Όταν συγχωρείς κάποιον, γαληνεύεις. Κάνεις χάρη σ’ εσένα και όχι σ’ εκείνον

Θυμώνεις; Είναι εντάξει. Είναι φυσιολογικό. Είσαι άνθρωπος! Μην αισθάνεσαι τύψεις που έχεις αληθινά συναισθήματα. Ταυτόχρονα όμως, μην επαναπαύεσαι. Τα συναισθήματα μέσα μας δεν τα δημιουργούν τα αντικείμενα, οι άλλοι άνθρωποι ή τα γεγονότα. Τα συναισθήματα ενυπάρχουν κι εμείς αποφασίζουμε να τα ενεργοποιήσουμε. Η ενεργοποίηση γίνεται μέσω της «μετάφρασης» που κάνουμε, δηλαδή του νοήματος που συνειδητά προσδίδουμε σε όσα μας συμβαίνουν.

Αν κάποιος οδηγός εκνευριστεί μαζί σου και σε βρίσει, είναι εύκολο να αντιδράσεις κάνοντας το ίδιο κι εσύ. Να νιώσεις το ίδιο μ’ αυτόν. Ότι δεν αγαπιέσαι αρκετά. Ο θυμός είναι στην πραγματικότητα φόβος ότι δεν αγαπιέσαι αρκετά. Όπως όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Αν όμως ξέρεις ότι αυτός που σε βρίζει πάσχει από μια βαριά ασθένεια, που τον κάνει να φέρεται έτσι, πόσο αλλάζουν τα πράγματα;

Στοιχηματίζω ότι δεν θα σε εκνεύριζε τόσο πολύ ένας άρρωστος αγενής άνθρωπος. Την επόμενη φορά που θα σου μιλήσει κάποιος εκνευρισμένος, σκέψου το εξής: «Τον καημένο. Πάσχει από βαριά μορφή έλλειψης αγάπης. Τον καταλαβαίνω». Χαμογέλα και συνέχισε.

Πιστεύω βαθιά ότι ένα συναίσθημα υπάρχει: αυτό της αγάπης. Όλα τα άλλα συναισθήματα είναι παραλλαγές του. Και ένας φόβος υπάρχει: Ο φόβος μήπως δεν αγαπηθούμε. Το μίσος, η οργή, η λύπη, ο θυμός, όλα τα άλλα αρνητικά συναισθήματα έχουν να κάνουν με την απώλεια της αγάπης ή με το φόβο ότι δεν αγαπιόμαστε αρκετά.

Δεν τιμωρείς λοιπόν κάποιον όταν τον σκέφτεσαι συνεχώς θυμωμένος. Έστω ότι σε εκνευρίζει ένας περαστικός που δεν κάνει στην άκρη και πέφτει άτσαλα πάνω σου. Σκέψου ότι εκείνος συνεχίζει τη ζωή του, δεν ξέρει καν το όνομά σου, δεν θυμάται το πρόσωπό σου, δεν γνωρίζει ότι είσαι θυμωμένος, δεν επηρεάζεται καθόλου απ’ αυτό, κι εσύ τον κουβαλάς μέσα σου για ώρες, ίσως και για όλη τη μέρα. Και σου χαλάει τη διάθεση. Σε ποιον κάνεις τη χάρη; Ποιος χάνει; Εκείνος ή εσύ;

Η λύση επομένως, Συνοδοιπόρε, είναι η συγχώρεση. Κάπου άκουσα, δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, ότι η τοξικότητα του σάλιου σου όταν είσαι θυμωμένος σκοτώνει ποντίκι. Το μίσος σκοτώνει. Ο θυμός είναι ένας αμυντικός μηχανισμός. Είναι ένας τρόπος να νιώσεις δυνατός όταν πονάς. Εσύ πώς νιώθεις κάθε φορά που θυμώνεις; Κι όταν περνάει ο θυμός, τι μένει; Πιθανότατα να νιώθεις άδειος, αλλά και τύψεις, τύψεις και λύπη για το πόσο πολύ εξαρτάσαι από τα αρνητικά συναισθήματά σου και από αυτά των άλλων. Έτσι ήμουν κι εγώ κάποτε. Εξαρτώμενος.

Η λύση είναι η συγχώρεση. Η συγχώρεση είναι δύναμη. Δούλευα με μια κοπέλα που ο αδελφός της την υποτιμούσε από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Την εκμεταλλευόταν όταν την είχε ανάγκη, δανειζόταν χρήματα από αυτή, που δεν τα επέστρεφε ποτέ και όταν δεν την είχε ανάγκη, ικανοποιούσε το δικό του αίσθημα σπουδαιότητας κάνοντάς τη να νιώθει σαν σκουπίδι. Έτσι ένιωθε δυνατός.

Τη ρώτησα: «Γιατί του είσαι ευγνώμων;» Στην αρχή σάστισε. Με τις κατάλληλες ερωτήσεις σιγά σιγά άρχισε να ανοίγεται. Έτσι μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί ότι ένας από τους λόγους που είναι συναισθηματικός άνθρωπος και θέλει να δώσει αγάπη στους γύρω της είναι γιατί δεν πήρε αγάπη από τον αδελφό της. Ένας από τους λόγους που θα γίνει καλή μαμά και θα προστατεύσει τη σχέση των παιδιών της είναι γιατί οι γονείς της δεν προστάτευσαν εκείνη σε σχέση με τον αδελφό της.

«Είμαι ευγνώμων γιατί με δίδαξες ποιες συμπεριφορές να αποφεύγω και τι άνθρωπος να μη γίνω», άρχισε να επαναλαμβάνει. «Σε συγχωρώ. Σε αγαπώ που είσαι αδελφός μου. Δεν σε χρειάζομαι όμως άλλο στη ζωή μου. Όχι όσο είσαι έτσι». Του τηλεφώνησε, του είπε ότι τον αγαπά, ότι τον συγχωρεί για όσα της έχει κάνει, αλλά ότι δεν θα ανεχτεί ποτέ ξανά αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι δεν είχε ξανανιώσει πιο δυνατή στη ζωή της, πιο γεμάτη και πιο ελεύθερη. Είχε εκπλαγεί με τον εαυτό της, είχε ξεπεράσει τις προσδοκίες της και ήταν βαθιά συγκινημένη γι’ αυτό.

Πες ευχαριστώ σε όσους σε πρόδωσαν. Αποκαλύπτοντας το πραγματικό τους πρόσωπο, σε προστάτεψαν από εκείνους στο μέλλον, σπρώχνοντάς σε να τους βγάλεις από τη ζωή σου στο παρόν. Έπειτα, συγχώρεσέ τους. Όταν συγχωρείς κάποιον, γαληνεύεις. Κάνεις χάρη σ’ εσένα και όχι σ’ εκείνον.

Νικόλας Σμυρνάκης

Πηγή: https://enallaktikidrasi.com

Ξεκίνα να λες «ευχαριστώ» για όσα θετικά και όμορφα σου συνέβησαν σήμερα - Μ. Βαμβουνάκη

Ένα πρωινό, νιώθοντας αόριστα καλά, επιθύμησα να φτιάξω ένα μήνυμα και να το στείλω σε όλους τους γνωστούς μου που τα νούμερά τους τα έχω περασμένα στο κινητό μου. Αόριστα καλά ένιωθα!

Έγραψα στο κινητό μου λοιπόν και τους έστειλα το εξής: Θυμήσου μιαν εποχή που ήσουν ευτυχισμένος. Με χαρά και πληρότητα. Τότε που αισθανόσουν ότι ζούσες τον αληθινό εαυτό σου.

Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Ελάχιστοι απάντησαν θετικά. Ελάχιστοι μπόρεσαν να θυμηθούν και να πουν κάτι σαφές και συγκεκριμένο. Οι πιο πολλοί μπερδεύτηκαν, ήρθαν σε αμηχανία, μερικοί μάλιστα έμοιαζαν θυμωμένα αρνητικοί.

Έμεινα κατάπληκτη! Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μην μπορεί να θυμηθεί κάτι ευτυχισμένο απ’ τη ζωή του όλη; Να δυσκολεύεται τόσο να εντοπίσει κάποια χαρά; Μου φάνηκε ανυπόφορα άχαρη και μουντή η κατάστασή τους. Τους συμπόνεσα και, ταυτόχρονα, περίπου τους θύμωσα. Ανακάλυψα πως οι πιο «δυστυχισμένοι» απ’ τους γνωστούς μου αντικειμενικά είχαν τα περισσότερα αγαθά. Μόρφωση, οικονομική άνεση, υγεία, ωραίο σπίτι, καλή δουλειά, κι άλλα…

Ο φόβος δεν είναι πνευματικό αίσθημα. Είναι ένστικτο που χειραγωγείται ανάλογα με την πονηρία εκείνου που θέλει να σε χρησιμοποιήσει.

Η ευτυχία αντίθετα ελευθερώνεις τις ψυχές, το γέλιο περνάει στο μυαλό καθαρό αέρα, η ευτυχία είναι δυναμωτική και περήφανη. Ο ευτυχισμένος είναι σπυρί στον πισινό των εγωιστών. Η ευτυχία και η χαρά είναι καταστάσεις παιδικές, παραδείσιες.

Ένα πρωινό, καθώς οδηγούσα στην Κηφισίας, μαγνητίστηκα από ένα γκράφιτι στην ανισόπεδη διάβαση. Με μεγάλα μαύρα γράμματα από σπρέι έγραφε σαν να φώναζε: Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μας.

Τι ωραίο! Με αναστάτωνε χαρούμενα, μου έκλεινε το μάτι προς μια παλιά μου, ζωηρή αμαρτία: όλους να τους συμπονώ, εκτός απ’ τους φθονερούς. Να θέλω πάντα με τους φθονερούς, εκείνους που κιτρινίζουν στη χαρά του άλλου να τους προκαλέσω. Άλλωστε, με το καλό, τη σύνεση και με την αγάπη τίποτα μ’ αυτούς δε γίνεται. Αντιθέτως, όσο καλύτερα τους φέρεσαι τόσο αγριεύουν. Γιατί, για εκείνον που δεν μπορεί να αγαπήσει, η αγάπη του άλλου είναι κόλαση. Δεν αποκλείεται μάλιστα κι αυτός να είναι τελικά ο ορισμός της κόλασης: να σ’ αγαπούν, ενώ εσύ δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις.

Ο φθόνος για μένα είναι από τα ανθρώπινα πάθη το πιο αντιπαθητικό και φοβάμαι το πιο δύσκολο να θεραπευτεί.

Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μας. Ναι, η ευτυχία είναι η μόνη εκδίκηση που παραδέχομαι. Όσους φαρμακώνει η θέα της ευτυχίας μας, ας προβληματιστούν και ας ψάξουν πώς να γιατρευτούν ώστε να μην υποφέρουν. Γιατρειά είναι η σταθερή θέληση που λέει: «Ναι, θέλω να είμαι καλός και να αγαπάω». Όταν πάρεις μια τέτοια απόφαση, η ύπαρξή σου πια ξανοίγεται στο θαύμα. Τούτο το καλό, αληθινό «ναι» είναι η πύλη προς την αφθαρσία. Για το ναι σου όμως δε θα σε βοηθήσει κανείς, είναι ολάκερο δικό σου, ένα μαρτύριο όλο δικό σου. Μετά το ναι όμως οι ουρανοί θα στέλνουν σαν βροχή τη βοήθεια.

Η κάθε μέρα ξεδιπλώνεται στα μάτια μας σαν πανόραμα. Ένα εξαίσιο κέντημα εναλλαγών. Ομορφιές και ασχήμιες, πίκρες και γέλιο, γοητείες και απογοητεύσεις. Όχι, δε γίνεται να αλλάξεις πάντα τα γεγονότα, μπορείς όμως να αλλάξεις τη στάση σου απέναντί τους. Την ερμηνεία τους. Να αλλάξεις το πού θα εστιάσεις, πού θα κάνεις focus.

Η ζωή είναι ζωή, το ξέρουμε, είναι όμως και τέχνη. Ο εαυτός μας είναι αυτό που είναι, είναι όμως και επιλογές. Ο Θεός μας χάρισε το πρόσωπο με το οποίο γεννιόμαστε. Με τα χρόνια αποκτούμε το πρόσωπο που μας αξίζει. Έχει μεγάλη σημασία το πού εστιάζεις τη ματιά. Γιατί η ευτυχία είναι στάση ζωής και η δυστυχία δεν είναι οι ατυχίες αλλά η μικροψυχία.

Μια άσκηση που έχω ανακαλύψει από μόνη μου, για να με ξεκολλάει κι εμένα απ’ τη μικροψυχία μου, είναι αυτή που προσπαθώ να κάνω τις νύχτες. Λίγο πριν κοιμηθώ θυμάμαι, να κάνω την άσκηση του «ευχαριστώ». Ξεκινώ να λέω «ευχαριστώ» για όσα θετικά και όμορφα μου συνέβησαν τη μέρα που πέρασε. Όσο λέω «ευχαριστώ», τόσο μεγαλώνει θαυμαστά η λίστα των καλών που μου συνέβησαν σήμερα. Κι αν κάποια νύχτα δε βρίσκω με τι να αρχίσω, ξεκινώ με το: «Ευχαριστώ που δεν είχα σήμερα πονόδοντο». Μικρή ευτυχία είναι κάτι τέτοιο;

«Ο παλιάτσος και η Άνιμα» (αποσπάσματα), Μάρω Βαμβουνάκη, εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

5 μαθήματα ζωής που κάθε ευαίσθητος άνθρωπος πρέπει να μάθει!!!

5 μαθήματα ζωής που κάθε ευαίσθητος άνθρωπος πρέπει να μάθει.

1. Μάθετε να ελέγχετε τα αισθήματά σας

Το πιο σημαντικό πράγμα που έχει να κάνει ένα ευαίσθητο άτομο είναι να μάθει να ελέγχει τα αισθήματά του. Ευαισθησία δε σημαίνει δειλία ή αδυναμία. Μπορεί να είστε ένα γεμάτο οργή άτομο αλλά την ίδια στιγμή και ευαίσθητο! Είναι σημαντικό για όλους τους ευαίσθητους ανθρώπους να μάθουν πώς να θέτουν τα συναισθήματά τους σε έλεγχο. Τα συναισθήματα δεν είναι υπεύθυνα! Εσείς είστε!

2. Μάθετε να προστατεύετε τον εαυτό σας

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που θα θελήσουν να σας βλάψουν, δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό. Και είναι χάλια να σας πληγώνουν ειδικά αν είστε ευαίσθητοι. Έτσι, μάθετε να εμπιστεύεστε τα ένστικτά σας και να προστατεύετε τον εαυτό σας. Αν θέλετε να υψώσετε ένα μικρό κομμάτι τοίχου, αυτό είναι εντάξει.

3. Μάθετε να μένετε συγκεντρωμένοι

Είναι εύκολο να αποσπαστεί η προσοχή σας όταν είστε ευαίσθητοι. Ακόμα και η πιο μικρή αρνητικότητα μπορεί να εκτροχιάσει όλη τη μέρα σας. Εν όψει αυτής της κατάστασης συγκεντρωθείτε εκ νέου. Σκεφτείτε σκληρά σχετικά με το τι χρειάζεται να πετύχετε. Μην αφήνετε άλλους ανθρώπους να σας εκτροχιάσουν

4. Μάθετε να αναγνωρίζετε τη δύναμή σας

Η κοινωνία λέει ότι τα ευαίσθητα άτομα είναι αδύναμα, όμως βασικά εσείς είστε δυνατοί. Πρώτα απ όλα, είναι ένδειξη δύναμης να είστε ικανοί να μπορείτε να εκφράζεστε πλήρως. Δεύτερον, θέλει δυνάμεις για να αισθάνεστε με πληρότητα τα αισθήματα αυτών που σας περιβάλλουν. Είστε στην πραγματικότητα πολύ δυνατοί!

5. Μάθετε να είστε πραγματικά ο εαυτός σας

Στο τέλος της ημέρας, οι ευαίσθητοι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να είναι ο εαυτός τους. Η κοινωνία λέει ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι «κότες» ή αδύναμοι. Αυτό δεν ισχύει. Γι'  αυτό μην προσπαθείτε να γίνετε κάποιος που δεν είστε. Θα σας στραγγίξει εντελώς! Αντ’ αυτού, να είστε ο εαυτός σας!

ΠΗΓΗ:  www.awakengr.com

Η «κwλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι»

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την.

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα.

Έτσι, μ’ αυτή την κwλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκaτά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έpωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας.

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ… Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μ@λάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Χρόνης Μίσσιος

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα

"Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα
έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί
και γύρω στο μεσημέρι
έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.

Και δεν είναι ότι τρόμαξα
που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι
ότι ίσως αύριο
να είμαι πολύ γέρος
για να κάνω όλα όσα άφησα σ' εκκρεμότητα."

J. Bucay

Μέτρησα τα χρόνια μου...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. 
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. 
Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.  Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα… Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους, υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. 
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν. Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει. 
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»
Mario de Andrade

Έχεις το κουράγιο να αλλάξεις;

Για να ζήσεις, πρέπει να μην φοβάσαι να πεθάνεις.

Συχνά μας φοβίζει αυτό που επιθυμούμε.

Κάποιες φορές είναι εξαιρετικά δύσκολο να το κάνουμε πραγματικότητα.

Όμως πρέπει να κοιτάμε πάντα μπροστά….και γιατί αυτό;

Γιατί έχει πάντα κι’ άλλα πράγματα.. χαμόγελα, φίλοι, έρωτες που μας περιμένουν να γνωριστούμε.

Η Ζωή είναι το τώρα που πηγάζει από το παρελθόν και επηρεάζει το μέλλον.

Όλοι μας μοιάζουμε με έναν ταξιδιώτη που περιμένει το τρένο.

Το τρένο που θα επιλέξει να μπει, μπορεί να επηρεάσει όλη του τη ζωή.

Αν το τρένο του είναι σε λάθος διαδρομή, τότε σε κάθε σταθμό που θα φτάνει, θα είναι ένας λάθος σταθμός….

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή και για τις επιλογές μας..

Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις αυτή τη διαδρομή.

Πάντα αξίζει να την αλλάζεις, όταν νιώθεις πως αυτό θα σε οδηγήσει σε κάτι νέο, κάπου που θα νιώθεις δημιουργικός και σημαντικός!!!

Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιος να σου απλώσει το χέρι..

Από εκεί και πέρα είναι επιλογή σου αν θα το πιάσεις ή θα το αφήσεις….

Πάντα αξίζει να τολμάς και να διεκδικείς αυτό που θέλεις!!

Πάντα αξίζει να αλλάξεις τη ΖΩΗ ΣΟΥ και να την κάνεις όπως την ονειρεύεσαι!!!!

Έτσι δεν θα παραμείνει ένα απλό όνειρο…..

Μιχελάκης Νίκος

Πηγή:http://enallaktikidrasi.com/