Διαζύγιο: Όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο…

Μια φορά κι έναν καιρό ένας άντρας γνώρισε μια γυναίκα, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν κι έζησαν αυτοί καλά…; Χμμμ… Σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως όχι και τόσο καλά…

Πολλές από τις σχέσεις που δημιουργούμε, κάποια στιγμή τελειώνουν. Το ίδιο  μπορεί να συμβεί και με τη συζυγική σχέση.

Κάποιες φορές ο γάμος διαλύεται σχετικά ομαλά και με τη συναίνεση και των δύο μερών. Άλλες φορές πάλι, λήγει με εντάσεις και σημαντικές διαφωνίες.

Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα όταν στη μέση υπάρχουν και παιδιά. Κάποιοι επιλέγουν να βάλουν στην άκρη τον εγωισμό τους και προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση για το καλό των παιδιών. Κάποιοι άλλοι, δυστυχώς, επιλέγουν το δύσκολο δρόμο της δικαστικής διαμάχης και των διεκδικήσεων.

Ορισμένοι, ίσως να βλέπουν το παιδί ως ένα τρόπαιο που πρέπει να το κερδίσουν. Και ξεκινάει μια πορεία με δικαστικές διαμάχες χωρίς σταματημό, με το παιδί να είναι κάπου στη μέση και να βιώνει μια αφόρητη κατάσταση.

«Δεν αντέχω να είμαι συνέχεια στη μέση. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο και προσπαθεί να με πάρει με το μέρος του. Μα εγώ αγαπώ και τους δύο.» Ή «Με χρησιμοποιούν συνέχεια… Αντί να μιλήσουν μεταξύ τους, βάζουν εμένα να μεταφέρω αυτό που θέλουν… Πες στη μαμά αυτό… Πες στο μπαμπά εκείνο…» Αυτά είναι μερικά από τα παράπονα ενός παιδιού που βιώνει μια τέτοια κατάσταση.

Πολλά τα λάθη που γίνονται… Θα ήθελα να αναφέρω κάποια από αυτά.

Ένα λάθος είναι να μην αφήνει ο γονιός που έχει την κηδεμονία να βλέπει το παιδί τον άλλο τις ημέρες που δικαιούται, βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες. Συνήθως, αυτό γίνεται γιατί υπάρχει ο φόβος ότι ο άλλος γονιός θα προσπαθήσει να επηρεάσει το παιδί και να το πάρει με το μέρος του. Από φόβο, λοιπόν, μην χάσει το παιδί προβαίνει σε ενέργειες που μπορεί να αποφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Μην ξεχνάμε ότι το παιδί θέλει να βλέπει και τον άλλο γονιό. Εμποδίζοντάς το εντείνουμε μια ήδη δυσάρεστη κατάσταση.

 Ένα άλλο λάθος που γίνεται είναι να προσπαθεί ο γονιός να εξαγοράσει την προτίμηση του παιδιού. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να τάζει στο παιδί ότι θα του αγοράσει διάφορα πράγματα που τα επιθυμεί, ότι θα το πάει σε μέρη που του αρέσουν. Μπορεί ακόμα να του υπόσχεται ότι θα είναι ελεύθερο να κάνει ότι θέλει, και δε θα το καταπιέζει… Και το παιχνίδι της διεκδίκησης καλά κρατεί.

Άλλο ένα λάθος είναι να μιλάει ο ένας γονιός άσχημα για τον άλλο μπροστά στο παιδί ή να αφήνει άλλους, στενούς συγγενείς π.χ. παππού, γιαγιά, θεία, θείο να κάνουν κάτι ανάλογο.  Αν έχουν να πουν κάτι να το κάνουν κάποια άλλη στιγμή, αλλού. Το παιδί πληγώνεται να ακούει να μιλάνε άσχημα για τους γονείς του.

Ένα ακόμη λάθος που γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις: Κάποιοι γονείς αντιμετωπίζουν τον ψυχολόγο του παιδιού σα δικαστή, που πρέπει να διαλέξει πλευρά, να πάρει το μέρος του ενός ή του άλλου, και όχι σαν ένα άνθρωπο που είναι εκεί για να βοηθήσει. Και αντί να του μιλήσουν με κάθε ειλικρίνεια για τα πιθανά λάθη που κάνουν οι ίδιοι, μιλάνε για τα λάθη που κάνει ο άλλος.

Όταν ο ψυχολόγος τους επισημαίνει κάποια παράπονα που έχει το παιδί, αυτό που κάνουν ορισμένοι είναι να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω. «Όχι εγώ δεν το πιέζω το παιδί.. Ο άλλος το κάνει…». Η άρνηση όμως δε βοηθάει. Είπαμε, ο ψυχολόγος είναι εκεί για να βοηθήσει και όχι να υποστηρίξει τον έναν ή τον άλλο γονιό.

Μιλήστε ελεύθερα για τα πιθανά λάθη που κάνετε και μπορεί να επηρεάζουν το παιδί. Στόχος είναι η επίλυση του προβλήματος, για το καλό όλων και πρώτα απ’ όλα του παιδιού και της ψυχικής του υγείας.

Κανένας δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους. Ο θυμός και ο εγωισμός, όμως, τυφλώνουν και οδηγούν σε ενέργειες που μπορεί να πληγώνουν άτομα που δε θέλουμε, όπως είναι τα παιδιά στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Μη βάζετε το παιδί στη δυσάρεστη θέση να διαλέξει. Το παιδί αγαπάει και έχει ανάγκη και τους δυο γονείς, ανεξάρτητα από το αν ζουν μαζί ή όχι. Αν συνεχίσετε το σκληρό παιχνίδι της διεκδίκησης, οι πληγές που θα δημιουργηθούν στο παιδί θα είναι ανεπανόρθωτες.

Σκεφτείτε πως μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί που για χρόνια βρίσκεται εν μέσω δια πυρός και σιδήρου. Θλίψη, πίεση, θυμός και αγανάκτηση, ανασφάλεια και πολλά άλλα. Ανάμεσα στ’ άλλα, ενδέχεται να νιώθει και ενοχή ότι το ίδιο ευθύνεται για το χωρισμό των γονιών του. Είναι συνηθισμένο κάποια παιδιά να έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι αυτά φταίνε για το διαζύγιο. Το βάρος ασήκωτο. Βοηθήστε το να απαλλαγεί από τις ενοχές του. Εξηγήστε του ότι ποτέ δε φταίνε τα παιδιά για το χωρισμό των γονιών τους.

Εστιάστε στο παιδί. Αφήστε το να μιλήσει ελεύθερα για τα συναισθήματά του. Ρωτήστε το αν έχει κάποιο παράπονο από εσάς. Αν επισημάνει κάποιο λάθος παραδεχτείτε το και προσπαθήστε να το διορθώσετε.

Συνοπτικά… Μην κατηγορείτε εσείς ή άλλοι συγγενείς μπροστά στο παιδί τον άλλο γονιό. Μην το χρησιμοποιείτε ως ενδιάμεσο για να μεταφέρετε τα μηνύματά σας στον άλλο. Μην προσπαθείτε να εξαγοράσετε την αγάπη του και την προτίμησή του κατά τη διεκδίκηση της κηδεμονίας. Μην προσπαθήσετε να το εμποδίσετε να βλέπει ή να το ξεκόψετε από τον άλλο γονιό.

Τέλος, εκτός του ότι θα πρέπει να το πάτε το παιδί σε κάποιον ειδικό, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή τη δύσκολη κατάσταση, θα πρέπει να κάνετε και κάτι ακόμα. Απευθυνθείτε εσείς οι ίδιοι σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, γιατί σίγουρα ένας χωρισμός δημιουργεί άσχημα συναισθήματα που πρέπει να αναγνωριστούν, να εκφραστούν και να διευθετηθούν προκειμένου να ενεργήσουμε σωστά. Εξάλλου, κάθε χωρισμός είναι κι ένας μικρός θάνατος. Έτσι δε λένε; Προσπαθήστε, λοιπόν, σκληρά για το καλό όλων.

Ελένη Κώστογλου

Ψυχολόγος

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com

Ό,τι συμβαίνει είναι για το καλό μας…

Στην μακρινή μας Ινδία διηγούνται ένα παραμύθι, απ’ αυτά που σου αφήνουν κάποιο χαμόγελο, γιατί έχουν ένα αναπάντεχα διδακτικό τέλος...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αυτοκράτορας, που είχε διαλέξει σαν προσωπικό του σύμβουλο ένα πολύ σοφό γέροντα που όμως είχε ένα μεγάλο ελάττωμα, συνεχώς επαναλάμβανε, “ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου… ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου”…

Ο αυτοκράτορας όμως παρόλο που το “ελάττωμα” του σοφού τον εκνεύριζε, τον κρατούσε κοντά του γιατί οι συμβουλές και η σοφία του, τού ήταν πολύ χρήσιμα και γι’ αυτό το λόγο, τον έπαιρνε πάντα μαζί του, ειδικά όταν απομακρυνόταν από το παλάτι.

Μια βροχερή μέρα, ο αυτοκράτορας αποφάσισε να καλλωπιστεί και αφού τον έπλυναν οι γυναίκες της αυλής, ζήτησε από τον κουρέα να τον ξυρίσει και να του κάνει μανικιούρ.

Την ώρα όμως που ο κουρέας του έκοβε τα νύχια, ακούστηκε ένας κεραυνός τόσο δυνατός που ο αυτοκράτορας και ο κουρέας τρόμαξαν τόσο πολύ που ο κουρέας έκοψε το μικρό δαχτυλάκι του αυτοκράτορα…

 Κραυγές, πόνου και θυμού κυρίευσαν τον αυτοκράτορα που έπεσε πάνω στον κουρέα με μεγάλη οργή: “Γρήγορα στην φυλακή, ανάξιε, έκοψες το δάχτυλο του αυτοκράτορα, θα σαπίσεις μέσα στην φυλακή για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου!” Τότε επενέβη ο σοφός γέρος και άρχισε πάλι να επαναλαμβάνει: “ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου…, ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου”…

Ο αυτοκράτορας γεμάτος οργή, φώναξε: “Φτάνει πια, με αυτές τις ανοησίες, σε βαρέθηκα όλα αυτά τα χρόνια και εσύ στην φυλακή, έτσι θα μπορείς ν’ ακούς μόνος σου τις βλακείες σου μέχρι το τέλος της ζωής σου!”

Την επόμενη μέρα ο αυτοκράτορας, για να ξεθυμώσει και να χαλαρώσει, αποφάσισε να πάει κυνήγι στο δάσος, βέβαια μόνος του, μια και είχε φυλακίσει τον γέροντα σοφό που συνήθως τον ακολουθούσε παντού. Ενώ βρισκόταν στο δάσος, ξαφνικά τον περικύκλωσαν οι πολεμιστές-αιρετικοί της θεάς Κάλι, τον συνέλαβαν και ήταν πολύ ευτυχισμένοι που βρήκαν ένα θύμα για να το θυσιάσουν στην θεά τους. Ο αυτοκράτορας, φώναξε, ούρλιαξε, παρακάλεσε, αλλά τίποτα. Εκείνοι είχαν αποφασίσει να τον θυσιάσουν στη θεά Κάλι που ήταν η θεά του κακού και γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Τον έντυσαν λοιπόν με το ειδικό ράσο, τον άλειψαν με το ιερό τους λάδι, τον έδεσαν στον βωμό και ενώ ο αρχηγός ήταν έτοιμος να του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά, είδε, με τρόμο, πως από το θύμα έλλειπε ένα μέλος- το μικρό του δαχτυλάκι, βρίζοντας και φτύνοντας τον έλυσε, γιατί δεν επιτρεπόταν να θυσιάσουν κάποιον που δεν ήταν αρτιμελής και έτσι τον άφησαν να φύγει…

Ακόμα ζαλισμένος, ο αυτοκράτορας γρήγορα έτρεξε στο παλάτι του και στο δρόμο κατάλαβε τι είχε γίνει, ο σοφός γέροντας είχε δίκιο και ευτυχώς που σε εκείνο το ατύχημα τού έκοψε ο κουρέας το δάχτυλο και έτσι σώθηκε η ζωή του. Τι σημασία είχε ένα δαχτυλάκι λιγότερο μπροστά στον κίνδυνο που είχε διατρέξει; Καλύτερα ζωντανός και με ένα δάχτυλο λιγότερο παρά νεκρός!

Φτάνοντας στο παλάτι ο αυτοκράτορας, πήγε αμέσως στις φυλακές και ελευθέρωσε τον κουρέα και μετά πήγε στον σοφό γέροντα, μπήκε στο κελί τον αγκάλιασε και του είπε: “Φίλε μου, συγχώρεσε με, για το κακό που σου έκανα, τι τυφλός που ήμουνα. Με συνέλαβαν οι αιρετικοί της θεάς Κάλι και ενώ ήταν έτοιμοι να με θυσιάσουν, είδαν πως μου έλειπε το μικρό μου δαχτυλάκι και με άφησαν να φύγω, είχες δίκιο φίλε μου, “ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας!” Συγχώρεσε με φίλε μου, θα είσαι πάντοτε κοντά μου και όλο το βασίλειο σου ανήκει…

Αλλά τώρα πες μου σε παρακαλώ πολύ, εσύ, που σε έβαλα φυλακή, “που είναι το καλό που συνέβηκε σε σένα;” Με ηρεμία ο γέροντας κοίταξε τον αυτοκράτορα και του απάντησε: “Βλέπετε εξοχότατε, εάν δεν με είχατε φυλακίσει θα σας είχα συνοδέψει, όπως πάντα, στο κυνήγι σας στο δάσος και σε εμένα δεν λείπει κανένα δάχτυλο…! “Ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας”.

Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά...

Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της. Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς.

Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας, Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις. Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους.

Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε, αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…

Khalil Gibran, «Προφήτης»

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία.

Όχι στην επιφάνεια, ναι στην ουσία… 

Έχουμε μάθει να αξιολογούμε σωστά τους ανθρώπους; Μήπως κρίνουμε με βάση την επιφάνεια (εμφάνιση, φυλή, κλπ);Συμπεριφερόμαστε το ίδιο σε κάποιον Έλληνα και κάποιον αλλοδαπό; Σε κάποιον αρτιμελή και σε κάποιον με αναπηρία; Σε κάποιον πλούσιο, με κάποιο κοινωνικό στάτους και σε ένα φτωχό με παλιά και ταλαιπωρημένα ρούχα;

Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα των διακρίσεων. Έχουν, μάλιστα, κάνει κατά καιρούς διάφορα πειράματα σχετικά με την αντίδραση που έχουν οι άνθρωποι, ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντί τους.

Σ’ ένα βιντεάκι που είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, υπήρχε το εξής σενάριο. Ένας άνθρωπος καθώς περπατάει στο δρόμο πέφτει ξαφνικά κάτω και ζητάει βοήθεια. Στη μια περίπτωση είναι ντυμένος με παλιά ρούχα, ατημέλητος. Στην άλλη ντυμένος με κουστούμι, περιποιημένος. Στόχος του πειράματος, να δούμε πόσοι άνθρωποι θα σπεύσουν για βοήθεια στην κάθε περίπτωση. Τα αποτελέσματα τραγικά. Στην πρώτη περίπτωση, ελάχιστοι ήταν αυτοί που έσπευσαν να βοηθήσουν. Στη δεύτερη, μια μεγάλη μερίδα των περαστικών έσπευσε για βοήθεια. Μια, λοιπόν, αλλαγή και μόνο στην εμφάνιση είναι αρκετή για να αλλάξει τις αντιδράσεις μας.

Σ’ ένα από τα βιβλία του Χόρχε Μπουκάι συναντάμε την εξής ιστορία:

“Σ’ ένα μακρινό χωριό, κάπου στην Ανατολή, ζούσε ο πιο σπουδαίος ιερωμένος εκείνων των καιρών. Ένας άνθρωπος με μεγάλο κύρος και επιρροή, που παρέμενε απλός και διέθετε απίστευτη σοφία και σπάνια ευαισθησία.

Μια μέρα φτάνει γι αυτόν, στο μοναστήρι όπου ζούσε, μια πρόσκληση να πάει να δειπνήσει στο σπίτι του πλουσιότερου ανθρώπου της περιοχής. Ο μοναχός, που δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ από το κελί του, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να φερθεί αγενώς και αποδέχεται την πρόσκληση.

Την ημέρα που είχε οριστεί για το δείπνο, παρ’ όλη την καταιγίδα που πλησίαζε, αποφασίζει να πάει με την αμαξά του στο μέγαρο του πλουσίου.

Πεντακόσια μέτρα πριν φτάσει, ένας κεραυνός τρομάζει το άλογο του και η αστραπή το κάνει να σηκωθεί στα πίσω πόδια, ρίχνοντας την άμαξα σ’ ένα χαντάκι μαζί με τον ιερωμένο.

Ο άνθρωπος σηκώνεται όπως μπορεί και προσπαθεί να ηρεμήσει το ζώο, χαϊδεύοντας του το λαιμό και μιλώντας του απαλά στο αφτί. Μετά, κοιτάζεται. Έχει λερωθεί απ’ την κορφή ως τα νύχια. Λάσπη, βούρκος και σάπια φύλλα έχουν κολλήσει στα ρούχα και τα χέρια του και βρομάει ολόκληρος.

Καθώς βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον προορισμό του από το μοναστήρι του, αποφασίζει να πάει εκεί και να ζητήσει να του δώσουν κάτι ν’ αλλάξει.

Χτυπάει την πόρτα του μεγάρου, ανοίγει ένας κομψός υπηρέτης και, μόλις τον βλέπει σ’ αυτό το χάλι, του βάζει τις φωνές:

«Τι κάνεις εδώ, άθλιε ζητιάνε; Πώς τολμάς να χτυπάς αυτήν την πόρτα;»

«Ήρθα… για το δείπνο» απαντάει ο ιερωμένος.

«Ντροπή σου!» του λέει ο υπηρέτης. «Αποφάγια θα έχει αύριο το πρωί —αν μείνει τίποτα, που αμφιβάλλω—, και μπορείς να τα ζητήσεις από την πόρτα υπηρεσίας. Κατάλαβες;»

«Εσείς δεν με καταλάβατε…» προσπαθεί να εξηγήσει ο επισκέπτης. «Εγώ, δεν έχω έρθει για τα αποφάγια…»

«Ααα!» αστειεύεται τώρα ο υπηρέτης. «Φαντάζομαι ότι θα θέλεις να καθίσεις στο τραπέζι των επισήμων;»

«Να… ξέρετε…»

Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του.

Εμφανίζεται ο αφέντης του σπιτιού και ρωτάει τον υπηρέτη του τι συμβαίνει.

«Τίποτα σοβαρό, κύριε. Απλώς, αυτός ο ζητιάνος θέλει να του δώσουμε τα αποφάγια πριν σερβίρουμε το φαγητό… Του είπα να φύγει, αλλά επιμένει στο αίτημα του.»

«Να φύγει αμέσως… Κοίτα πώς έκανε την είσοδο… Φρίκη… Αμέσως τώρα! Κάλεσε τη φρουρά και, αν δεν φύγει, λύστε τα σκυλιά!»

Με σπρωξιές και κλοτσιές, πετάνε τον καημένο τον ιερωμένο στο δρόμο, απειλώντας τον με καμιά δεκαριά σκυλιά που γαβγίζουν δείχνοντας τα κοφτερά τους δόντια.

Όπως όπως, ο άνθρωπος ανεβαίνει στο κάρο και γυρίζει στο μοναστήρι.

Στο χώρο του πια, αφού πλένεται και λούζεται, πηγαίνει στην ντουλάπα του και βγάζει έναν πολυτελή μανδύα με χρυσά και ασημένια στολίδια, που του είχε χαρίσει ακριβώς πριν από ένα χρόνο ο ιδιοκτήτης του σπιτιού από το οποίο μόλις τον είχαν διώξει.

Έτσι ντυμένος, ανεβαίνει ξανά στο κάρο, κι αυτή τη φορά φτάνει χωρίς απρόοπτα στον προορισμό του. Ξαναχτυπάει την πόρτα, και του ανοίγει ο ίδιος υπηρέτης.

Αυτή τη φορά, τον περνάει μέσα με μια βαθιά υπόκλιση.

Πλησιάζει και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και τον χαιρετάει με κλίση του κεφαλιού.

«Εξοχότατε» του λέει, «μόλις σκεφτόμουν ότι δεν θα ερχόσαστε τελικά… Μπορούμε να περάσουμε; Οι άλλοι μας περιμένουν…»

«Φυσικά» λέει ο νεοφερμένος.

Στη θέα του σηκώνονται όλοι όρθιοι και δεν ξανακάθονται ώσπου ο άντρας με τον επιβλητικό μανδύα καταλάβει τη θέση εκ δεξιών του οικοδεσπότη.

Σερβίρουν το πρώτο πιάτο. Είναι ένα βραστό σε ζωμό, που φαίνεται πολύ νόστιμο με την πρώτη ματιά.

Ξαφνικά, γίνεται μια παύση κι όλα τα βλέμματα πέφτουν στον ιερωμένο ο οποίος, αντί να πει μια προσευχή ή ν αρχίσει να τρώει, όπως περιμένουν όλοι, απλώνει το χέρι κάτω από το τραπέζι και, κρατώντας την άκρη του πολυτελούς μανδύα του, αρχίζει να τον βουτάει στον ζωμό.

Ενώ όλοι τον κοιτάνε σιωπηλοί κι ανήσυχοι, ο ιερωμένος μιλάει στον μανδύα του και του λέει:

«Δοκίμασε το φαγητό, καλό μου… Κοίτα τι ωραίο βραστό… Κοίτα αυτήν την πατατούλα… Και το κρεατάκι… Φάε, αγάπη μου…»

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, αφού κοιτάζει ένα γύρω μην ξέροντας πώς να αντιδράσει στη συμπεριφορά του καλεσμένου του, παίρνει το θάρρος να ρωτήσει:

«Συμβαίνει κάτι, εξοχότατε;»

«Αν συμβαίνει;…» λέει ο ιερωμένος. «Όχι. Τίποτα δε συμβαίνει. Αυτό το φαγητό, όμως, δεν ήταν για μένα. Είναι ολοφάνερο ότι καλεσμένος ήταν ο μανδύας μου… Όταν ήρθα χωρίς αυτόν πριν από λίγο, με έδιωξαν με τις κλοτσιές.»”

Είναι, τελικά, η ζωή κάποιων ανθρώπων πιο πολύτιμη από κάποιων άλλων; Κάποιοι αξίζουν περισσότερο από κάποιους άλλους;

Δυστυχώς, πολλοί είναι εκείνοι που εστιάζουν στην επιφάνεια, στο εξωτερικό περίβλημα και χάνουν την ουσία. Ποια είναι αυτή; Ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία. Πίσω από τα ρούχα, τους τίτλους, την καταγωγή κρύβονται ψυχές… Κι αυτές είναι που έχουν σημασία.

Είναι σημαντικό να μάθουμε να μη μένουμε στην επιφάνεια και να βλέπουμε την ουσία των πραγμάτων. Ένα μεγάλο μέρος της παιδείας θα πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτό ακριβώς. Στο να αναγνωρίζουμε την αξία του κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από την προέλευσή του ή τις σωματικές του ικανότητες, το χρώμα του, την κοινωνική του στάθμη.

Ναι, ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία. Διαφέρουμε μεταξύ μας σε πολλά. Έχουμε, όμως, ένα κοινό. Είμαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Έχει μια μοναδική αξία. Όλοι μας αξίζουμε αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση, βοήθεια. Και βέβαια η αληθινή φιλανθρωπία δεν έχει χρώμα, κοινωνική τάξη. Προσφέρεται αδιάκριτα.

Συμπέρασμα; «Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ…» Ν. Καζαντζάκης

Ελένη Κώστογλου

Ψυχολόγος

Πηγή:

– Χόρχε Μπουκάι, «Ο Δρόμος της Πνευματικότητας», Εκδόσεις OPERA

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com

Η αληθινή ιστορία του ανθρώπου που με το γέλιο ξεπέρασε την ανίατη ασθένεια του

Πριν προτρέξετε να απορρίψετε την παρακάτω ιστορία ως ψεύτικη, καλό θα είναι να γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι είναι πολύ αληθινή.

Πρόκειται για την ιστορία ενός άντρα που ονομάζεται Νόρμαν Κούζινς, ο οποίος θεράπευσε τον εαυτό από μια ανίατη ασθένεια, χρησιμοποιώντας απλά την θετική σκέψη και το γέλιο. Η ιστορία του είναι τεκμηριωμένη στο βιβλίο του, που μετέπειτα γυρίστηκε και ταινία, με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας».

Ελπίζουμε ότι η ιστορία του Νόρμαν θα σας εμπνεύσει να ζήσετε τη ζωή σας με έναν τρόπο χαρούμενο και πιο αισιόδοξο.

Πριν από πολλά χρόνια, ο Νόρμαν Κούζινς διαγνώστηκε ότι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια. Οι γιατροί του είπαν ότι έχει μόνο έξι μήνες ζωής και ότι το ποσοστό ανάρρωσης του ήταν μόνο 1 προς 500!

Ο Νόρμαν μετά από το πρώτο σοκ, συνειδητοποίησε ότι το άγχος, η κατάθλιψη και ο θυμός που είχε στη ζωή του συνέβαλαν στην επιδείνωση της ασθένειας του. Σκέφτηκε επίσης, ότι όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα ίσως στην πραγματικότητα να ήταν και η βασική αιτία της εμφάνισης της ασθένειας του.

Αναρωτήθηκε, «αν η ασθένεια μου μπορεί να προκλήθηκε από την αρνητικότητα, γιατί να μην μπορεί με τον ίδιο τρόπο η θετικότητα να δημιουργήσει ευεξία;»

Αποφάσισε λοιπόν να πραγματοποιήσει ένα πείραμα, με πειραματόζωο τον ίδιο του τον εαυτό.

Το γέλιο έγινε η καθημερινή του δραστηριότητα. Πήγε να δει όλες τις κωμωδίες που μπόρεσε να βρει: Κίτον, Τσάπλιν, Φίλντς.

Άρχισε να διαβάζει μόνο αστείες ιστορίες και χαρούμενες ειδήσεις. Επικοινώνησε με όλους τους φίλους του και τους ζήτησε να του μεταφέρουν οτιδήποτε τους είχε συμβεί ή είχαν ακούσει που τους προκάλεσε γέλιο.

Πριν ξεκινήσει το παράξενο πείραμα του, οι αβάσταχτοι πόνοι που τον ταλαιπωρούσαν λόγω της ασθένειάς του, δεν τον άφηναν να κοιμηθεί τις νύχτες. Γελώντας για 10 λεπτά συνεχόμενα την ημέρα όμως, κατόρθωσε να βρει ανακούφιση στους πόνους του και να καταφέρει επιτέλους να κοιμηθεί.

Το αποτέλεσμα τελικά του πειράματος του: Ο Νόρμαν κατάφερε να διαψεύσει τους γιατρούς του, να ξεπεράσει την ασθένειά του και να ζήσει ακόμη 20 ευτυχισμένα, υγιέστατα και παραγωγικά χρόνια.

Όλη η ιστορία του Νόρμαν περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο του με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας», μέσα από το οποίο αποδίδει το θαύμα της ανάρρωσης του στην αγάπη της οικογένειας του και στο χαμόγελο!

Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το γέλιο είναι χάσιμο χρόνου. Ότι πρόκειται για μια πολυτέλεια, μια επιπολαιότητα, κάτι που πρέπει να επιδίδεται κανείς μόνο περιστασιακά.

Τίποτα δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Το γέλιο είναι καθοριστικό για την ισορροπία μας, την ευημερία μας και την ζωντάνια μας. Αν δεν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να νιώσουμε καλύτερα. Αν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να παραμείνουμε χαρούμενοι.

Μετά από το πρωτοποριακό πείραμα του Κούζινς, ακολούθησαν επιστημονικές μελέτες οι οποίες απέδειξαν ότι το γέλιο έχει θεραπευτική επίδραση στο σώμα, στο μυαλό και στα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου.

Έτσι, ακόμη και αν δεν σας αρέσει να χαμογελάτε συχνά, θεωρήστε ότι από ιατρικής άποψης είναι απαραίτητο και κάντε το όσο πιο συχνά μπορείτε.

Χρησιμοποιήστε ό, τι σας κάνει να γελάσετε: ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία, κινούμενα σχέδια, ανέκδοτα.

Δώστε στον εαυτό σας την άδεια να γελάσει ελεύθερα – δυνατά και φωναχτά – όποτε κάτι σας φαίνεται αστείο. Οι άνθρωποι γύρω σας μπορεί να θεωρήσουν ότι είστε παράξενοι, αλλά αργά ή γρήγορα θα συμμετάσχουν, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν τον λόγο που σας προκάλεσε γέλιο.

Ορισμένες ασθένειες μπορεί να είναι μεταδοτικές αλλά τίποτα δεν είναι πιο μεταδοτικό από.. το γέλιο!

Πηγή:

www.dinfo.gr
http://enallaktikidrasi.com

Επειδή σ’ αγαπώ!

Κάποτε ένας νεαρός και μια νεαρή κοπέλα ερωτεύτηκαν.

Ο νεαρός όμως προερχόταν από φτωχή οικογένεια, γι’αυτό και οι γονείς της κοπέλας δεν τον ήθελαν για σύζυγο της κόρης τους . Η θλίψη τους ήταν μεγάλη.

Καθώς όμως ο καιρός περνούσε, διαπίστωσαν ότι ο νεαρός ήταν πολύ καλός ως άνθρωπος και πραγματικά άξιος για να παντρευτεί την μονάκριβή τους κόρη.

Ο νεαρός ήταν στρατιώτης και καθώς είχε ξεσπάσει πόλεμος, έπρεπε να φύγει για το εξωτερικό. Μια εβδομάδα πριν φύγει, πήγε στην κοπέλα, γονάτισε μπροστά της και της είπε: «θα με παντρευτείς?» Το κορίτσι σκουπίζοντας τα δάκρυά του, απάντησε αμέσως, ναι!

Συμφώνησαν έτσι, μόλις θα γύριζε από το ταξίδι του, μετά από ένα χρόνο, να παντρευτούν .

Λίγες μέρες αφού είχε φύγει ο νεαρός, συνέβη η τραγωδία. Ένα τροχαίο ατύχημα, μια μετωπική σύγκρουση. Το κορίτσι ξύπνησε μέσα σε θάλαμο νοσοκομείου, βλέποντας τους δυο γονείς της να κλαίνε. Η καρδιά της πήγε να σπάσει, καθώς κατάλαβε πως κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε.

Είχε υποστεί εγκεφαλική βλάβη. Το τμήμα του εγκεφάλου που έλεγχε τους μύες του προσώπου είχε καταστραφεί. Το άλλοτε όμορφο πρόσωπό της είχε πλέον παραμορφωθεί.

Το σώμα της είχε κι αυτό βαθιές πληγές. Το κοίταγμα στον καθρέφτη της έδωσε ακόμη μεγαλύτερο πόνο. « είμαι ένα τέρας» μονολόγησε και αμέσως πήρε την απόφαση να αποδεσμεύσει τον αρραβωνιαστικό της από την υπόσχεση γάμου που είχε δώσει.

‘Ηταν σίγουρη πως δεν θα την ήθελε πια, έτσι όπως είχε γίνει και το μόνο που επιθυμούσε ήταν να μην τον ξαναδεί ποτέ και να τον ξεχάσει για πάντα.

Για ένα ολόκληρο χρόνο, ο νεαρός έστελνε γράμματα χωρίς να παίρνει απάντηση και τηλεφωνούσε, αλλά η κοπέλα δεν του μίλησε ποτέ.

Κάποια μέρα, ύστερα από ένα χρόνο, η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιό της και της είπε «γύρισε». Η κοπέλα άρχισε να παρακαλεί να τον διώξουν, να του πουν πως δεν ήταν εκεί, δεν ήθελε να τον δει και κυρίως να τη δει εκείνος.

Η μητέρα της είπε «παντρεύεται» και της έδωσε ένα προσκλητήριο στο χέρι.

Με την καρδιά μαύρη από τη θλίψη, άνοιξε το προσκλητήριο και είδε μέσα γραμμένο το όνομά της. «Τι είναι αυτό?» ψέλλισε σαστισμένη.

Η πόρτα άνοιξε και ο νεαρός με λουλούδια στο χέρι πλησίασε, γονάτισε μπροστά της και τη ρώτησε: «θα με παντρευτείς;»

Το κορίτσι κλαίγοντας σκέπασε το πρόσωπο με τα χέρια της λέγοντας «είμαι άσχημη, είμαι ένα τέρας».

Ο νεαρός απάντησε « χωρίς την άδειά σου, η μητέρα σου μου έστειλε τις φωτογραφίες σου.

‘Όταν τις είδα, κατάλαβα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είσαι ακόμη αυτό το πρόσωπο που ερωτεύτηκα και είσαι πιο όμορφη από ποτέ.

Γιατί……;

Επειδή σ’ αγαπώ!!!!

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com

Εσείς…; Παίζετε με το παιδί σας;

Πολλά έχουν γραφεί για τη σημασία που έχει το παιχνίδι στη ζωή των παιδιών. Βοηθάει στην ανάπτυξη γλωσσικών και κοινωνικών δεξιοτήτων, στη δημιουργικότητα και τη φαντασία, στην αυτοσυγκράτηση και τον αυτοέλεγχο, στην εκτόνωση. Το σίγουρο είναι ότι το παιχνίδι δεν είναι χάσιμο χρόνου, αλλά μια πολύτιμη δραστηριότητα.

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το παιχνίδι του παιδιού με τους γονείς του, αλλά και με τους σημαντικούς άλλους στη ζωή του. Πολλά τα οφέλη του και θα ήθελα να δούμε μερικά από αυτά.

Πρώτα απ’ όλα, μέσα από το παιχνίδι, ο γονιός ενισχύει ουσιαστικά το δεσμό του με το παιδί. Αναπτύσσει μια ζεστή σχέση, γεμάτη εμπιστοσύνη. Κατά συνέπεια αυξάνεται και το αίσθημα ασφάλειας και αποδοχής που βιώνει το παιδί.

Ακόμη, μέσω του παιχνιδιού, ο γονιός βοηθάει το παιδί να μάθει τις δυνάμεις του και τις αδυναμίες του. Παράλληλα, μαθαίνει και ο ίδιος πράγματα για το παιδί του, σε σχέση με τις σωματικές και κοινωνικές του δεξιότητες.

Μέσα από το παιχνίδι, ο γονιός έχει τη δυνατότητα να διδάξει στο παιδί υγιείς συμπεριφορές και εκφράσεις, αφού το παιδί έχει την τάση να την παρατηρεί και να τη μιμείται. Σημαντικό ρόλο εδώ , βέβαια, παίζει και η θετική ενίσχυση (επιβράβευση). Του διδάσκει, επίσης, ότι υπάρχουν όρια και κανόνες.

Επιπλέον, μέσω του παιχνιδιού μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να χτίσει μια υγιή αυτοεκτίμηση. Πώς γίνεται αυτό; Κάθε φορά που αφήνουμε το παιδί να μας κερδίσει, όχι εμφανώς βέβαια, νιώθει πιο σίγουρο για τον εαυτό του, για τις ικανότητές του. Έτσι, σταδιακά θα γίνεται και πιο ανθεκτικό στις επερχόμενες ήττες που ενδεχομένως θα υπάρξουν, όταν θα παίξει με τους φίλους του.

Το παιχνίδι είναι κατά κύριο λόγο, η γλώσσα του παιδιού. Εμείς οι ενήλικες, όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα, καθόμαστε και το συζητάμε και το αναλύουμε. Εκφράζουμε τα συναισθήματά μας λεκτικά. Αυτό όμως δεν ισχύει για τα παιδιά. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί φοβούνται να διατυπώσουν λεκτικά αυτό που αισθάνονται, είτε γιατί ακόμα δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα και να το επεξεργαστούν. Υπάρχει, όμως, ένας άλλος τρόπος μέσα από τον οποίο μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα… και αυτός είναι το παιχνίδι. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται μέσα από το παιχνίδι μπορεί να μας πει πολλά. Ας τον αξιοποιήσουμε, λοιπόν.

Ένα πολύτιμο εργαλείο είναι το παιχνίδι της αναπαράστασης. Μέσα από το παιχνίδι μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να αναβιώσει μια δύσκολη κατάσταση, αλλά και να βρει μια ουσιαστική λύση. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούμε κούκλες, αρκουδάκια και δημιουργούμε ένα παιχνίδι ρόλων. Κάθε κούκλα κι ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Το παιδί είναι αυτό που θα αποφασίσει ποιος θα είναι τι, πως θα κινούνται οι φιγούρες, το τι θα λένε κτλ. Προσοχή: Οι λύσεις θα προέρχονται από το παιδί. Ο γονιός είναι απλά εκεί για να το στηρίξει και να το ενθαρρύνει, να το κάνει να νιώσει αποδεχτό κι ότι το κατανοούν, αλλά όχι να του υποδείξει αυτός τη λύση.

Είναι γεγονός ότι λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων, νιώθουμε σίγουρα κουρασμένοι και στρεσαρισμένοι. Το να παίξουμε με το παιδί μας μοιάζει εξουθενωτικό. Είναι όμως πολύ σημαντικό για το παιδί. 10-20 λεπτά αρκούν και το σίγουρο είναι ότι θα ωφεληθούμε κι εμείς. Θα ξεκουραστούμε ψυχολογικά.

Λίγα λεπτά το πρωί, πριν φύγει το παιδί για το σχολείο ή μετά την επιστροφή του είναι αρκετά. Ειδικά το παιχνίδι πριν το σχολείο μειώνει τα παράπονα, τα κλάματα, τους καυγάδες το υπόλοιπο της ημέρας. Το παιδί είναι πιο ήρεμο. Μειώνεται το στρες. Νιώθει ότι το ακούμε, το προσέχουμε.

Το παιχνίδι είναι μια ευκαιρία για να γελάσουμε μαζί με το παιδί. Με το γέλιο εκτονώνεται η ένταση και απελευθερώνεται οξυτοκίνη (ορμόνη της χαράς). Το γέλιο θεραπεύει… Ενισχύει το ανοσοποιητικό… Μας φέρνει πιο κοντά.

Μια πρόταση: Οργανώστε έναν οικογενειακό μαξιλαροπόλεμο…Κατευνάζει τις οικογενειακές εντάσεις. Επιλέγουμε ένα δωμάτιο που δεν υπάρχουν εύθραυστα αντικείμενα. Σχηματίζουμε ομάδες: γονείς-παιδιά, αγόρια-κορίτσια. Και ξεκινάμε. Βάζουμε βέβαια κανόνες. Όχι γροθιές, γονατιές. Δε θέλουμε να πονέσουμε τον άλλο, αλλά να γελάσουμε.

Γενικά, τα παιδιά νιώθουν σημαντικά, όταν βλέπουν ότι χαιρόμαστε να περνάμε χρόνο μαζί τους. Ας αφιερώσουμε, λοιπόν, λίγο χρόνο για να παίξουμε μαζί τους. Το σίγουρο είναι ότι θα ωφεληθούμε κι εμείς. Άλλωστε, όλοι έχουμε ένα κρυμμένο παιδί μέσα μας. Μέσα από το παιχνίδι το βοηθάμε να βγει πάλι στην επιφάνεια. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Γ. Ρίτσου: « Βρες χρόνο να είσαι παιδί για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος».

Ελένη Κώστογλου

Ψυχολόγος

Πηγή:

-Φιλιόζα Ι., Δεν έχουν χαθεί όλα (2016), Εκδόσεις Ενάλιος

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com