«..Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ»

Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ.
Ο λόφος δε σε ξέρει.

Το βήμα σου δε βρίσκεται γραμμένο
σε κανένα μικρό ανηφοράκι
κι ούτε στις πράες κατηφοριές
ακούεται το γέλιο της βιασύνης σου.

Γραμμένος δεν είσαι
ούτε και στα χλωρά ερωτολόγια:
στα σαρκώδη φύλλα των κάκτων.

Γεμάτα μικρές μαχαιριές ονομάτων
που δεν πάνε σε βάθος
κι εύκολα κλείνουν,
Έλση – Δημήτρης
και βέλος.

Κι άλλα ονόματα που πέρασαν
μ’ ένα καημό διαρκείας.

Στα πιο πολλά
η ενωτική γραμμή ανάμεσά τους
έθρεψε κιόλας, έσβησε.

Κι αποσυνδέθηκε το κάποτε.

Φυσάνε όρκοι πίσω από τους θάμνους
και κυλάνε πέτρες.

Έρωτες που ανεβαίνουν,
έρωτες που γλιστράνε.

Το απόγευμα αισθάνεται
μια μυροβόλο απάθεια
κι ό,τι είναι λύπη
μοιάζει με ησυχασμό φυλλώματος.

Των αρωμάτων τα σώματα
βαρειά ανοιγοκλείνουν τα φτερά τους,
βαρετά αγνοούν:
κανένα δε μυρίζει εξαφάνιση.

Πού είσαι;

Κάτι πικραίνει πιο πολύ κι απ’ τ’ όνομά τους
τις πικροδάφνες.

Πού είσαι;

Αλλά εδώ δεν ήρθαμε ποτέ.

Ο λόφος δε σε ξέρει.

Λοιπόν σώζομαι από συσχετίσεις.

Κι έτσι μπορώ να σταθώ
στο ύψος μιας ρεμβαστικής ουδετερότητας
για ν’ απολαύσω ανενόχλητα
αυτό το κάθαρμα τη δύση.

Κική Δημουλά, «ΟΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ»
Λόφος Φιλοπάππου