέλευση 40 ημερών επανήλθαν οικογενειακώς με διάφορα δώρα και αφιερώματα για τη Μεγαλόχαρη. Η Χαρίκλεια ήταν πλέον υγιέστατη».

Μην δέχεστε τα σκουπίδια κανενός

Επειδή ο καθένας μας κουβαλάει βαρύ φορτίο καθημερινά...

Η αλληγορία του απορριμματοφόρου

Μια μέρα βρισκόμουν σε ένα ταξί και πήγαινα στο αεροδρόμιο. Το ταξί προχωρούσε στη δεξιά λωρίδα του δρόμου, όταν ξαφνικά ένα μαύρο αυτοκίνητο πετάχτηκε από ένα χώρο στάθμευσης ακριβώς μπροστά μας. Ο οδηγός του ταξί πάτησε το φρένο, γλίστρησε και κατάφερε να μην χτυπήσει το άλλο αυτοκίνητο για λίγα μόλις εκατοστά!

Ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μας φωνάζει. Ο δικός μου οδηγός απλώς του χαμογέλασε και τον χαιρέτισε. Ήταν πολύ φιλικός απέναντί του.

Έτσι τον ρώτησα: «Γιατί το έκανες αυτό; Αυτός ο τύπος παραλίγο να καταστρέψει το αυτοκίνητό σου και να μας στείλει στο νοσοκομείο!». Τότε εκείνος με δίδαξε κάτι που σήμερα πλέον ονομάζω «Η αλληγορία του απορριμματοφόρου».

Ο οδηγός μου εξήγησε ότι πολλοί άνθρωποι μοιάζουν με απορριμματοφόρα. Περιφέρονται γεμάτοι σκουπίδια, γεμάτοι πίκρα, θυμό και απογοήτευση. Καθώς τα σκουπίδια τους γίνονται όλο και περισσότερα, χρειάζονται ένα μέρος να τα πετάξουν και μερικές φορές αυτό το μέρος μπορεί να είστε κι εσείς.

Μην το πάρετε όμως προσωπικά, απλώς χαμογελάστε τους, χαιρετίστε τους, ευχηθείτε τους να είναι καλά και φύγετε.

Δεν αξίζει να κουβαλάτε τα δικά τους σκουπίδια και να τα εξαπλώνετε και σε άλλους ανθρώπους στη δουλειά σας, στην οικογένειά σας ή και σε αγνώστους.

Πηγή: enallaktikidrasi.com, http://www.thessalonikiartsandculture.gr