Πανελλήνιες… και τώρα τί κάνουμε;;;

Η ώρα των εξετάσεων πλησιάζει … και τώρα τί κάνουμε; Μια μακρά κοπιαστική περίοδος φτάνει στο τέλος της και η αγωνία είναι στο αποκορύφωμά της. Θα περάσω… δε θα περάσω; Κι αν δεν πετύχω τί θα κάνω; Σκέψεις πολλές και αγχωτικές… Άγχος εξετάσεων… Οι περισσότεροι το έχουμε περάσει. Είναι μια από τις πιο συνηθισμένες μορφές άγχους και ταλαιπωρεί κάθε χρόνο αρκετό νεαρό κόσμο. Ετοίμασα, λοιπόν, έναν οδηγό προς ναυτιλομένους…Τα περισσότερα είναι ίσως γνωστά, αλλά καλό είναι να τα θυμηθούμε λίγο…

Αρχικά, θα πρέπει να πούμε ότι το άγχος είναι κάτι το φυσιολογικό και ως ένα βαθμό απαραίτητο για να κινητοποιηθούμε. Πρόβλημα αποτελεί όταν αυτό υπερβαίνει κάποια συγκεκριμένα όρια και φτάνουμε στο σημείο να μη μπορούμε να λειτουργήσουμε. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να ξέρουμε πως θα το αντιμετωπίσουμε, πως θα εξισορροπήσουμε την κατάσταση.

Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να έχετε ένα πρόγραμμα διαβάσματος, βάζοντας ανά τακτά διαστήματα κάποια διαλείμματα, ώστε να καθαρίζει λίγο το μυαλό. Στα διαλείμματα αυτά ασχοληθείτε με πράγματα άσχετα από τα μαθήματα, ώστε να ξεφύγετε λίγο. Μιλήστε με τους φίλους σας, γυμναστείτε, βγείτε μια βόλτα να πάρετε λίγο καθαρό αέρα. Άλλωστε ένας περίπατος, ειδικά όταν έχουμε μια ηλιόλουστη μέρα, βοηθάει να λάβουμε την απαραίτητη για τον οργανισμό βιταμίνη D που είναι σημαντική για τη διάθεσή μας.

Έπειτα, θέλει να προσέξετε ιδιαίτερα τη διατροφή σας. Αποφύγετε τους πολλούς καφέδες, το τσάι, τα πολλά γλυκά, το πολύ αλάτι και τις επεξεργασμένες τροφές με τα πολλά Ε που διεγείρουν το νευρικό σύστημα. Προτιμήστε τροφές πλούσιες σε Ω-3 λιπαρά π.χ. σολομός, σαρδέλα, σκουμπρί, τόνος, λιναρόσπορος, καρύδια, πράσινα λαχανικά, τα οποία βοηθούν στην καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου και στη βελτίωση της διάθεσης. Σημαντικές είναι επίσης οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β οι οποίες συμβάλλουν στην καλύτερη λειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος και του εγκεφάλου. Από ροφήματα προτιμήστε κάτι που να χαλαρώνει το νευρικό σύστημα π.χ. βαλεριάνα ή χαμομήλι, ιδιαίτερα πριν από τον ύπνο.

Ιδιαίτερα σημαντικές για την αντιμετώπιση του άγχους είναι οι ασκήσεις αναπνοής και η νευρομυϊκή χαλάρωση. Κάθε φορά που αγχωνόμαστε επιταχύνεται ο ρυθμός της αναπνοής και έχουμε ταχυπαλμία. Προκειμένου να εξομαλύνουμε την κατάσταση είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να αναπνεύσουμε αργά και βαθιά (διαφραγματική αναπνοή). Είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε ανά πάσα στιγμή, όπου κι να βρισκόμαστε. Από την άλλη, η νευρομυϊκή χαλάρωση απαιτεί συνήθως ένα ιδιαίτερα ήσυχο και με χαμηλό φωτισμό περιβάλλον ώστε να ασκηθούμε σε αυτή. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας σφίγγουμε και ξεσφίγγουμε σταδιακά, συνήθως από τα δάχτυλα μέχρι το κεφάλι, όλους τους μύες του σώματός μας.

Κατά τη διάρκεια αυτής της ιδιαίτερα στρεσογόνας περιόδου αποφύγετε ανθρώπους που μεταδίδουν άγχος και αρνητικότητα. Να είστε κοντά σε ανθρώπους που είναι θετικοί και υποστηρικτικοί.

Όσον αφορά την ημέρα πριν τις εξετάσεις, τελειώνουμε από νωρίς το διάβασμα και βγαίνουμε μια βόλτα για να ξεφύγει το μυαλό μας και να χαλαρώσουμε.

Την ημέρα των εξετάσεων σηκωνόμαστε αρκετά νωρίτερα ώστε να ετοιμαστούμε με την ησυχία μας και όχι βιαστικά και φυσικά, αποφεύγουμε το διάβασμα της τελευταίας στιγμής. Ότι ήταν να μάθουμε το μάθαμε. Κάτι τέτοιο θα ενέτεινε το άγχος και δε θα μας προσέφερε τίποτα παραπάνω.

Ας πάμε τώρα στην ώρα της εξέτασης. Σε περίπτωση που νιώθετε ιδιαίτερα αγχωμένοι πάρετε μερικές αργές και βαθιές αναπνοές. Παράλληλα, μπορείτε να σφίξετε και να ξεσφίξετε τα χέρια σας μερικές φορές ώστε να εκτονωθεί η ένταση. Διαβάστε τα θέματα αφού χαλαρώσετε λίγο. Κάτι άλλο που μπορείτε να κάνετε για να ηρεμήσετε είναι να προσπαθήσετε για λίγο να αποσπάσετε την προσοχή σας σε κάτι άλλο π.χ. φέρτε στο μυαλό σας κάτι ευχάριστο ή σκεφτείτε τους στίχους του αγαπημένου σας τραγουδιού. Να θυμάστε ότι εφόσον έχετε προετοιμαστεί καλά, όλες οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα σας. Αρκεί να ηρεμήσετε λίγο και τότε θα ανακαλέσετε όλα αυτά που διαβάσατε.

Από εκεί και πέρα, διαβάζουμε όλα τα θέματα προσεχτικά. Καλό είναι να ξεκινήσουμε από αυτά που ξέρουμε καλύτερα. Έτσι και χρόνο θα εξοικονομήσουμε και θα αποκτήσουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση εφόσον έχουμε απαντήσει ήδη σε κάποιες ερωτήσεις. Στο τέλος διαβάζουμε ξανά ότι γράψαμε, ώστε να διορθώσουμε πιθανά λάθη.

Έχουμε πάντα στο νου μας ότι είναι απλά μια εξέταση. Σημαντική βέβαια και δύσκολη, αλλά δεν αποτελεί και το τέλος του κόσμου. Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά μπορούμε να ξαναπροσπαθήσουμε. Σε περίπτωση αποτυχίας επεξεργαζόμαστε τι δεν πήγε καλά, διορθώνουμε τα πιθανά λάθη που κάναμε και προσπαθούμε και πάλι.

Τι άλλο να θυμόμαστε; Ότι η αποτυχία δεν μειώνει την αξία μας. Δεν μας υποτιμά. Η αποτυχία είναι μέρος της ζωής και πρέπει να το αποδεχτούμε. Προσοχή, ο φόβος της αποτυχίας και ότι θα πληγεί η αυτοεικόνα μας δημιουργούν πρόσθετο άγχος.

Γενικά, δυσκολίες και αποτυχίες θα υπάρχουν στη ζωή μας. Το θέμα είναι να μην το βάζουμε ποτέ κάτω. Σαφώς και θα στενοχωρηθούμε αν κάτι δεν πάει καλά. Από εκεί και πέρα όμως θα σηκώνουμε το κεφάλι και θα προχωράμε μπροστά. Επειδή αποτύχαμε μια φορά δε σημαίνει ότι θα αποτυγχάνουμε πάντα. Επειδή δεν κατορθώσαμε να εκπληρώσουμε ένα στόχο σε μια συγκεκριμένη στιγμή δε σημαίνει ότι δε θα πετύχουμε ποτέ. Το “ποτέ” και το “πάντα” το βγάζουμε έξω από τη ζωή μας. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές.

Και κάτι ακόμα. Ότι γίνεται για καλό γίνεται. Ισχύει όμως και το ανάποδο. Ότι δε γίνεται για καλό δε γίνεται. Ίσως δεν ήταν η κατάλληλη ώρα για να γίνει. Ίσως δεν πρέπει να γίνει και καθόλου. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος, που εκείνη την ώρα δεν τον καταλαβαίνουμε. Στην πορεία της ζωής μας όμως θα αντιληφθούμε ότι ήταν το καλύτερο για μας.

Να θυμάστε!! Οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος. Μετά το σχολείο ένας ολόκληρος καινούριος κόσμος ανοίγεται μπροστά σας. Χαρείτε τον… Κατακτήστε τον...

Ελένη Κώστογλου

Ψυχολόγος

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Ιούδας

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Ιούδας. Λες πως είσαι φίλος, μα όταν βρεις την ευκαιρία, δε διστάζεις για τριάκοντα αργύρια, με ένα φιλί τους ανθρώπους σου να τους προδώσεις.

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Πιλάτος. Κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν, εσύ ‘’νίπτεις τας χείρας σου’’. Δεν παίρνεις την ευθύνη ούτε για τις πράξεις σου, ούτε για τη ζωή σου.

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι και εσύ ένας από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Για τον κόσμο όλο, τίμιος, δίκαιος, καθαρός, μέσα σου όμως, να κρύβεις, μίσος, οργή, ζήλεια, υπερηφάνεια, ασπλαχνία.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο όχλος. Χάβρα Ιουδαίων. Να μην έχεις βούληση. Να μην παίρνεις καμία ευθύνη. Να μην βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί. Απλά να ακολουθείς. Σαν πρόβατο. Και ‘’άρον άρον’’ να ζητάς να σταυρωθεί, αυτός που μέχρι χθες επευφημούσες.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο Βαραββάς. Να χτίζεις τη δική σου ελευθερία, τη δική σου ζωή, εις βάρος κάποιου άλλου.

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο ληστής στα αριστερά. Και ακόμα και εκεί, στην έσχατη στιγμή σου, να μην λες ένα ‘’ήμαρτον’’, αλλά να βρίζεις, να φωνάζεις, να κατηγορείς και να χλευάζεις άλλους για τα δικά σου λάθη.

Το δύσκολο, είναι να είσαι ο Χριστός. Να σταυρώνεσαι καθημερινά για χάρη όσων αγαπάς και παρόλα αυτά να ψιθυρίζεις πάνω από το σταυρό ‘’ Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι’’…

Ελευθέριος Ελευθεριάδης
Ψυχολόγος

Τα φτερά είναι για να πετάς, όμως για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις…

Ένα παραμύθι από το  Χόρχε Μπουκάι

Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του του είπε:

« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεώμενος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»

«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.

«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.

«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».

Ο γιος αμφέβαλλε.

«Κι αν πέσω;»

«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνaτό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.

Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:

«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος…Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχει να πετάξεις;»

Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:

«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»

Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.

Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»

«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.

Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις. 

Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.»

Χόρχε Μπουκάι ,  «Βασίσου πάνω μου»

Άκου ανθρωπάκο..

Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”.

Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου.

Σου προσφέρουν το μέλλον, μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου.

Κι όμως, είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος. Τούτη η κληρονομιά καίει στη χούφτα σου σα διαμάντι φλεγόμενο. Εγώ αυτό έχω να σου πω.

Ο γιατρός, ο τσαγκάρης, ο μηχανικός ή ο εκπαιδευτικός, για να προκόψουν στη δουλειά τους και να κερδίσουν το ψωμί τους, πρέπει να γνωρίζουν τις ελλείψεις τους. Εδώ και κάμποσες δεκαετίες παίρνεις παγκοσμίως τα ηνία στα χέρια σου. Το μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τις σκέψεις και τις πράξεις σου. Όμως, οι δάσκαλοι και οι αφέντες σου δε σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε σου λένε ποιος είσαι στα αλήθεια. Κανένας δεν τολμά να σε φέρει αντιμέτωπο με τη μοναδική πραγματικότητα που έχει τη δύναμη να σε καταστήσει κύριο του πεπρωμένου σου. Είσαι «ελεύθερος» από μια άποψη μονάχα: ελεύθερος από την αυτοκριτική, που μπορεί να σε βοηθήσει να κουμαντάρεις τη ζωή σου.

Δε σ' άκουσα να παραπονιέσαι ποτέ: «Με εκθειάζετε σαν το μελλοντικό αφέντη του εαυτού μου και του κόσμου μου. Αλλά δε μου λέτε πώς γίνεται κανείς αφέντης του εαυτού του. Δε μου λέτε ποια είναι τα λάθη και τα ελαττώματα μου, πού σφάλλω στον τρόπο που σκέφτομαι και πράττω».

Επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι «του ανθρωπάκου». Όμως, εσύ ο ίδιος παραμένεις βουβός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύναμους και κακοήθεις. Τελικά διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ' έπιασαν κορόιδο.

Σε καταλαβαίνω! Κι ετούτο επειδή αντίκρισα αμέτρητες φορές το γυμνό κορμί και την ψυχή σου. Σε είδα δίχως τη μάσκα σου, την κομματική σου ταυτότητα ή την εθνική σου υπερηφάνεια. Γυμνό σα νεογέννητο, γυμνό σα στρατάρχη ξεβράκωτο. Σ' άκουσα να κλαις και να οδύρεσαι. Μου μίλησες για τα προβλήματά σου, τις αγάπες και τους πόθους σου. Σε ξέρω και σε καταλαβαίνω. Και θα σου πω τι είσαι, ανθρωπάκο, επειδή πιστεύω πραγματικά στο τρανό σου μέλλον. Μα επειδή το μέλλον σου ανήκει, αναμφίβολα σου ανήκει, ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου. Κοίτα τον όπως είναι πραγματικά. Άκου αυτό που κανένας από τους ηγέτες και τους αντιπροσώπους σου δεν τολμά να σου πει:

Είσαι «άνθρωπος μικρός, κοινός». Συλλογίσου τη διπλή έννοια που έχουν τούτες οι λέξεις, «μικρός» και «κοινός»...

Μην το βάζεις στα πόδια! Βρες το κουράγιο να αντικρίσεις τον εαυτό σου!

«Με ποιο δικαίωμα μου κάνεις κήρυγμα; Βλέπω την ερώτηση στο τρομαγμένο βλέμμα σου. Σ' ακούω να την ξεστομίζεις όλο αυθάδεια. Φοβάσαι να αντικρίσεις τον εαυτό σου, ανθρωπάκο. Φοβάσαι την κριτική, όσο και τη δύναμη που σου υποσχέθηκαν. Αλήθεια, πώς σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσεις τη δύναμή σου; Δεν ξέρεις. Φοβάσαι και να σκεφτείς ακόμη πως μπορεί κάποια μέρα να 'σαι διαφορετικός: ελεύθερος αντί φοβισμένος, ειλικρινής αντί ραδιούργος, να χαίρεσαι τον έρωτα, όχι σαν τον κλέφτη μες στη νύκτα, αλλά ανοικτά, στο φως του ήλιου. Απεχθάνεσαι τον εαυτό σου, ανθρωπάκο. Αναρωτιέσαι, «Ποιος είμαι εγώ που θα 'χω άποψη, θα κουμαντάρω τη ζωή μου και θα αποκαλώ ολάκερη την οικουμένη δική μου;» Δίκιο έχεις. Ποιος είσαι εσύ που θα διεκδικήσεις τη ζωή σου; Ε, λοιπόν, θα σου πω ποιος είσαι.

Διαφέρεις από τον ισχυρό σε τούτο μόνο, ο ισχυρός υπήρξε κάποτε ένας πολύ μικρός ανθρωπάκος, αλλά ανέπτυξε μια σημαντική ικανότητα. Αναγνώρισε την ποταπότητα και την ανεπάρκεια των σκέψεων και των πράξεών του. Κάτω από την πίεση κάποιου έργου που θεώρησε σημαντικό, έμαθε να διακρίνει ότι η μικρότητα κι η ευτέλειά του απειλούσαν την ευτυχία του. Με άλλα λόγια ο ισχυρός γνωρίζει πότε και σε τι είναι ανθρωπάκος. Ο ανθρωπάκος, όμως, δε γνωρίζει ότι είναι ποταπός και φοβάται να το μάθει. Κρύβει την ποταπότητα και την ανεπάρκειά του πίσω από αυταπάτες δύναμης και μεγαλείου, τη δύναμη και του μεγαλείου κάποιου άλλου. Είναι περήφανος για τους μεγάλους στρατηγούς του, αλλά όχι για τον εαυτό του. Θαυμάζει την ιδέα που δεν είχε κι όχι εκείνη που είχε. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει κάτι, τόσο περισσότερο πιστεύει σ' αυτό. Κι όσο καλύτερα αντιλαμβάνεται μια ιδέα, τόσο η πίστη του σ' αυτήν κλονίζεται.

[...]

«Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη αν αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου».

Είσαι μικρός και συνηθισμένος άνθρωπος, λάβε υπόψη σου το διπλό νόημα αυτών των λέξεων, μικρός και συνηθισμένος. Μην τρέχεις μακριά, έχε το θάρρος να κοιτάξεις μέσα σου.

~ Βίλχελμ Ράιχ~

Tο πείραμα της Jane Elliot

Πριν από 30 χρόνια, η Τζέιν Ελιοτ, μια δασκάλα στην Αϊόβα των ΗΠΑ, στην προσπάθειά της να κατανοήσει το φαινόμενο του ρατσισμού, έκανε ένα πείραμα. Δίδασκε μαθητές της τρίτης τάξης του δημοτικού σε μια αγροτική περιοχή με ελάχιστες μειονότητες.

(Η Αϊόβα είναι μια πολιτεία των ΗΠΑ με έκταση όση η μισή Ελλάδα περίπου και με πληθυσμό τρία εκατομμύρια κατοίκους.  Ο Δήμος Ράισβιλ στον οποίο έγιναν αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω ,  είναι ένα αγροτικό χωρίο με βασική παραγωγή τα καλαμπόκια)

Είπε λοιπόν στους μαθητές της ότι όσοι είχαν γαλανά μάτια ήταν ανώτεροι από εκείνους με καστανά. Τους έπεισε με «επιχειρήματα» του τύπου ότι ο Ουάσιγκτον είχε γαλανά μάτια και άλλα παρόμοια. Οι «ανώτεροι» υποτίθεται ότι ήταν ευφυέστεροι και μπορούσαν να δίνουν διαταγές στους «κατώτερους». Οι τελευταίοι φορούσαν έναν διακριτικό γιακά για να ξεχωρίζουν.

Οι γαλανομάτηδες μετατράπηκαν σε καταπιεστές και αλαζόνες, ενώ οι καστανομάτηδες, περιέγραφαν τον εαυτό τους ως «μίζερος» και «βλάκας». Οι επιδόσεις στους καστανομάτηδες έπεσαν κατακόρυφα.

Κάποια στιγμή η δασκάλα πληροφόρησε τα παιδιά ότι είχε κάνει λάθος αφού στην πραγματικότητα οι καστανομάτηδες ήταν «ανώτεροι» και οι γαλανομάτηδες «κατώτεροι». Οι ρόλοι άλλαξαν ακαριαία. Οι γαλανομάτηδες έγιναν «μίζεροι» και «βλάκες» και οι καστανομάτηδες καταπιεστές και αλαζόνες. Οι επιδόσεις στους γαλανομάτηδες από καλές έγιναν κακές.

Καθώς είπε η δασκάλα, «παιδιά που συνεργάζονταν θαυμάσια και συμπαθούσαν το ένα το άλλο, μετατράπηκαν σε μοχθηρά, βίαια και ρατσιστικά άτομα. Ήταν αηδιαστικό.

Πηγή: https://antikleidi.com

Το πρόβλημα που με καίει

Τις πιο πολλές φορές δεν είναι ότι με στεναχωρεί κάποιο πρόβλημα – αυτό καθεαυτό- μα οι ιδέες που κυκλοφορούν στο μυαλό μου, η φαντασία μου που καλπάζει, οι ανασφάλειες, οι φοβίες και οι ερμηνείες που δίνω στη ζωή.

                                                                                                                              π. Α. Κονάνος 

Να βρεις ανθρώπους όμορφους. Από μέσα!!!

Να βρεις ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν πραγματικά γι’ αυτό που είσαι.

Να βρεις ανθρώπους που σου κάνουν χώρο στη ζωή τους και δε σε βάζουν να στριμωχτείς.

Να βρεις ανθρώπους που δεν προσπαθούν να σε αλλάξουν για να μοιάσεις σε αυτό που εκείνοι έχουν ονειρευτεί.

Να βρεις ανθρώπους που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι το μαγικό.

Να βρεις ανθρώπους που δεν κουτσομπολεύουν, που δε θέλουν το κακό κανενός, που δε χαίρονται με τα προβλήματα των άλλων.

Να βρεις ανθρώπους που στις σχέσεις τους έχουν μόνο σκηνή και ποτέ παρασκήνιο.

Να βρεις ανθρώπους διάφανους. Που λένε αυτό που νιώθουν και που νιώθουν αυτό ακριβώς που λένε.

Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου και τα καταφέρνουν.

Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν ακόμα να κάνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους καλύτερο.

Να βρεις ανθρώπους που δε σταματάνε να ονειρεύονται και δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο.

Να βρεις ανθρώπους που δεν τους αρέσει να κρίνουν και να λογοκρίνουν του άλλους.

Να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να παραμένεις σιωπηλός, χωρίς να νιώθει κανείς αμηχανία.

Να βρεις ανθρώπους που επιμένουν να βλέπουν πάντα το καλό στους άλλους. Πάντα. Ακόμα και αν θα έπρεπε να ξέρουν πια καλύτερα.

Να βρεις ανθρώπους που ποτέ δε θα σε πληγώσουν επίτηδες.

Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι σπίτι σου.

Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μέσα σου ζέστη.

Να βρεις ανθρώπους όμορφους. Από μέσα.

Αν δεν τους έχεις βρει, συνέχισε να ψάχνεις.

Βρίσκονται ανάμεσά μας. Ναι. Είμαι σίγουρη.

Και, όταν τους βρεις, να κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις στη ζωή σου και για να είναι ευτυχισμένοι. Και να μην τους αφήσεις ποτέ να νιώσουν μόνοι. (Ξέρεις, οι άνθρωποι που περιγράφω νιώθουν εύκολα μόνοι).

Να τους θαυμάζεις- γιατί το αξίζουν. Όχι, όμως, μόνο αυτό. Από σκέτο θαυμασμό δεν ευτύχησε ποτέ κανείς.

Όταν τους βρεις, να τους αγαπάς και να τους το δείχνεις κάθε στιγμή. Να τους το δείχνεις, γιατί δεν το θεωρούν δεδομένο, γιατί δεν το ξέρουν. Να τους το λες αλλά, κυρίως, να τους το δείχνεις.

Και πάντα να θυμάσαι τι έχουν περάσει οι άνθρωποι αυτοί: Οι άνθρωποι αυτοί είναι μειονότητα.

Και είναι δύσκολο να ζεις πάντα ως μειονότητα.

ΠΗΓΗ:  loukini.gr , www.awakengr.com